ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι τσάμπα μαγκιές πέθαναν μπροστά στα άδεια ταμεία,

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Τι ακριβώς ζητάμε από την Ευρώπη;  

Μια ανάσα αξιοπρέπειας. Ακούγεται ωραίο, σαν στίχος έντεχνος, τραγούδι των Τσακνή-Μαχαιρίτσα. Είναι εντυπωσιακής εφευρετικότητας οι ευφημισμοί που δημιουργήθηκαν αυτό το διάστημα για να μην ειπωθεί η καταραμένη λέξη από Λ. Ζητάμε χώρο και χρόνο, δημοσιονομικό χρόνο, να δώσουν μια ευκαιρία, μας στραγγαλίζουν, εικονικοί πνιγμοί, σχέδιο ασφυξίας, η ελληνική δημοκρατία δεν εκβιάζεται, δεν μπορούμε να παραβούμε τη λαϊκή εντολή. Θέλουμε την «πολιτικοποίηση» των διαπραγματεύσεων. Θέλουμε εμείς να μιλάμε και οι άλλοι να πληρώνουν. Θέλουμε, δηλαδή, λεφτά.

Την ημέρα της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μέρκελ, οι Γερμανοί αφήνουν να διαρρεύσει στους F.T. η επιστολή του Α. Τσίπρα. Έχουμε πρόβλημα ρευστότητας, αντιμετωπίζουμε τις προσεχείς ημέρες κίνδυνο να μην πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Ήταν η απάντηση της άλλη πλευράς, αν εσείς οι «αντισυστημικοί» θέλετε διαφάνεια και δημοσιοποιείτε τις συνομιλίες μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς. Να μη μιλάμε για λεφτά, αλλά λεφτά ζητάτε.

«Θέλουν μέσω χρηματοδοτικής ασφυξίας να φέρουν στο σημείο που η κυβέρνηση θα πρέπει να υποταχθεί και να προδώσει τη λαϊκή εντολή προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου». Έχουμε τόσο συνηθίσει στη κατασκευασμένη πραγματικότητα που δεν καταλαβαίνουμε καν πόσο παραλογισμό περιέχει αυτή η φράση. Η λαϊκή εντολή είναι, θέλουμε περισσότερα λεφτά και αφού δεν μας τα δίνουν, μας εκβιάζουν. Ενώ έπρεπε να μας δανείζουν με χαρά, γιατί αυτή είναι η λαϊκή εντολή. Δεν γίνεται, λέει ο Σουλτς, 18 χώρες να έχουν άδικο και η Ελλάδα μόνο δίκιο.

Κάθε φορά που ένας Έλληνας πολιτικός πηγαίνει στις ευρωπαϊκές συνεδριάσεις μεταμορφώνεται: 

«Θα ολοκληρώσουμε τη δημοσιονομική προσαρμογή». 

Αυτή δεν ήταν εγκληματική ενέργεια εις βάρος του ελληνικού λαού; 

 «Το πρόβλημα των γερμανικών επανορθώσεων είναι ηθικό ζήτημα, δεν αφορά υλική διεκδίκηση». Κανείς υπουργός δεν είπε για κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε, άλλο κόμμα, άλλη κυβέρνηση έλεγε μας χρωστάνε δεν τους χρωστάμε. 

«Δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε όσα θετικά έγιναν». Που δεν τα ψηφίζαμε. 

«Δεν φταίνε οι ξένοι για τα προβλήματά μας». Που τους λέγαμε γκάνγκστερ, στρατό κατοχής.  

Χρειαζόμαστε χρηματοδοτική ενίσχυση, κινδυνεύουμε με στάση πληρωμών. Γιατί χρειαζόμαστε ακόμα δανεικά; 

 «Εξαιτίας της αποτυχίας των προηγούμενων κυβερνήσεων στην ολοκλήρωση των προγραμματισμένων αξιολογήσεων οι εκταμιεύσεις έγιναν με πολλές διακοπές». 

 Είναι αστείο ο Αλέξης Τσίπρας να κατηγορεί τις προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί δεν εφάρμοσαν τα μνημόνια εγκαίρως, αλλά έχει δίκιο. Αυτό έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και αυτό κάνει και η δικιά του. Δύο μήνες έχουν κλείσει οι αγορές γιατί ακυρώνει τις ιδιωτικοποιήσεις. Άδειασαν τα δημόσια ταμεία γιατί υποσχέθηκε «σεισάχθεια». Έφυγαν 30 δις από τις τράπεζες γιατί φλερτάρουν με την έξοδο από την Ευρωζώνη. «Ανάμεσα στην υπογραφή νέων μνημονίων και την έξοδο προτιμούμε την έξοδο». Μονιμοποιήσεις 40.000 δημοσίων υπαλλήλων, επιδόματα σε συνδικαλιστές, αυξήσεις στις ΔΕΚΟ, 32.000 άνεργοι στους δήμους και το ευρύτερο δημόσιο με 5μηνα βάουτσερ, επιστροφή στην ΕΡΤ των 3.000 εργαζομένων.

«Πρέπει να αλλάξει το μείγμα πολιτικής». Όπως ακριβώς έλεγε άλλωστε και ο Α. Σαμαράς. Φυσικά πρέπει να αλλάξει. Αλλά κάθε ελληνική αλλαγή είναι εις βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων, υπονομεύει την ανόρθωση της οικονομίας, προστατεύει το πελατειακό κράτος.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση. Σε ποιον το λέμε; 

 Για τον υπόλοιπο κόσμο υπεύθυνος για την παρατεταμένη ύφεση είναι ακριβώς οι ελληνικές πολιτικές ελίτ οι οποίες αρνούνται να αλλάξουν το σύστημα που οδηγεί στη φτώχεια. Ανθρωπιστική κρίση, λέει ο Φερχόφσταντ, και έχετε τρεις οργανισμούς Γούνας στη Θεσσαλονίκη;  

Το πολιτικό σύστημα διατηρεί ανέπαφες τις δομές της χρεοκοπίας, το πλιάτσικο και τον παρασιτισμό, και απαιτεί από τους Ευρωπαίους να πληρώσουν τη βοήθεια προς τα θύματά του. 200 εκ. ευρώ, τα μισά απ’ όσα έδωσε πέρυσι ο Σαμαράς με το «κοινωνικό μέρισμα». Αυτό ήταν η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Δεν είναι ότι είναι λίγα. Είναι ότι δεν ξέρουν καν πού θα πάνε. Μπορούμε να κοροϊδευόμαστε αιωνίως, ποιος είναι ο πιο «φίλος του λαού», ενόσω ο καθένας φροντίζει τις δικές του πελατειακές ομάδες. Καμιά προσπάθεια δεν γίνεται προς την πλευρά των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο σύστημα που γεννάει φτώχεια, κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη.

Θα αντιμετωπίσουμε τη φοροδιαφυγή. Αδύνατον να καταλάβω, λέει ο Βίζερ, γιατί πρέπει να ευνοηθούν με 100 δόσεις όσοι χρωστάνε εκατομμύρια στο Δημόσιο. Μας έχουν πάρει πια χαμπάρι. Ξέρουν ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα ευνοεί πάντα τη φοροδιαφυγή εις βάρος όσων πληρώνουν αδιαμαρτύρητα. Ρυθμίσεις που στόχο έχουν να πάψουν να μπαινοβγαίνουν στον Κορυδαλλό οι μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, όπως συνέβαινε αυτά τα χρόνια. Να πληρώνουν μια δόση και ανενόχλητοι να συνεχίζουν το παρασιτικό παιχνίδι της διαπλοκής.

Η αντιμνημονιακή απάτη 5 χρόνια μετέφερε τα βάρη στους ασθενέστερους, παρέτεινε την ύφεση, διέλυσε την οικονομία και υπονόμευσε τη συνοχή της κοινωνίας. Μέχρι που φτάσαμε στο φινάλε. Η Μέρκελ προχτές, ο Ντράγκι, το Eurogroup, είναι ξεκάθαροι: 

Έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε ό,τι μας φωτίσει ο θεός. Να βάζουμε φόρους υπέρ τρίτων, να μην αφήνουμε τον κόσμο να δουλέψει στα κλειστά επαγγέλματα, να μη συγχωνεύουμε τα ταμεία, να βγαίνουμε στη σύνταξη στα 50 κάτι, να κρατικοποιούμε αντί να ιδιωτικοποιούμε. Να μπούμε όλοι στο Δημόσιο, εύκολα, με 12% προμήθεια. Όχι όμως με τα λεφτά των άλλων. Δεν μπορούμε να ζητάμε λεφτά από τους «κατακτητές». Αν θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη, θα κάνουμε τις επιλογές που έχει αποφασίσει η Ευρώπη.

Οι τσάμπα μαγκιές πέθαναν μπροστά στα άδεια ταμεία, στην αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων. Ο πρωθυπουργός της χώρας την περασμένη Δευτέρα στη Γερμανία δεν μίλαγε στη Μέρκελ, μίλαγε στο κόμμα του. Είναι δύσκολο να καταφέρει η κυβέρνηση των «αγανακτισμένων οικονομολόγων της πλατείας» να αλλάξει τον εαυτό της. Αλλά δεν έχει άλλο δρόμο και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αν δεν τα καταφέρει, άλλωστε, ξέρουμε πως θα έρθει το τέλος, προετοιμάζεται ήδη. Με αεροπλάνα και ελικόπτερα να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, με εθνική διαπαιδαγώγηση από το στρατό στα σχολεία, με την μπάντα του στρατού να παιανίζει τσάμικα, με βρακοφόρους, με χιλιάδες σημαιάκια που θα μοιραστούν στον κόσμο, με το «έθνος» του ενός και το «λαό» του άλλου εταίρου ενωμένους ενάντια στους «κατακτητές». Για την ελπίδα, την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια. Και για το λόμπι της δραχμής που περιμένει ηρωικά να συνεχίσει ανενόχλητο τον παρασιτισμό.