Δειλοί, μοιραίοι, πλην όμως σε αντίθεση με τους θαμώνες της ταβέρνας στο
ποίημα του Βάρναλη, δεν είναι διόλου άβουλοι. Διαθέτουν τη μαγική ράβδο
που μεταμορφώνει τις κολοκύθες της πραγματικότητας σε άμαξες
πριγκιπικές, την περίφημη πολιτική βούληση. Αναφέρομαι στους δασκάλους
του Γένους, τα μέλη της περίφημης ΟΛΜΕ της οποίας προΐσταται ο
τεχνολόγος υγείας κ. Κοτσιφάκης, διότι δυστυχώς για τους εκπαιδευτικούς
δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής.
Η ΟΛΜΕ, η οποία με μία ακόμη ηρωική χειρονομία, απ’ αυτές που καταυγάζουν φως και σοφία στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, στέκει «αρνητικά» απέναντι στον διαγωνισμό Pisa, διότι τα αποτελέσματά του χρησιμοποιούνται για να δυσφημήσουν το έργο των εκπαιδευτικών και το δημόσιο σχολείο.
Η ΟΛΜΕ, η οποία με μία ακόμη ηρωική χειρονομία, απ’ αυτές που καταυγάζουν φως και σοφία στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, στέκει «αρνητικά» απέναντι στον διαγωνισμό Pisa, διότι τα αποτελέσματά του χρησιμοποιούνται για να δυσφημήσουν το έργο των εκπαιδευτικών και το δημόσιο σχολείο.
Η αλήθεια είναι ότι τα μέχρι τούδε αποτελέσματα των
δεκαπεντάχρονων Ελληνόπουλων που συμμετείχαν στον διεθνή διαγωνισμό δεν
λαμπρύνουν το προαναφερθέν έργο.
Η θέση 44 που κατέλαβαν την τελευταία φορά είναι πολύ κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, και τέσσερις θέσεις πριν από τον ευρωπαϊκό πάτο. Ξεπέρασαν μόνον τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την αδελφή Κύπρο.
Η θέση 44 που κατέλαβαν την τελευταία φορά είναι πολύ κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, και τέσσερις θέσεις πριν από τον ευρωπαϊκό πάτο. Ξεπέρασαν μόνον τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την αδελφή Κύπρο.
Στη Γιουροβίζιον
τα πάμε καλύτερα, όμως μην ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά
βιομηχανία της χώρας.
Κάποιες ΕΛΜΕ καταγγέλλουν τον διαγωνισμό ως μέρος της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, αντίστοιχο με την τιμή του φρέσκου γάλακτος και το βάρος της φραντζόλας. Κάποτε πάλι η ΟΛΜΕ είχε αποφανθεί πως πρόκειται για έναν μάλλον δόλιο τρόπο εισαγωγής των αγγλοσαξονικών εκπαιδευτικών ηθών στην εκπαίδευση. Και είναι πράγματι απαράδεκτο, προδοτικόν θα τολμούσα να πω, πώς ορισμένοι θέλουν να διαβρώσουν ένα τόσο εκλεπτυσμένο και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα όπως το ελληνικό με τα διεφθαρμένα αγγλοσαξονικά ήθη και έθιμα. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!
Δεν μας αρέσει ο Pisa γιατί είναι αγγλοσαξωνικός, δεν μας αρέσει το ευρώ γιατί είναι γερμανικό, αναρωτιέται κανείς μήπως, αντί να βασανιζόμαστε θα έπρεπε να βρούμε τρόπο γεωγραφικής μετατόπισης της χώρας για να γλιτώσουμε από την ευρωπαϊκή μας μοίρα. Ή με άλλα λόγια να κάνουμε ένα δημιουργικό άλμα ασάφειας στο κενό και όπου βγούμε. Ας βγούμε και στη Γουινέα Μπισάου. Εκεί τουλάχιστον θα πρωτεύσουμε.
Δειλοί και μοιραίοι. Διότι τη στάση της ΟΛΜΕ την επικροτούν οι ιθύνοντες του υπουργείου που καθυστερούν να δηλώσουν την ελληνική συμμετοχή. Και όχι μόνον η σημερινή υπό τον κ. Μπαλτά, τον ορκισμένο εκδικητή της μετριότητας, αλλά και η προηγούμενη του κ. Αρβανιτόπουλου. Ως γνωστόν, η κοινωνική παραλυσία που προκαλεί ο φόβος απέναντι στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της καθ’ ημάς Aριστεράς.
Και καλά η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που ακόμη διάγει βίον σοσιαλιστικόν ανθόσπαρτον, όμως σ’ αυτήν τη ρημάδα την ΟΛΜΕ συνδικαλίζονται άνθρωποι που υποτίθεται προετοιμάζουν τα παιδιά μας για το μέλλον. Και φοβούνται να τους δείξουν πώς είναι ο κόσμος πέρα από τη μύτη τους και το ωράριό τους, γιατί οι ίδιοι δεν τον ξέρουν. Και μεταμορφώνουν τον φόβο τους σε ιδεολογία.
Eνα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας πάσχει από ιδρυματισμό:
Κάποιες ΕΛΜΕ καταγγέλλουν τον διαγωνισμό ως μέρος της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, αντίστοιχο με την τιμή του φρέσκου γάλακτος και το βάρος της φραντζόλας. Κάποτε πάλι η ΟΛΜΕ είχε αποφανθεί πως πρόκειται για έναν μάλλον δόλιο τρόπο εισαγωγής των αγγλοσαξονικών εκπαιδευτικών ηθών στην εκπαίδευση. Και είναι πράγματι απαράδεκτο, προδοτικόν θα τολμούσα να πω, πώς ορισμένοι θέλουν να διαβρώσουν ένα τόσο εκλεπτυσμένο και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα όπως το ελληνικό με τα διεφθαρμένα αγγλοσαξονικά ήθη και έθιμα. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!
Δεν μας αρέσει ο Pisa γιατί είναι αγγλοσαξωνικός, δεν μας αρέσει το ευρώ γιατί είναι γερμανικό, αναρωτιέται κανείς μήπως, αντί να βασανιζόμαστε θα έπρεπε να βρούμε τρόπο γεωγραφικής μετατόπισης της χώρας για να γλιτώσουμε από την ευρωπαϊκή μας μοίρα. Ή με άλλα λόγια να κάνουμε ένα δημιουργικό άλμα ασάφειας στο κενό και όπου βγούμε. Ας βγούμε και στη Γουινέα Μπισάου. Εκεί τουλάχιστον θα πρωτεύσουμε.
Δειλοί και μοιραίοι. Διότι τη στάση της ΟΛΜΕ την επικροτούν οι ιθύνοντες του υπουργείου που καθυστερούν να δηλώσουν την ελληνική συμμετοχή. Και όχι μόνον η σημερινή υπό τον κ. Μπαλτά, τον ορκισμένο εκδικητή της μετριότητας, αλλά και η προηγούμενη του κ. Αρβανιτόπουλου. Ως γνωστόν, η κοινωνική παραλυσία που προκαλεί ο φόβος απέναντι στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της καθ’ ημάς Aριστεράς.
Και καλά η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που ακόμη διάγει βίον σοσιαλιστικόν ανθόσπαρτον, όμως σ’ αυτήν τη ρημάδα την ΟΛΜΕ συνδικαλίζονται άνθρωποι που υποτίθεται προετοιμάζουν τα παιδιά μας για το μέλλον. Και φοβούνται να τους δείξουν πώς είναι ο κόσμος πέρα από τη μύτη τους και το ωράριό τους, γιατί οι ίδιοι δεν τον ξέρουν. Και μεταμορφώνουν τον φόβο τους σε ιδεολογία.
Eνα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας πάσχει από ιδρυματισμό:
Δεν
τολμάει να βγει από το άσυλο στο οποίο έκλεισε εδώ και χρόνια τον εαυτό
της. Η τάξη των εκπαιδευτικών, η πολυαριθμότερη του ελληνικού Δημοσίου
προετοιμάζει τα παιδιά για τη ζωή στο άσυλο, με τη μοιρολατρία που
ανακήρυξε σε πολιτική ο υπουργός τους, καταδικάζοντας την αριστεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου