Του ΠΑΥΛΟΥ ΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
Σήκωσε το χέρι με το γάντι της κουζίνας ψηλά. Σε γροθιά.
Επαναστατημένο - που φοριέται και πολύ τελευταία, ανέξοδα.
Σήκωσε το
γάντι, που το έκανε έμβλημά της σε αφίσες και ταπετσάρισε τους τοίχους
και τις κολόνες της πόλης, παρέα με ένα επαναστατημένο μικρόφωνο.
Σήκωσε το χέρι με το γάντι της κουζίνας ψηλά. Δεν την ένοιαζε αν θα ψιχαλίσει αντιρρήσεις. Είχε άλλωστε κοτζάμ κομματική ομπρέλα να την προστατεύει. Το ήξερε και την αποζητούσε. Υπέρ των αδυνάτων και των αδικημένων, βεβαίως. Πάντα. Υπέρ των 595 απολυμένων καθαριστριών που, αν και δικαιώθηκαν δικαστικά, μένουν ακόμη στον δρόμο.
Σήκωσε το χέρι... Πάνε σχεδόν πενήντα χρόνια πια στο τραγούδι, είπε. Δεν θα πούμε όμως επαναστατικά τραγούδια. Θα πούμε τραγούδια της χαράς, της ζωής.
Και άρχισε από το επαναστατημένο μικρόφωνο, με το γάντι της κουζίνας, να λέει τραγούδια από τη «νέα της δουλειά». Οπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως τα τρικ της προώθησης του νέου του δίσκου.
Αφησε πίσω της ό,τι λαϊκό είχε τραγουδήσει το στόμα κάθε Ελληνα. Αλλωστε είχε περάσει πια σε κανέλες, νεράντζια και άλλα γλυκά κουταλιού. Σε τραγούδι.
Δεν βρήκε γάντι να φορέσει και ομπρέλα να την καλύπτει όταν δολοφονούνταν από τον ζοφερό εθνικισμό ο συντεχνίτης της από το Πέραμα Παύλος Φύσσας, για τη στάση ζωής και τέχνης του.
Είχε λάτρα τότε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου