Δεν είναι μόνο το «Μνημόνιο» που πρέπει να γίνει «συμβόλαιο» και η
«τρόικα» που πρέπει γίνει «θεσμοί» για να διασωθεί η τελευταία
πιστοληπτική γραμμή της χώρας, για να γλιτώσουμε δηλαδή την άτακτη και
καταστροφική χρεοκοπία. Ομως αυτά τα βαφτίσια θα μας επιτρέψουν απλώς να
μη βουλιάξουμε. Θα χρειαστούν πολύ περισσότερα για να αλλάξουμε. Και
αυτό διότι κάθε λέξη που χρειαζόμαστε για την οικονομική ανάκαμψη της
χώρας είναι συκοφαντημένη.
Η «αριστεία» (που κατά τον υπουργό Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά, είναι «ρετσινιά») και τα «πρότυπα σχολεία» (που κατά τον ίδιο είναι «χιτλερικής έμπνευσης») είναι οι τελευταίες λέξεις που πληγώθηκαν από τον χαχαμπούχα αριστερό σχετικισμό, αυτόν που κάνει το άσπρο μαύρο, έτσι ώστε να παραμένει η Ελλάδα εσαεί στο άραχλο.
Κάθε αναφορά στην έννοια της «ανταγωνιστικότητας», το κλειδί για την ανάκαμψη της οικονομίας στο σύγχρονο περιβάλλον, δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς. «Η δική μας αντίληψη για την παιδεία αντιμάχεται τη σύγχρονη μυθολογία του νεοφιλελευθερισμού: αξιοκρατία, ανταγωνιστικότητα, κατανάλωση, αξιολόγηση, ατομική ελευθερία και ανέλιξη» (Θεματική Παιδείας ΣΥΡΙΖΑ, 23.1.2009). Ακόμη και η αξιοκρατία είναι για πολλούς «νεοφιλελεύθερη» και συνεπώς εξοβελιστέα. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε τον ανταγωνισμό συνώνυμο του κανιβαλισμού: «Ο κανιβαλισμός είναι ένα φαινόμενο που εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Αποτέλεσμα της ιδεολογίας του κοινωνικού δαρβινισμού. Οι συνθήκες της παγκοσμιοποίησης –λένε– επιβάλλουν, για να αναδειχθούμε, να γίνουμε κάποιοι, να είμαστε ανταγωνιστικοί εις βάρος όλων των άλλων: συναδέλφων, φίλων, γειτόνων. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία –λένε– μόνο οι ισχυροί επιζούν, γι’ αυτό καταβροχθίστε τον άλλο, γίνετε ανθρωποφάγοι» («Εργασιακός Μεσαίωνας», «Βήμα», 13.6.2008).
Τα παραπάνω δεν είναι απλώς αριστερές φλυαρίες. Δημιουργούν κοινωνικές αντιλήψεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται από συντεχνίες προς ίδιον όφελος και σε βάρος της κοινωνίας. Σε ολόκληρο τον κόσμο αναγνωρίζεται ότι ο ανταγωνισμός –αν μη τι άλλο– μειώνει τις τιμές προς όφελος των καταναλωτών. Στην Ελλάδα, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αφού στη λειτουργία της αγοράς, π.χ., βιβλίου υπάρχει «ο “κανιβαλισμός τιμών” (!) με προσφορές που μπορεί να ξεπερνούν και το 40% επί της λιανικής τιμής» και οι εκδότες βλέπουν «ότι η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τα χειρότερα δυνατά ένστικτα του κάθε χαρακτήρα, και ο “ένας ορμάει να φάει τις σάρκες του άλλου”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ένας εκδότης, αφήνοντάς τους αδιάφορους το γεγονός της μεταξύ τους πολύχρονης γνωριμίας»! (Αγορά Βιβλίου: Η κατάργηση της ενιαίας τιμής αύξησε τον αθέμιτο ανταγωνισμό, Reporter 10.7.2014).
Στην Ελλάδα δεν έχουμε αγορά εργασίας, έχουμε «εργασιακό μεσαίωνα» και δουλεμπόριο. «Συνεχίζεται το απαράδεκτο καθεστώς απασχόλησης 300, περίπου, καθαριστριών και καθαριστών των εφοριών της χώρας –παρά τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις αλλά και την προηγούμενη κοινοβουλευτική μου παρέμβαση–, το οποίο μόνο ως σύγχρονο δουλεμπόριο μπορεί να χαρακτηριστεί... Σκοπεύουν να τερματίσουν άμεσα αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο, μετατρέποντας τις συμβάσεις έργου των καθαριστριών και των καθαριστών στις εφορίες σε αορίστου χρόνου;» (Παναγιώτης Λαφαζάνης, 9.3.2011).
Βεβαίως ο «Μεσαίωνας» είναι λέξη που αγαπά να χρησιμοποιεί για τα πάντα η Αριστερά και τα παραφερνάλια της. Ετσι, η επέκταση του ορίου ζωής του γάλακτος από 5 σε 11 ημέρες χαρακτηρίστηκε «διατροφικός μεσαίωνας» (Αντίσταση Πολιτών Δυτικής Ελλάδας, 20.3.2014). Ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ χαρακτηρίστηκε «νόμος-πλαίσιο ενός νέου μεσαίωνα»: «Τα αποτελέσματα της υλοποίησης του νόμου θα φέρουν μια τεράστια αρνητική μετατόπιση των συσχετισμών και στο επίπεδο της ιδεολογίας, επιβάλλοντας μια νέα ακραία μορφή αγοραίου φονταμενταλισμού, όπου διάφοροι νεοφώτιστοι manager θα απολαμβάνουν τις εξουσίες των μουλάδων του Ιράν. Η ανατροπή του, μαζί με την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και της πολιτικής της, αποκτά σήμερα τεράστια σημασία» («Αυγή», 9.9.2011).
Δεν έχουμε γραφεία διασύνδεσης των ΑΕΙ με τις επιχειρήσεις, έχουμε «κερκόπορτες των πολυεθνικών στην Παιδεία»: « (...) τα γραφεία διασύνδεσης με τις επιχειρήσεις που λειτουργούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ έχουν ως στόχο τη νομιμοποίηση της παρέμβασης των επιχειρήσεων στο περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών και η εισαγωγή της ιδέας μιας “αξιοκρατικής”, τάχα, λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς, που ενδιαφέρεται να απορροφήσει και να ανταμείψει τους “καλύτερους”. Οχι μόνο δεν συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της ανεργίας των πτυχιούχων, αλλά διευκολύνοντας τα μονοπώλια να “αλιεύουν ψυχές”, απομακρύνουν τη νεολαία από τον μόνο σίγουρο δρόμο κατάκτησης του δικαιώματος στην εργασία, την ταξική πάλη. Ειδικά μέσα από τις ημερίδες “σταδιοδρομίας”, στις οποίες οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις προβάλλουν τα “επιτεύγματα” και το “κοινωνικό” έργο τους, σε κατάμεστα αμφιθέατρα φοιτητών, επιχειρείται να προκληθεί δέος και θαυμασμός προς τη μονοπωλιακή διεύθυνση της κοινωνίας» (Τμήμα Παιδείας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Απρίλιος 2001).
Δεν έχουμε εταιρείες διάθεσης προσωπικού, όπως στον υπόλοιπο κόσμο, έχουμε «σύγχρονα σκλαβοπάζαρα». Δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση στην ανώτατη παιδεία, υπάρχει μόνο «εντατικοποίηση των σπουδών». Ακόμη και η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών στην ψηφοφορία των ΑΕΙ χαρακτηρίστηκε «τεχνοφασισμός»!
Υπήρξαν λέξεις που συκοφαντήθηκαν και εξαφανίστηκαν ως έννοιες άμα τη εμφανίσει τους: «Αν κάποιος έτρεφε ψευδαισθήσεις για το περιεχόμενο του όρου “απασχολήσιμος”, που χρησιμοποίησε ο Κ. Σημίτης στην ομιλία του στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία θα “πρέπει” να βρίσκονται στο εξής οι εργαζόμενοι, ώστε να είναι στη διάθεση ανά πάσα στιγμή και όσο θέλουν οι εργοδότες... Είναι σαφές... το εφιαλτικό μέλλον που επιφυλάσσει η κυβέρνηση στους εργαζομένους: Κανένα δικαίωμα στην εργασία δεν υπάρχει, καμία προστασία από το κράτος, τα πάντα παραδίνονται στους νόμους της αγοράς» («Ριζοσπάστης», 3.4.1997).
Η έννοια της «ευασφάλειας», που έσωσε και τη δανική οικονομία και τα δικαιώματα των Δανών εργαζομένων, είναι επίσης καταραμένη: «Παρόμοιες μορφές εργασιακής ευελιξίας ή ευελι-σφάλειας (flexi-curity), συναντούμε στην Ευρώπη όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα... Η αποθράσυνση των οικονομικών δυνάμεων και κυρίως του χρηματιστικού κεφαλαίου βρίσκουν προσβάσιμο εφαλτήριο στις πολιτικές δομές της Ε.Ε., οι οποίες –ως βαθιά νεοφιλελεύθερες και αντιανθρώπινες, αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές– πρέπει να αρχίσουν να “ξηλώνονται” με κάθε τρόπο... ένας ακραίος ρεβανσισμός εξελίσσεται... Ολες αυτές οι μορφές της “εργασιακής ειλωτείας”, σε συνδυασμό με την κατασκευασμένη υψηλή ανεργία και τη βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, αξίζει να συναντήσουν την καθολική, οργανωτική και πολιτική ενωτική αντίδραση και πολιτική πράξη της ευρύτερης Αριστεράς...» (Αλέξης Μητρόπουλος, «Αυγή» 17.8.2013).
«Οι λέξεις είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος», είχε παρατηρήσει ο Ράιαν Κίπλινγκ. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στην ανοησία και είναι δύσκολο να αποτοξινωθεί. Από τη στιγμή που η πολυποίκιλη προπαγάνδα έκανε κοινωνική πεποίθηση πως η αύξηση της παραγωγικότητας είναι «κόλαση», ο ανταγωνισμός είναι «κανιβαλισμός», η αξιολόγηση αποτελεί «μεσαίωνα», η αγορά προάγει τη «λεηλασία», δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Κάθε μέτρο που θα μπορούσε να φέρει προκοπή θα είναι ακυρωμένο από τα γεννοφάσκια του.
Η «αριστεία» (που κατά τον υπουργό Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά, είναι «ρετσινιά») και τα «πρότυπα σχολεία» (που κατά τον ίδιο είναι «χιτλερικής έμπνευσης») είναι οι τελευταίες λέξεις που πληγώθηκαν από τον χαχαμπούχα αριστερό σχετικισμό, αυτόν που κάνει το άσπρο μαύρο, έτσι ώστε να παραμένει η Ελλάδα εσαεί στο άραχλο.
Κάθε αναφορά στην έννοια της «ανταγωνιστικότητας», το κλειδί για την ανάκαμψη της οικονομίας στο σύγχρονο περιβάλλον, δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς. «Η δική μας αντίληψη για την παιδεία αντιμάχεται τη σύγχρονη μυθολογία του νεοφιλελευθερισμού: αξιοκρατία, ανταγωνιστικότητα, κατανάλωση, αξιολόγηση, ατομική ελευθερία και ανέλιξη» (Θεματική Παιδείας ΣΥΡΙΖΑ, 23.1.2009). Ακόμη και η αξιοκρατία είναι για πολλούς «νεοφιλελεύθερη» και συνεπώς εξοβελιστέα. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε τον ανταγωνισμό συνώνυμο του κανιβαλισμού: «Ο κανιβαλισμός είναι ένα φαινόμενο που εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Αποτέλεσμα της ιδεολογίας του κοινωνικού δαρβινισμού. Οι συνθήκες της παγκοσμιοποίησης –λένε– επιβάλλουν, για να αναδειχθούμε, να γίνουμε κάποιοι, να είμαστε ανταγωνιστικοί εις βάρος όλων των άλλων: συναδέλφων, φίλων, γειτόνων. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία –λένε– μόνο οι ισχυροί επιζούν, γι’ αυτό καταβροχθίστε τον άλλο, γίνετε ανθρωποφάγοι» («Εργασιακός Μεσαίωνας», «Βήμα», 13.6.2008).
Τα παραπάνω δεν είναι απλώς αριστερές φλυαρίες. Δημιουργούν κοινωνικές αντιλήψεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται από συντεχνίες προς ίδιον όφελος και σε βάρος της κοινωνίας. Σε ολόκληρο τον κόσμο αναγνωρίζεται ότι ο ανταγωνισμός –αν μη τι άλλο– μειώνει τις τιμές προς όφελος των καταναλωτών. Στην Ελλάδα, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αφού στη λειτουργία της αγοράς, π.χ., βιβλίου υπάρχει «ο “κανιβαλισμός τιμών” (!) με προσφορές που μπορεί να ξεπερνούν και το 40% επί της λιανικής τιμής» και οι εκδότες βλέπουν «ότι η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τα χειρότερα δυνατά ένστικτα του κάθε χαρακτήρα, και ο “ένας ορμάει να φάει τις σάρκες του άλλου”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ένας εκδότης, αφήνοντάς τους αδιάφορους το γεγονός της μεταξύ τους πολύχρονης γνωριμίας»! (Αγορά Βιβλίου: Η κατάργηση της ενιαίας τιμής αύξησε τον αθέμιτο ανταγωνισμό, Reporter 10.7.2014).
Στην Ελλάδα δεν έχουμε αγορά εργασίας, έχουμε «εργασιακό μεσαίωνα» και δουλεμπόριο. «Συνεχίζεται το απαράδεκτο καθεστώς απασχόλησης 300, περίπου, καθαριστριών και καθαριστών των εφοριών της χώρας –παρά τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις αλλά και την προηγούμενη κοινοβουλευτική μου παρέμβαση–, το οποίο μόνο ως σύγχρονο δουλεμπόριο μπορεί να χαρακτηριστεί... Σκοπεύουν να τερματίσουν άμεσα αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο, μετατρέποντας τις συμβάσεις έργου των καθαριστριών και των καθαριστών στις εφορίες σε αορίστου χρόνου;» (Παναγιώτης Λαφαζάνης, 9.3.2011).
Βεβαίως ο «Μεσαίωνας» είναι λέξη που αγαπά να χρησιμοποιεί για τα πάντα η Αριστερά και τα παραφερνάλια της. Ετσι, η επέκταση του ορίου ζωής του γάλακτος από 5 σε 11 ημέρες χαρακτηρίστηκε «διατροφικός μεσαίωνας» (Αντίσταση Πολιτών Δυτικής Ελλάδας, 20.3.2014). Ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ χαρακτηρίστηκε «νόμος-πλαίσιο ενός νέου μεσαίωνα»: «Τα αποτελέσματα της υλοποίησης του νόμου θα φέρουν μια τεράστια αρνητική μετατόπιση των συσχετισμών και στο επίπεδο της ιδεολογίας, επιβάλλοντας μια νέα ακραία μορφή αγοραίου φονταμενταλισμού, όπου διάφοροι νεοφώτιστοι manager θα απολαμβάνουν τις εξουσίες των μουλάδων του Ιράν. Η ανατροπή του, μαζί με την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και της πολιτικής της, αποκτά σήμερα τεράστια σημασία» («Αυγή», 9.9.2011).
Δεν έχουμε γραφεία διασύνδεσης των ΑΕΙ με τις επιχειρήσεις, έχουμε «κερκόπορτες των πολυεθνικών στην Παιδεία»: « (...) τα γραφεία διασύνδεσης με τις επιχειρήσεις που λειτουργούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ έχουν ως στόχο τη νομιμοποίηση της παρέμβασης των επιχειρήσεων στο περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών και η εισαγωγή της ιδέας μιας “αξιοκρατικής”, τάχα, λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς, που ενδιαφέρεται να απορροφήσει και να ανταμείψει τους “καλύτερους”. Οχι μόνο δεν συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της ανεργίας των πτυχιούχων, αλλά διευκολύνοντας τα μονοπώλια να “αλιεύουν ψυχές”, απομακρύνουν τη νεολαία από τον μόνο σίγουρο δρόμο κατάκτησης του δικαιώματος στην εργασία, την ταξική πάλη. Ειδικά μέσα από τις ημερίδες “σταδιοδρομίας”, στις οποίες οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις προβάλλουν τα “επιτεύγματα” και το “κοινωνικό” έργο τους, σε κατάμεστα αμφιθέατρα φοιτητών, επιχειρείται να προκληθεί δέος και θαυμασμός προς τη μονοπωλιακή διεύθυνση της κοινωνίας» (Τμήμα Παιδείας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Απρίλιος 2001).
Δεν έχουμε εταιρείες διάθεσης προσωπικού, όπως στον υπόλοιπο κόσμο, έχουμε «σύγχρονα σκλαβοπάζαρα». Δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση στην ανώτατη παιδεία, υπάρχει μόνο «εντατικοποίηση των σπουδών». Ακόμη και η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών στην ψηφοφορία των ΑΕΙ χαρακτηρίστηκε «τεχνοφασισμός»!
Υπήρξαν λέξεις που συκοφαντήθηκαν και εξαφανίστηκαν ως έννοιες άμα τη εμφανίσει τους: «Αν κάποιος έτρεφε ψευδαισθήσεις για το περιεχόμενο του όρου “απασχολήσιμος”, που χρησιμοποίησε ο Κ. Σημίτης στην ομιλία του στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία θα “πρέπει” να βρίσκονται στο εξής οι εργαζόμενοι, ώστε να είναι στη διάθεση ανά πάσα στιγμή και όσο θέλουν οι εργοδότες... Είναι σαφές... το εφιαλτικό μέλλον που επιφυλάσσει η κυβέρνηση στους εργαζομένους: Κανένα δικαίωμα στην εργασία δεν υπάρχει, καμία προστασία από το κράτος, τα πάντα παραδίνονται στους νόμους της αγοράς» («Ριζοσπάστης», 3.4.1997).
Η έννοια της «ευασφάλειας», που έσωσε και τη δανική οικονομία και τα δικαιώματα των Δανών εργαζομένων, είναι επίσης καταραμένη: «Παρόμοιες μορφές εργασιακής ευελιξίας ή ευελι-σφάλειας (flexi-curity), συναντούμε στην Ευρώπη όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα... Η αποθράσυνση των οικονομικών δυνάμεων και κυρίως του χρηματιστικού κεφαλαίου βρίσκουν προσβάσιμο εφαλτήριο στις πολιτικές δομές της Ε.Ε., οι οποίες –ως βαθιά νεοφιλελεύθερες και αντιανθρώπινες, αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές– πρέπει να αρχίσουν να “ξηλώνονται” με κάθε τρόπο... ένας ακραίος ρεβανσισμός εξελίσσεται... Ολες αυτές οι μορφές της “εργασιακής ειλωτείας”, σε συνδυασμό με την κατασκευασμένη υψηλή ανεργία και τη βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, αξίζει να συναντήσουν την καθολική, οργανωτική και πολιτική ενωτική αντίδραση και πολιτική πράξη της ευρύτερης Αριστεράς...» (Αλέξης Μητρόπουλος, «Αυγή» 17.8.2013).
«Οι λέξεις είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος», είχε παρατηρήσει ο Ράιαν Κίπλινγκ. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στην ανοησία και είναι δύσκολο να αποτοξινωθεί. Από τη στιγμή που η πολυποίκιλη προπαγάνδα έκανε κοινωνική πεποίθηση πως η αύξηση της παραγωγικότητας είναι «κόλαση», ο ανταγωνισμός είναι «κανιβαλισμός», η αξιολόγηση αποτελεί «μεσαίωνα», η αγορά προάγει τη «λεηλασία», δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Κάθε μέτρο που θα μπορούσε να φέρει προκοπή θα είναι ακυρωμένο από τα γεννοφάσκια του.
Ο
παραλογισμός έγινε κοινωνική πεποίθηση και οδήγησε τον τόπο στην
καταστροφή πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία.
Τώρα η Αριστερά, αν δεν αναστρέψει αυτό το ρεύμα, απλώς θα υπογράψει το έργο της...
Τώρα η Αριστερά, αν δεν αναστρέψει αυτό το ρεύμα, απλώς θα υπογράψει το έργο της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου