Δεν πάνε πολλά χρόνια που μια βόλτα
στο κέντρο της Λευκωσίας στη λεωφόρο Μακαρίου (όλες οι πόλεις και τα
χωριά έχουν μία οδό Μακαρίου) αποτελούσε ακριβό «χόμπι». Βιτρίνες με τις τελευταίες δημιουργίες των διεθνών οίκων μόδας,
καφετέριες «υψηλής αισθητικής», εστιατόρια gourmet και κάθε λογής
κοσμικοί και επώνυμοι να κάνουν περαντζάδα με τα τετράτροχα αποκτήματά
τους αξίας πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Πραγματική έκρηξη επίδειξης
πλούτου και χλιδής, πασπαλισμένη με τόνους «κιτς» και υπερβολής.
Η αναζήτηση κάποιου καταστήματος λίγων τετραγωνικών μέτρων για
ενοικίαση σήμαινε καταβολή απίστευτων ποσών για «αέρα» και μηνιαίων
μισθωμάτων που σήμερα αντιστοιχούν σε καλούς ετήσιους μισθούς.
Λίγα μέτρα μακριά, ο πεζόδρομος της οδού Λήδρας, που κάποτε
κατέληγε σε αδιέξοδο με μια προειδοποιητική πινακίδα: «Αλτ! Προς
τουρκοκρατούμενη περιοχή». Δίπλα ο στρατιώτης υπενθύμιζε την κατοχή και
τη διαίρεση της πόλης. Σε αυτό το σημείο γινόταν η ξενάγηση των
επισήμων, για να τους επισημανθεί το μεγάλο δράμα της Κύπρου. Εβλεπαν τα
μισογκρεμισμένα σπίτια στην «Πράσινη Γραμμή» και βίωναν την αγριότητα
του βίαιου διαχωρισμού μιας πόλης.
Σε άλλες εποχές, εκεί θα είχε βρεθεί προχθές ο πρόεδρος του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος βρέθηκε στη Λευκωσία για
τη σύνοδο των προέδρων των Κοινοβουλίων των χωρών-μελών της Ε.Ε. Ωστόσο
ο πρόεδρος της κυπριακής Βουλής επέλεξε να τον «ξεναγήσει» στη λεωφόρο
Μακαρίου, για να του δείξει τα άδεια μαγαζιά, τις ρημαγμένες και
κλειστές καφετέριες, τα λουκέτα στις άλλοτε ακμάζουσες επιχειρήσεις και
τους λιγοστούς ανθρώπους που επιμένουν να κυκλοφορούν στη λεωφόρο.
Στον πεζόδρομο της οδού Λήδρας δεν υπάρχει πλέον στρατιώτης.
Απομακρύνθηκε μαζί με το τείχος. Αστυνομικοί και τελωνειακοί ελέγχουν
αυτούς που μπαινοβγαίνουν στα κατεχόμενα. Ακόμη και αυτοί είναι
διαφορετικοί. Δεν υπάρχουν χρήματα για καζίνο και αλλοδαπές πόρνες. Μια
γρήγορη επίσκεψη στην κατεχόμενη Λευκωσία περιορίζεται στην αγορά ενός
φτηνού τζιν-«μαϊμού», το οποίο μπορεί και να κατασχεθεί.
Η Λευκωσία βιώνει την άλλη κατοχή. Την κατοχή της φτώχειας, η
οποία δεν χρειάζεται όπλα, στρατιώτες ή οδοφράγματα. Επιβάλλεται από τα
λογιστήρια των εταιρειών και τα άδεια κρατικά ταμεία. Το χιούμορ δεν
λείπει: «Δεν ξεχνώ» τον παλιό μου μισθό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου