ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Για τον Ελληνικό Στρατό επί τον τύπον των ήλων.

Tου Παντελή Σαββίδη

Πριν μερικά χρόνια, ένας ικανότατος αξιωματικός των Πεζοναυτών, που γεννήθηκε για να γίνει στρατιωτικός, παραιτήθηκε απο τις Ένοπλες Δυνάμεις. Με τη μέθοδο της υποβολής υποψηφιότητας σε εθνικές εκλογές με κάποιο απο τα κόμματα που οι υποψήφιοι δεν έπαιρναν ούτε την ψήφο της συζύγου τους, η του συζύγου τους. Απόρησα, επειδή είχε και οικογενειακή στρατιωτική παράδοση. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε:επειδή αγαπώ τις Ένοπλες Δυνάμεις και δεν αντέχω την κατάντια στην οποία οδηγούνται.
 

Το φαινόμενο επαναλήφθηκε αλλά σε ελεγχόμενους αριθμούς.
 

Τελευταία μαθαίνω πως εξαιτίας ενός αρχηγού που του δόθηκε το προσωνύμιο Χατζηανέστης, παραιτήθηκαν απο την αεροπορία ικανότατα στελέχη που το όνειρό τους ήταν να γίνουν στρατιωτικοί και να υπερασπίσουν την πατρίδα. Μεταξύ πολλών άλλων θεώρησαν ότι ευνουχήθηκαν στις καθημερινές αποστολές τους.
 

Θυμάμαι, όταν εργαζόμουν στην ΕΡΤ3, το τηλεφώνημα που δέχθηκα απο συναδέλφους του Ηλιάκη που θέλησαν να εκφράσουν με κάποιον τρόπο, ελεγχόμενο ως προς το περιεχόμενό του και τη γενικότερη συμπεριφορά τους, την θλίψη τους για την απώλεια του συναδέλφου τους Φαινόμενο συνηθισμένο σε σώματα όπως ο στρατός, όπου η σχέση ζωής και θανάτου δένει τους ανθρώπους με δεσμούς αίματος.
 

Ο Ηλιάκης, να σημειώσω, δεν ήταν θύμα ενός ατυχήματος αλλά συνειδητής επιλογής της τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, σε αντίποινα για την απώλεια Τούρκου πιλότου απο ατύχημα.
 

Την επομένη ο τότε υπουργός άμυνας, Ευάγγελος Μεϊμαράκης, επισκέφθηκε τη μονάδα του Ηλιάκη και μίλησε με σκαιό τρόπο στους συναδέλφους του.
 

Κάτι δεν πάει καλά με το στρατό, όπως αντιλαμβάνεται την συγκρότηση και τη λειτουργία του η εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
 

Ένα φοβικό σύνδρομο που την διακατέχει οδηγεί στον καθημερινό ευνουχισμό του. Πολλές φορές, μάλιστα, ο ευνουχισμός φθάνει μέχρι την κορυφή με τις επιλογές που γίνονται στην ηγεσία.
 

Για τη σημερινή ηγεσία οι εντυπώσεις δεν είναι αρνητικές.
 

Σε μακρές περιόδους ειρήνης ο υπεύθυνος υπουργός μπορεί να είναι και πολιτικό πρόσωπο. Σε περιόδους, όμως, κρίσης, ακόμη και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου εθνικής άμυνας πρέπει να περιλαμβάνει στις τάξεις της στρατιωτικούς. 

Διότι ...

η διαχείριση των στρατιωτικών θεμάτων απαιτεί γνώση, την οποία οι πολιτικοί απέδειξαν και πως δεν διαθέτουν και πως προκρίνουν το πολιτικό κόστος της υπεράσπισης της χώρας και του λαού της.
 

Βεβαίως, σε ηγετικό επίπεδο, τα στελέχη του ελληνικού στρατού στερούνται βαθιάς στρατηγικής σκέψης, στοιχείο απαραίτητο για μια συνολική θεώρηση του αμυντικού προβλήματος της χώρας.
 

Κάποιες δειλές προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση γίνονται σε ορισμένες σχολές (ΑΔΙΣΠΟ), αλλά απαιτείται σοβαρότερη εμβάθυνση.
 

Αντιθέτως, στη γειτονική Τουρκία, παρατηρούμε πως το στρατηγικό όραμα του Ερντογάν το συνέλαβαν και το επεξεργάστηκαν στρατιωτικοί. Διότι έχουν το υπόβαθρο και την εμπειρία και δεν περιορίζονται, μόνο, σε ακαδημαϊκά στερεότυπα.
 

Απο τη δημοσιογραφική μου πείρα μπορώ να διακρίνω πως υπάρχουν κάποιοι Έλληνες στρατιωτικοί που έχουν υπόβαθρο στρατηγικής σκέψης αλλά βρίσκονται στο περιθώριο, την πλέον κρίσιμη στιγμή.
 

Ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μιχαήλ Κωσταράκος, ο Επίτιμος Διοικητής Στρατιάς και τέως αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Ηλίας Λεοντάρης, ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ Φράγκος Φραγκούλης, είναι μερικοί απο αυτούς. Θα υπάρχουν και άλλοι που μου διαφεύγουν.
 

Η πείρα τους είναι πολύτιμη αυτές τις στιγμές. Θα μπορούσαν όλοι αυτοί να συνεισφέρουν σε ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας η αναγκαιότητα του οποίου ομολογείται απο όλους. Και όταν περάσει αυτή η κρίση, ας ελπίσουμε χωρίς στρατιωτική κλιμάκωση με την Τουρκία και χωρίς απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα πρέπει να γίνουν βαθιές τομές στο στράτευμα. 

Η τουρκική απειλή δεν θα εκλείψει και η Ελλάδα θα πρέπει να δικαιώνει τους νέους που κατατάσσονται στο στρατό επειδή θέλουν να υπερασπίσουν τη χώρα και το λαό της. Και όχι να τους απογοητεύει.