Παρακολουθώ την κριτική στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από
υποτιθέμενους δεξιούς για την παρέλαση και τα δημοτικά τραγούδια σε
αυτήν. Από την πολύ αντιπολιτευτική φόρα κόντεψαν μερικοί να φτάσουν τις
συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και κάτι ποταμίσιους.
Η πλειονότητα -και
σίγουρα σύμπας ο κόσμος της Δεξιάς- είναι υπέρ των στρατιωτικών και των
μαθητικών παρελάσεων, θέλει να βλέπει τα παιδιά της, να εκπέμπεται
δημόσια η στρατιωτική ισχύς της χώρας, την οποία πληρώνει και στελεχώνει
ο λαός. Κι όπως πολύ σωστά είπε δημόσια ο καλός φίλος Μανώλης Κοττάκης,
ποιον ενοχλούν επιτέλους η δημοτική μας μουσική και η παράδοση; Αν όχι
στη γιορτή της Εθνεγερσίας, πότε θα ακούγονται αυτά;
Κι επιτέλους, δεν
θα μας καθορίζουν τα γούστα κομπλεξικοί απάτριδες και όσοι αισθάνονται
περιδεείς επαρχιώτες των Βρυξελλών.
Σε μερικούς, λένε, θύμισε χούντα,
λες και η δημοτική μουσική γεννήθηκε το 1967 και πέθανε το 1974, λες και
δεν είναι συνυφασμένη με τους εθνικούς αγώνες και κυρίως με την
Επανάσταση του γένους.
Η πολιτισμική ταυτότητά μας δεν είναι κιτς, είτε στην πλατεία του
χωριού είτε στο Σύνταγμα, είτε παρουσιάζεται από παραδοσιακά
συγκροτήματα είτε από μπάντες των Ενόπλων Δυνάμεων. Αν κάποιοι θέλουν να
χλευάσουν κάτι, εκτός από τα μούτρα τους στον καθρέφτη, ας χλευάσουν
τους ξεπλυμένους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ιντελιγκέντσηδες και τους
«καλλιτέχνες» που δημιουργούν χωρίς καμία ρίζα στην εθνική παράδοση και
επαφή με τον αληθινό λαό και την Ιστορία του.
Η γιορτή αυτή, ημέρα μνήμης των αγώνων του έθνους και των ηρώων, δεν ανήκει στον Τσίπρα ή στον Καμμένο. Η δοξολογία, οι καταθέσεις στεφάνων, οι παρελάσεις, όλα, δεν γίνονται για να τιμηθούν οι επίσημοι. Γίνονται για να τιμηθούν το έθνος και οι ήρωές του, για να ενισχυθεί το λαϊκό φρόνημα.
Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι από τους επισήμους, που με κυβερνητική ευθύνη πλέον αφαίρεσαν τα κάγκελα, ήταν οι υπεύθυνοι που τοποθετήθηκαν, γιατί ενεθάρρυναν τους απεχθείς τραμπουκισμούς στο παρελθόν ή και πρωτοστάτησαν σε αυτούς. Οι δράστες επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος γραβατωμένοι.
Ομως και πάλι το τυπικό και η ουσία του δεν τους ανήκουν, δεν γίνεται γι' αυτούς, δεν μπορούμε, όσοι θεωρούμε ότι μετέχουμε του εθνικού τρόπου να υιοθετούμε δικά τους παλαιά επιχειρήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την εξουσία αλλά και εκπαιδεύεται από αυτήν, προσαρμόζεται για να μη συγκρουστεί με τα αισθήματα και τις πεποιθήσεις των πολλών. Παρά την ειδωλολατρεία του σκληρού πυρήνα του για τις μειοψηφικές απόψεις, αντιλαμβάνεται -θέλοντας και μη- ότι η πλειονότητα είναι μακράν των Εξαρχείων και των αναθεωρητικών σαλονιών απέναντι στις Ενοπλες Δυνάμεις και τη δημόσια παρουσία τους.
Ισως μάθουν κιόλας ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις, ειδικά οι επίλεκτοι των
επιλέκτων, δεν προετοιμάζονται, ο μη γένοιτο, για ιαπωνική ανθοτεχνία,
μπαλέτο ή να παίξουν αμπάριζα σε έναν αγγελικό κόσμο. Τα τραγούδια και
τα συνθήματά τους είναι πολεμοχαρή, πατριωτικά, όπως σε όλους τους
στρατούς του κόσμου. Εχουν κι αυτά τον σκοπό τους, να εμφυσήσουν
φρόνημα, φανατική πίστη και θάρρος σε αυτούς που είναι ταγμένοι, αν
χρειαστεί, να σκοτωθούν -και ενίοτε σκοτώνονται και στην εκπαίδευση-,
διότι είναι ρεαλιστική, σκληρή και την κάνουν εθελοντές στον κίνδυνο, με
περικομμένους μισθούς. Γι' αυτούς η ηθική αμοιβή και η αναγνώριση από
την Πολιτεία είναι σημαντικότερες από τα ευρώ.
Δεν υπάρχουν διεθνιστικοί στρατοί με σκοπό στοργή και προδέρμ για όλη
την ανθρωπότητα. Και το έθνος μας έχει κατεξοχήν εχθρό το επεκτατικό
ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Αγκυρας που κατέχει το 40% της Κύπρου, μας
απειλεί στο Αιγαίο, βυσσοδομεί στη Θράκη, υποστηρίζει την ισλαμική
τρομοκρατία και καταπιέζει τους λαούς της τουρκικής επικράτειας.
Κι αυτό
δεν θα πάει η κυρία Κατριβάνου να το αντιμετωπίσει με λουκούμια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου