Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Στο τέλος η μάχη με τους εταίρους μπορεί να αποδειχθεί ότι γίνεται για ένα... αδειανό πουκάμισο.
Ελλάδα
και δανειστές, όποιος κι αν «κερδίσει» τελικά στις σκληρές
διαπραγματεύσεις που διεξάγονται, κινδυνεύουν να έχουν ο ένας ή ο άλλος
μια νίκη όμοια με εκείνη του βασιλιά της Ηπείρου Πύρρου στο Άργος.
Ο
χρόνος κυλάει γρήγορα, τα προβλήματα συσσωρεύονται και τα όποια οφέλη
προκύψουν για τη μια ή την άλλη πλευρά δεν θα αναπληρώσουν ούτε τις
απώλειες που έχουν σημειωθεί τελευταία.
Η χώρα θα χρειαστεί
πρόσθετη βοήθεια σε σχέση με την προβλεπόμενη προ των εκλογών και νέα
διορθωτικά μέτρα -ενδεχομένως πιο αιματηρά- και οι Βρυξέλλες θα
αναγκασθούν να εκταμιεύσουν πρόσθετη οικονομική ενίσχυση και να
καταβάλουν δυσανάλογα μεγαλύτερο τίμημα για να στηρίξουν την Ελλάδα.
Ο
πόλεμος νεύρων και οι δηλώσεις που προκαλούν πανικό ένθεν κακείθεν
έχουν παραλύσει ήδη την οικονομική δραστηριότητα. Βουλευτές και υπουργοί
του ΣΥΡΙΖΑ, Σόιμπλε, Μοσχοβισί και Ντάισελμπλουμ, όλοι μαζί σαν μέλη
της ίδιας ορχήστρας «σαλπίζουν» καθημερινά καλώντας τους καταθέτες να
αποσύρουν τα χρήματα από τις τράπεζες.
Ήδη πανικόβλητες οι
επιχειρήσεις «πάγωσαν» τα όποια σχέδια, η αγορά χωρίς προοπτική
«μούδιασε» κι αυτή, το Χρηματιστήριο απαξιώνεται ημέρα με την ημέρα και
οι εργαζόμενοι ζουν καθημερινά τον εφιάλτη της απόλυσης.
Κι ενώ ο
χρόνος τρέχει και η κατάσταση επιδεινώνεται, όλο και πιο πολύ και οι μεν
και οι δε «δουλεύουν» αόκνως και πασχίζουν με φανατισμό να γράψουν τον
τραγικό επίλογο.
Η λογική αδυνατεί να εξηγήσει γιατί και οι δύο
χορεύουν τον ίδιο χορό του Ζαλόγγου και γιατί οι «πρωταγωνιστές» σ' αυτό
το θρίλερ κορυφώνουν την αγωνία με πολεμικά ανακοινωθέντα, που κάνουν
όλο και πιο δύσκολη την προσέγγιση και απομακρύνουν το ενδεχόμενο ενός
έντιμου συμβιβασμού.
Εκτός κι αν το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο
(γεγονός βέβαια που προσπάθησαν να διαψεύσουν οι «7» ηγέτες στο
προχθεσινό μεταμεσονύκτιο θρίλερ στις Βρυξέλλες), οι αποφάσεις έχουν
ληφθεί και η όλη προσπάθεια γίνεται για να αποδοθούν οι ευθύνες στην
άλλη πλευρά.
Αλλά εάν συμβεί κάτι τέτοιο:
Δεν θα έχει καμία σημασία σε ποιανού χέρια θα μείνει ο «μουντζούρης».
Οι
συνέπειες και για την Ευρώπη και για την Ελλάδα θα είναι τόσο τραγικές,
που λίγο θα ενδιαφέρει τελικά ο όποιος καταμερισμός ευθυνών γίνει και
το αναλογούν ποσοστό που θα επιμερισθεί. Και οι δύο θα έχουν βλάψει το
ίδιο τη χώρα και όλες τις χώρες του ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου