Αλλαγή ναι, αποδόμηση όχι

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ

«Επικοινωνιακό ελλειμμα» διαπιστώνει τώρα η κυβέρνηση και αναζητά τρόπους να «ιδεολογικοποιήσει» μέτρα και πολιτικές για να επαναφέρει τη χαμένη αισιοδοξία στους πολίτες και επομένως και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

ΚΑΘΩΣ το Ασφαλιστικό και το απείρως σκληρότερο Εργασιακό νομοσχέδιο βαδίζουν τάχιστα προς την εφαρμογή τους, η κυβέρνηση αρχίζει να συνειδητοποιεί τις μακροχρόνιες και προφανώς αρνητικές και για την ίδια συνέπειες από την άνευ όρων αποδοχή του Μνημονίου της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.

Η ΕΙΚΟΝΑ, όπως μορφοποιείται τώρα στις πραγματικές διαστάσεις της, ελάχιστους πείθει ότι η κυβέρνηση «διαπραγματεύθηκε σκληρά» για τη διαμόρφωση του Μνημονίου και τις ριζικές αλλαγές στον εργασιακό και ασφαλιστικό χάρτη της χώρας. Οχι μόνον γιατί τα μέτρα αυτά καθ' εαυτά είναι σκληρά και πλήττουν ευθέως το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας. Αλλά κυρίως γιατί οι «διαπραγματευτές» από την πλευρά της κυβέρνησης -και δη σοσιαλιστικής- δεν μπόρεσαν ούτε ήταν προετοιμασμένοι να δώσουν μάχη για να διαφυλάξουν τα στοιχειώδη ενός κοινωνικού κράτους, ενός κράτους που θέλει να διαφυλάξει και να σεβαστεί την κοινωνική και εργασιακή αξιοπρέπεια των πολιτών της. Και κυρίως να πείσουν ευθύς εξ αρχής ότι η «επόμενη ημέρα» θα είναι διαφορετική, αλλά σαφώς καλύτερη.

ΟΣΟ περνά ο καιρός και γίνονται αντιληπτές οι βαριές και μη αναστρέψιμες συνέπειες του περίφημου Μνημονίου, που υιοθετήθηκε «για να μην πτωχεύσει (;) η χώρα», τόσο περισσότερο εδραιώνεται η εφιαλτική διαπίστωση ότι η παρούσα αλλά και η επόμενη γενιά δεν θα μπορέσουν να βγουν εύκολα από έναν εργασιακό Μεσαίωνα και έναν ασφαλιστικό Καιάδα.

ΤΑ πάλαι ποτέ «περήφανα γηρατειά» σέρνονται τώρα στα γκισέ των Ταμείων τους για να προσκομίσουν «τα ελλιπή στοιχεία» από τα οποία εξαρτάται ή όχι η διατήρηση των πενιχρών «βοηθημάτων» σε συντάξεις και φάρμακα.

ΟΙ ΜΕΣΗΣ ηλικίας εργαζόμενοι, αυτοί που θεωρητικώς τώρα βρίσκονται στο απόγειο της επαγγελματικής καριέρας τους και μπορούν να σχεδιάσουν αξιοπρεπώς το υπόλοιπο του βίου τους, βρίσκονται μέσα σ' έναν κυκεώνα εργασιακών και ασφαλιστικών μεταβολών, που είτε τους στρέφει σε άτακτη φυγή είτε τους καθηλώνει και τους σπρώχνει στην κατάθλιψη.

ΟΣΟ για τη νέα γενιά, τους ανθρώπους του μέλλοντός μας, με πρώτες αμοιβές σε επίπεδο οικονομικών μεταναστών, είτε σπρώχνονται στη φυγή από τη χώρα είτε εγκλωβίζονται σε 40χρονη αβέβαιη, επαγγελματική πορεία.

Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ για την κυβέρνηση δεν είναι άλλη από αυτή της προεκλογικής συνθηματολογίας της «άλλαξέ τα όλα».

Η «ΑΛΛΑΓΗ» είναι αναγκαία και επιθυμητή. Αλλά απαιτεί πολλές προϋποθέσεις στη μελέτη και τον σχεδιασμό για να αποδώσει και να ενσπείρει την αισιοδοξία για το μέλλον, παρά τις ανατροπές και τις θυσίες.

ΤΕΤΟΙΟ συγκεκριμένο πρόγραμμα η κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει και μάλλον δεν έχει. Οχυρώνεται πίσω από «την αλλαγή», ισοπεδώνοντας πολλά και χτίζοντας πολύ λίγα.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ επομένως να παρουσιάσει όχι την αλλαγή της χώρας αλλά την αποδόμησή της. ΚΑΤΙ τέτοιο όμως ούτε διορθώνεται ούτε βελτιώνεται.