Tου Γιωργου Mαντελα
Κάποιος θα πρέπει να μιλήσει στους τραπεζίτες για τον γάιδαρο του Χότζα, που ψόφησε ενώ επιχειρούσε να τον εκπαιδεύσει να μην… τρώει. Και να τους πει ότι κινδυνεύουν να «ξυπνήσουν» μια μέρα στο ίδιο «παχνί», αν συνεχίσουν τη σημερινή τακτική. Δηλαδή, να αυξάνουν κάθε λίγο και λιγάκι τα spreads των επιτοκίων με τα οποία δανείζουν τις επιχειρήσεις - πελάτες τους. Γιατί κινδυνεύουν να «ξυπνήσουν» ένα άλλο πρωί και να μην υπάρχουν ούτε επιχειρήσεις ούτε πελάτες. Οπότε, η «επόμενη πίστα» θα είναι αυτή που εξαφανίζονται και οι ίδιες. Αρα, δεν θα υπάρχει νικητής, το παιχνίδι δεν θα έχει αξία και όλοι θα μετρούν τις πληγές τους. Αυτό είναι το ζητούμενο;
Η στήλη με τους τραπεζίτες δεν έχει κανένα απολύτως θέμα. Αντιθέτως, τους θεωρεί όντως «ατμομηχανή». Μόνο που τώρα τελευταία τρέχουν σε λάθος ράγες. Και αν το αμφισβητούν, ας κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά σε αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στην αγορά, το οποίο είναι ανεπανάληπτο ακόμα και για τα απερίγραπτα ελληνικά δεδομένα. Από τις διευθύνσεις τραπεζικών χορηγήσεων μεγάλων -και όχι μόνο- επιχειρήσεων, σχεδόν σε καθημερινή βάση, γίνονται ενημερώσεις στους οικονομικούς διευθυντές εταιρειών ότι «βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε ότι τα spreads δανεισμού σας αυξάνουν». Για την ακρίβεια, η διατύπωση δεν είναι πάντα τόσο ευγενική, όσο παραπάνω. Για την ιστορία, επίσης, η αύξηση αυτή δεν αφορά μόνο καινούργια δάνεια, αλλά και υφιστάμενα. Και για τη συμπλήρωση του παζλ, η αύξηση αυτή δεν είναι της τάξης των 50 και των 100 μονάδων βάσης, αλλά μερικές φορές ξεπερνά και το 2,50%. Τώρα τελευταία μάλιστα αυτή η διελκυστίνδα παρουσιάζει τάσεις διεύρυνσης. Δηλαδή, όσο βαθαίνει η κρίση τόσο αυξάνει το επιτόκιο και άρα πλησιάζει ολοένα και περισσότερο το μοιραίο. Δηλαδή το λουκέτο.
Και το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι: Πόσα Phd χρειάζονται για να καταλάβει κανείς ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο όλοι τρέχουν με ελαφρά πηδηματάκια προς τον γκρεμό; Γιατί από πού θα βρει για να πληρώσει το χρήμα, που από μέρα σε μέρα ακριβαίνει, ο επιχειρηματίας που βιώνει την κρίση στο πετσί του; Πόσους υπαλλήλους θα πρέπει ακόμα να απολύσει; Και πόσες οικονομίες να κάνει; Κι αν φτάσει η μοιραία μέρα που θα πει ότι δεν πληρώνει, από πού θα διασφαλίσει η τράπεζα τα χρέη; Από τα ανύπαρκτα, εδώ και καιρό, πάγια των ελληνικών επιχειρήσεων; Αυτές -όχι ότι είναι καλύτερες- είχαν μάθει να παρέχουν υπηρεσίες, αντί να παράγουν πλούτο. Πόσες Πόρσε έχουν απομείνει για να δεσμευτούν; Και τι θα τις κάνουν κι αυτές οι τράπεζες; «Βρώμισαν» οι μάντρες από δαύτες και δεν ξέρουν ήδη τι να τις κάνουν. Οπως και το κράτος τους ανέργους, σε λίγο καιρό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου