Της Μαίρης Αδαµοπούλου
Δεν το πιστεύω αυτό που ζω. Οι µισοί γνωστοί µου ψάχνουν τρόπο για να βγουν στη σύνταξη. Μετράνε µέρα τη µέρα για να κατοχυρώσουν δικαίωµα. Είναι η νέα ορολογία της µόδας. Μετράνε ανήλικα. Χρόνια εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο ώς το πανεπιστήµιο. Ηµέρες που είχαν πυρετό και πονόλαιµο.
Μέρες που έµειναν άνεργοι. Μέρες που έκαναν απεργία. Ολα στον άβακα να µετρηθούν για να βγουν σωστά τα κουκιά. Και έξι µήνες να λείπουν δεν τρέχει και τίποτα. Πάνε λέει υπέρ του συνταξιοδοτούµενου. Οπως λέγαµε παλιά υπέρ του µαθητή. Και να πληρώσουν δεν τους νοιάζει. Κι ας γκρινιάζουν πως δεν έχουν ούτε για το σούπερ µάρκετ, πολλές φορές ούτε για τσιγάρα. Θα πληρώσουν για να πάρουν σύνταξη.
Να φύγουν. Να γλιτώσουν. Να προλάβουν να ζήσουν. Οι τυχεροί ετοιµάζουν βαλίτσες εξόδου από το γραφείο. Το γιορτάζουν πριν πάρουν ακόµη τη σύνταξη. Εργατοώρες χαµένες τρώγονται µετρώντας και ξαναµετρώντας. (Μήπως οι πρώτες είναι που τρώγονται άδικα;). Για να κάνουν τι; Να κοροϊδέψουν. Να κλέψουν λίγο. Επισήµως κλέβουν χρόνο. Ανεπισήµως και ουσιαστικώς το κράτος µε την άδειά του. Για να βγει η σύνταξη στην ώρα της. Για να βγει λίγο µεγαλύτερη. «Και πού το κακό;», θα ρωτήσετε.
«Τα πλασµατικά χρόνια πληρώνονται. Και από το να πάρουµε σύνταξη ελάχιστη και αν ζούµε για να την πάρουµε...».
Το κακό είναι ότι η γενιά που έφτασε τα πράγµατα εκεί που είναι σήµερα στον πάτο ψάχνει και πάλι έναν τρόπο να ξεφύγει. Να γλιτώσει από αυτά που έπραξε. Να µην υποστεί τις συνέπειες. Με ένα ακόµη ψέµα. Με µια κλοπή στον χρόνο και λίγο το χέρι στην τσέπη. Και δεν βαριέσαι για τους επόµενους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου