ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Η ευωχία της Μεταπολίτευσης χαρακτηρίζεται από βουλιμική κατανάλωση
πολιτικών τοξινών. Η διχοτομία Δεξιά - Αριστερά, η επανάληψη του
τραγικού εμφυλίου υπό μορφή κοινοβουλευτικού ψυχοδράματος, μετέτρεψε τη
σκηνή της δημοκρατίας σε ένα είδος ταχυφαγείου. Η ποιότητα των υλικών,
οι γεύσεις, ελάχιστους αφορούσαν. Εκείνο που μετρούσε ήταν να χορτάσεις
όσο γρηγορότερα καταβάλλοντας το μικρότερο δυνατό κόστος. Ως εκ τούτου,
και οι απαιτήσεις ήταν μειωμένες. Ελάχιστα σε ενδιέφερε αν ο πολιτικός
που θα ψήφιζες ήταν μορφωμένος, αν διέθετε τη στοιχειώδη ευφυΐα που
απαιτείς κατά τα άλλα από τον συνεταίρο σου ή τη σύντροφο της ζωής σου. Η
πολιτική ένταξη σαν μαγικό ραβδί έριξε πολύ χαμηλά τον πήχυ της
ευήθειας.
Σκεφθείτε τώρα έναν άνθρωπο ο οποίος ξέρει ότι τον ελέγχουν δεκαπέντε
υπηρεσίες οικονομικού εγκλήματος, ότι αργά ή γρήγορα θα πάνε σπίτι του
να ψάξουν για στοιχεία και αυτός, αμέριμνος, εξακολουθεί να κρατάει
ημερολόγιο με τις παράνομες συναλλαγές του. Με τη μεταξωτή ρόμπα του και
τις χειροποίητες παντόφλες του απολαμβάνει πίνοντας το ουισκάκι του το
έπος των εξωχώριων δραστηριοτήτων του. Κάθε τόσο, δε, ξαπλώνει το
δερματόδετο σημειωματάριό του πάνω στο γραφείο του, ανοιχτό για να μη
χάσει τον λογαριασμό, και πάει ώς το παράθυρο για να ρεμβάσει για λίγο
το θαύμα της αρχιτεκτονικής του Παρθενώνα. Η φωταγωγία του εμπνέει
αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου. Τι υπέροχος που είναι αυτός ο τόπος.
Και τι υπέροχος λαός. Πόσο τον αγάπησε αυτός ο λαός. Και μην ακούς τι
λένε. Ο λαός τον αγαπάει ακόμη, γιατί «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει
Δεξιά».
Τι σόι ευήθεια είναι αυτή; Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει
ότι κάτι δεν πάει καλά με τις προσωπικές του υποθέσεις;
Απ’ το
ημερολόγιό του με εντυπωσίασε περισσότερο εκείνη η σημείωση που
προγραμμάτιζε επανεμφάνιση μέσω των παραπολιτικών σελίδων διαφόρων
εφημερίδων. Ο Ακης έφαγε συναγρίδα με τον τάδε. Κύκλοι του Ακη διαδίδουν
πως θα μιλήσει οσονούπω. Τουλάχιστον ο Κοσκωτάς εξαφανίστηκε αφήνοντας
μόνον ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς στο γραφείο του. Και αν κάτι τρομάζει
σήμερα δεν είναι η τρυφερή σχέση του Ακη με το μεγάλο χρήμα. Ελάτε τώρα.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Εκείνο που τρομάζει είναι η
αφέλεια του ανθρώπου που πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή, το μέτρο της
ευφυΐας, της κοινής ευφυΐας, του παρ’ ολίγον πρωθυπουργού.
Ο αείμνηστος, ακόμη και πριν παραδοθεί στα χέρια του αστρολόγου του, ως
κυνικός που ήταν, ήξερε να επιλέγει τους εμπίστους του. Δεν αναφέρομαι
στους συνεργάτες του, ανάμεσα στους οποίους διακρίθηκαν άνθρωποι
ιδιαιτέρως αξιόλογοι. Αυτοί ήσαν όμως το αναγκαίο κακό. Αναφέρομαι στους
εμπίστους του, σε αυτούς που έμαθαν πολιτικά γράμματα στο πανεπιστήμιο
της αντίστασης κατά της δικτατορίας. Αυτοί του έμειναν πιστοί ώς το
τέλος, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Αν τον εγκατέλειπαν θα τους
ξεχνούσε και ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, μιας και τότε στην Αθήνα
υπήρχαν ακόμη θυρωροί. Οι πραξικοπηματίες εξιλέωσαν τη βλακεία,
δίνοντάς της πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Η δημοκρατία υιοθέτησε
τη μέθοδό τους. Η περίθαλψη της βλακείας βαπτίσθηκε πολιτική
δικαιοσύνη.
Είναι καταθλιπτικές οι προσπάθειες που καταβάλλει το απομεινάρι του
ΠΑΣΟΚ να απαλλαγεί από την πολιτεία του Ακη. Αν μη τι άλλο, οφείλουν να
του αναγνωρίσουν πως υπήρξε το έμβλημα μιας ολόκληρης πολιτικής σχολής. Η
συνοφρυωμένη κενολογία, η σπουδαιοφάνεια της μαγκιάς, δημιούργησε ύφος.
Κοιτάξτε γύρω σας στο πολιτικό ταχυφαγείο και δείτε πόσοι προσπαθούν να
τον μιμηθούν, ασχέτως πολιτικής ένταξης. Οι ασημένιες μπούκλες του
κάποτε ωραίου Μπρούμελ βγαίνουν και σε περούκα. Μια χαρά τονωτικό για
την προχωρημένη τριχόπτωση των αυτάρεσκων ταγών του εξυπνότερου λαού του
κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου