Η χθεσινή παρέλαση είχε μια μελαγχολία. Μπορεί να ήταν η βροχή.
Κυρίως ήταν η αμηχανία. Μπορεί και η όλη πίεση για μια ντε και καλά
χαρά, που οπωσδήποτε λέει θα ακολουθούσε. Ποτέ η χαρά δεν έρχεται στα
ραντεβού της χαράς. Οι επίσημοι -στον χώρο τους- μου θύμισαν εκείνες τις
παλιές φωτογραφίες… τότε που το να έχεις φωτογραφική μηχανή ήταν μεγάλο
πράγμα!... Και μας έστηνε η μάνα μου και έδινε και το πρόσταγμα «Κάντε
ότι γελάτε. Κάντε ότι είστε χαρούμενοι».
Εκείνο το «Κάντε» ηχούσε χθες στα αυτιά μου, όσο παρακολουθούσα
αποσπάσματα της παρέλασης στις ειδήσεις. Μετά συνδεθήκαμε με Χανιά. Στα
Χανιά είχε πάει ο Γιάνης.
Γιατί να μην πάει;
Όπως είχε δηλώσει (μετά την
περίφημη φωτογράφιση), το να δουλέψει παραπάνω είναι «ανθρωπίνως
αδύνατον»… Τι σου είναι ο άμαθος στη δουλειά! Βεβαίως φορούσε το γνωστό
σακάκι με την κόκκινη γραμμή στον γιακά, ως ίσως υπενθύμιση ότι ο Γιάνης
κατοικεί ακόμα στο σακάκι. Το σακάκι σήμα κατατεθέν. Κάτι σαν τα γυαλιά
της Μούσχουρη, το καπέλο του Βασιλικού, το σπρώξιμο της Μενεγάκη…
Παραπλεύρως είχε την κυρία του, η οποία εμφανώς τελούσε εν αμηχανία.
Μπορεί να της έμεινε και ψυχικό τραύμα από τη γνωστή φωτογραφία…
Πώς το πας τώρα το επόμενο κεφάλαιο; Φωτογραφίζεσαι να πετάς στον
αέρα ή να στέκεσαι στο έδαφος;
Είναι ένα θέμα. Ο Γιάνης έκανε μερικές
δηλώσεις στην κάμερα. Ο Γιάνης καμία σχέση με τον Γιάνης. Ήπιος,
αφτέρωτος. Είπε κάτι σαν «Δεν έρχομαι συχνά αλλά την Κρήτη την έχεις
μέσα σου» ή «την κουβαλάς πάντα μέσα σου» ή κάτι τέλος πάντων με
«πάντα».
Ο κόσμος χάρηκε και ησύχασε. Συνηθισμένες ιστορίες πολιτικών
ανδρών εν περιφορά... Ώσπου κάποια κυρία, ξεπρόβαλε αυτόνομη και
γκαζωμένη, με ένα χαρούμενο πρόσωπο και του είπε ενθαρρυντικά «Είμαστε
μαζί σου!» και του έσφιξε το χέρι για να κλείσει και τη συμφωνία του
«Μαζί σου!». Και ο Γιάνης… -Ποιος; Ο τέρας σιγουριάς Γιάνης!- απάντησε
σε χαμηλούς τόνους, θα το έλεγα και σε τόνους μπλουζ, «Να είστε όμως
μαζί μου και μετά τη ρήξη».
Έλα μου γειά σου! Επιτέλους και ένα «μήπως;»
αχνοφέγγισε στο μυαλό του. Ένα «μήπως;» ενηλικίωσης. Θα είναι ο κόσμος
μαζί του μετά τη ρήξη;
Δηλαδή φιλαράκο είχες πάρει επάνω σου και
ολόκληρη ρήξη; Και θεωρείς ότι έχει γίνει απολύτως κατανοητό αυτό το
«ρήξη»;
Στο «μήπως;» μεγαλώνει ο άνθρωπος. Και γω χαμογέλασα
μελαγχολική… Άντε, μεγάλωσε και τούτος πάνω στο σώμα μας!... Μεγάλωσε
ετούτος, γεράσαμε -πριν την ώρα μας- εμείς…
ΥΓ: Δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά στη ρήξη θα είσαι ολομόναχος και δεν θα βρίσκεις τόπο να φωτογραφηθείς.
ΥΓ: Δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά στη ρήξη θα είσαι ολομόναχος και δεν θα βρίσκεις τόπο να φωτογραφηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου