Απρίλιος 1821:
Η Στερεά και η Πελοπόννησος βρίσκονται σε επαναστατικό αναβρασμό και
τα κακά μαντάτα δεν αργούν να φθάσουν στον Χουρσίτ. Ο Πασάς της
Πελοποννήσου βρίσκεται στην Ήπειρο επικεφαλής στρατευμάτων για να
τιμωρήσει τον Αλή Πασά, που δείχνει τάσεις αυτονομίας από τον Σουλτάνο. Ο
Χουρσίτ διατάσσει τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν
την Επανάσταση στη Ρούμελη και στη συνέχεια να προχωρήσουν από δύο
κατευθύνσεις προς την Πελοπόννησο για την άρση της πολιορκίας της
Τριπολιτσάς. Στις 17 Απριλίου οι δύο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατημένους Έλληνες.
Οι
οπλαρχηγοί της περιοχής συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλίου
1821) και αποφασίζουν να υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του
Σπερχειού (Αλαμάνας), διαμοιράζοντας τους 1500 άνδρες που
διαθέτουν, ώστε να αποκόψουν την πρόσβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα και
τη Λιβαδιά. Το εναλλακτικό σχέδιο του Γιάννη Δυοβουνιώτη για την από
κοινού αντιμετώπιση των Τούρκων στον Γοργοπόταμο απορρίπτεται.
Έτσι,
ο Πανουργιάς Πανουργιάς με 600 άνδρες οχυρώνεται στα υψώματα της
Χαλκωμάτας, ο Δυοβουνιώτης καταλαμβάνει τη χαράδρα του Γοργοποτάμου με
400 άνδρες και ο Διάκος με 500 άνδρες θα αντιμετώπιζε τον εχθρό στην
ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών.
Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα και στα τρία σώματα των επαναστατών. Ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποχρεώνονται να υποχωρήσουν, προ των υπέρτερων δυνάμεων του Ομέρ Βρυώνη, με συνέπεια ο κύριος όγκος των Οθωμανών υπό τον Κιοσέ Μεχμέτ να επιπέσει επί του Διάκου στην Αλαμάνα.
Ο
Διάκος αρνείται να φύγει και να σωθεί, όπως τον προέτρεψαν οι
συμπολεμιστές του και ως άλλος Λεωνίδας με μόνο 10 άνδρες (κατ' άλλους
18) μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων.
Κατά
τη διάρκεια της μάχης, το σπαθί του σπάει κι ένα εχθρικό βόλι τον
τραυματίζει στον δεξιό ώμο. Πέντε Αλβανοί ορμούν στο χαράκωμά του και
τον συλλαμβάνουν αιχμάλωτο.
Ο
επίλογος της μάχης γράφεται την επόμενη ημέρα. Στις 24 Απριλίου, ο
αιχμάλωτος Αθανάσιος Διάκος, με ανοιχτές και αιμάσουσες τις πληγές του,
μεταφέρεται στη Λαμία. Οι Οθωμανοί του προτείνουν να προσκυνήσει και να συνεργαστεί μαζί τους. Ο Διάκος υπερήφανα αρνείται:
Ο
ελληνικής καταγωγής Ομέρ Βρυώνης δεν θέλησε να τον σκοτώσει, αφού τον
γνώριζε πολύ καλά από την αυλή του Αλή Πασά και εκτιμούσε τις
ικανότητές του. Επέμενε, όμως, ο Χαλήλμπεης, σημαίνων Τούρκος της
Λαμίας, ο οποίος έπεισε τον Κιοσέ Μεχμέτ, ιεραρχικά ανώτερο του Ομέρ
Βρυώνη, ότι ο Διάκος θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, επειδή είχε
σκοτώσει πολλούς Τούρκους.
Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος δια ανασκολοπισμού και εκτελέστηκε (σουβλίστηκε) την ίδια μέρα. Προτού ξεψυχήσει, ο Διάκος λέγεται ότι είπε το αυτοσχέδιο τετράστιχο:
Για ιδές καιρό που διάλεξε
ο χάρος να με πάρει
τώρα π' ανθίζουν τα κλαδιά
και βγάζει η γης χορτάρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου