Καθιέρωση ενός μοντέλου χορήγησης ατομικών δικαιωμάτων στα
αλιευτικά σκάφη με δυνατότητα μεταβίβασής τους προωθεί η Κομισιόν.
Παράλληλα, σχεδιάζει μέτρα για να σταματήσει η αλόγιστη απόρριψη
αλιευμάτων στη θάλασσα, με απώτερο στόχο τον περιορισμό της
υπεραλίευσης.
Πρόκειται για μερικά από τα ανοιχτά θέματα της
πρότασης της κοινοτικής επιτρόπου Μαρίας Δαμανάκη που αφορούν στη
μεταρρύθμιση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής
Τα δικαιώματα αλιείας των ψαράδων.
Το πρώτο ανοιχτό ζήτημα
προβλέπει ότι κάθε κράτος-μέλος θα μοιράζει ατομικά δικαιώματα αλιείας
στους ιδιοκτήτες αλιευτικών σκαφών που θα έχουν τη δυνατότητα να τα
μεταβιβάσουν, όλα ή μέρος τους, εφόσον δεν σκοπεύουν να τα αξιοποιήσουν
κατά 100%.
Στην ουσία, ο ιδιοκτήτης ενός αλιευτικού στον οποίο έχει δοθεί για παράδειγμα ποσόστωση 10 τόνων αλιευμάτων τον χρόνο έχει δικαίωμα να μεταβιβάσει με την έναρξη της χρονιάς το σύνολο ή μέρος του δικαιώματος αυτού στον ιδιοκτήτη άλλου σκάφους. Το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται εδώ και χρόνια σε Ολλανδία και Δανία, ωστόσο χώρες του Νότου όπως η Γαλλία και η Ελλάδα διαφωνούν με την υιοθέτησή του, αφού ο τρόπος αλιείας στη Μεσόγειο διαφέρει σημαντικά από εκείνον στη Βόρεια Θάλασσα.
Εκεί η καθιέρωση ατομικών ποσοστώσεων είναι πιο εύκολη, δεδομένου ότι κάθε σκάφος επικεντρώνεται σε λιγοστούς τύπους αλιευμάτων.
Αντίθετα οι αλιείς της Μεσογείου δεν ψαρεύουν μόνο ένα ή δύο είδη, αλλά πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, γεγονός που καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την εφαρμογή ατομικών ποσοστώσεων.
Στην ουσία, ο ιδιοκτήτης ενός αλιευτικού στον οποίο έχει δοθεί για παράδειγμα ποσόστωση 10 τόνων αλιευμάτων τον χρόνο έχει δικαίωμα να μεταβιβάσει με την έναρξη της χρονιάς το σύνολο ή μέρος του δικαιώματος αυτού στον ιδιοκτήτη άλλου σκάφους. Το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται εδώ και χρόνια σε Ολλανδία και Δανία, ωστόσο χώρες του Νότου όπως η Γαλλία και η Ελλάδα διαφωνούν με την υιοθέτησή του, αφού ο τρόπος αλιείας στη Μεσόγειο διαφέρει σημαντικά από εκείνον στη Βόρεια Θάλασσα.
Εκεί η καθιέρωση ατομικών ποσοστώσεων είναι πιο εύκολη, δεδομένου ότι κάθε σκάφος επικεντρώνεται σε λιγοστούς τύπους αλιευμάτων.
Αντίθετα οι αλιείς της Μεσογείου δεν ψαρεύουν μόνο ένα ή δύο είδη, αλλά πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, γεγονός που καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την εφαρμογή ατομικών ποσοστώσεων.
Επίσης, για να καθορίσει μια χώρα ατομικά δικαιώματα, πρέπει να τα επιμερίσει με βάση το μέγεθος, των αριθμό των σκαφών της, και τα διαθέσιμα αλιεύματα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αν επιμερίσουμε τις ποσότητες των αλιευμάτων με τον αριθμό των σκαφών, μπορεί να προκύψει ένας πολύ μικρός αριθμός δικαιωμάτων για κάθε ψαρά.
Πετιούνται χιλιάδες τόνοι ψαριών.
Το δεύτερο ανοιχτό θέμα αφορά τη
λήψη μέτρων για να σταματήσει η πρακτική της απόρριψης αλιευμάτων στη
θάλασσα.
Κάθε χρόνο, σύμφωνα με την Μαρία Δαμανάκη, απορρίπτονται στη θάλασσα πάνω από 180.000 τόνοι ψαριών (στο σύνολο της ΕΕ), είτε επειδή είναι μικρότερου μεγέθους του επιτρεπόμενου, είτε επειδή κάποια από τα αλιεύματα δεν είναι εμπορικά, είτε επειδή έχει ξεπεραστεί η ποσόστωση στο συγκεκριμένο είδος.
Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι το αργότερο μέχρι το τέλος του 2015, ο,τιδήποτε αλιεύεται θα πρέπει ο ψαράς να το μεταφέρει στη στεριά αντί να το πετά στη θάλασσα.
Το μέτρο έχει καλή εφαρμογή στη Βόρεια Θάλασσα, όπου τα σκάφη αλιεύουν μεγάλες ποσότητες από ένα είδος (π.χ. ρέγγα, μπακαλιάρο).
Αντίθετα στη Μεσόγειο, ένα σκάφος εκ των πραγμάτων ψαρεύει ταυτόχρονα πολλά είδη, κάποια εκ των οποίων δεν είναι εμπορικά. Το ποσοστό των μη εμπορικών μπορεί να ισούται ακόμη και με το 50% της συνολικής ψαριάς. Αν λοιπόν υποχρεωθεί ο αλιέας αυτός να ξεφορτώσει στο λιμάνι όλες τις ποσότητες, η απώλεια εισοδήματός του μπορεί να ανέλθει και στο 50%.
Η Ελλάδα διαθέτει πάνω από 300 λιμάνια και αλιευτικά καταφύγια, και κάθε χρόνο παράγει 80.000 τόνους αλιευμάτων. Εστω 5.000 τόνοι να εκφορτώνονται στα λιμάνια όλης της χώρας, όχι για να πουληθούν, γίνεται σαφές ότι το πρόβλημα των υποδομών θα είναι μεγάλο.
Κάθε χρόνο, σύμφωνα με την Μαρία Δαμανάκη, απορρίπτονται στη θάλασσα πάνω από 180.000 τόνοι ψαριών (στο σύνολο της ΕΕ), είτε επειδή είναι μικρότερου μεγέθους του επιτρεπόμενου, είτε επειδή κάποια από τα αλιεύματα δεν είναι εμπορικά, είτε επειδή έχει ξεπεραστεί η ποσόστωση στο συγκεκριμένο είδος.
Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι το αργότερο μέχρι το τέλος του 2015, ο,τιδήποτε αλιεύεται θα πρέπει ο ψαράς να το μεταφέρει στη στεριά αντί να το πετά στη θάλασσα.
Το μέτρο έχει καλή εφαρμογή στη Βόρεια Θάλασσα, όπου τα σκάφη αλιεύουν μεγάλες ποσότητες από ένα είδος (π.χ. ρέγγα, μπακαλιάρο).
Αντίθετα στη Μεσόγειο, ένα σκάφος εκ των πραγμάτων ψαρεύει ταυτόχρονα πολλά είδη, κάποια εκ των οποίων δεν είναι εμπορικά. Το ποσοστό των μη εμπορικών μπορεί να ισούται ακόμη και με το 50% της συνολικής ψαριάς. Αν λοιπόν υποχρεωθεί ο αλιέας αυτός να ξεφορτώσει στο λιμάνι όλες τις ποσότητες, η απώλεια εισοδήματός του μπορεί να ανέλθει και στο 50%.
Η Ελλάδα διαθέτει πάνω από 300 λιμάνια και αλιευτικά καταφύγια, και κάθε χρόνο παράγει 80.000 τόνους αλιευμάτων. Εστω 5.000 τόνοι να εκφορτώνονται στα λιμάνια όλης της χώρας, όχι για να πουληθούν, γίνεται σαφές ότι το πρόβλημα των υποδομών θα είναι μεγάλο.
Μια νέα βιομηχανία επιδοτήσεων.
Το τρίτο πρόβλημα
αφορά την αξιοποίηση των ποσοτήτων που θα εκφορτώνονται στο λιμάνι χωρίς
να πουληθούν. Αν τυχόν αποφασισθεί να ενισχυθούν οι αλιείς με
επιδοτήσεις για να εκφορτώνουν στο λιμάνι τις πλεονάζουσες ποσότητες,
μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα βιομηχανία με ψαράδες που θα τους
συμφέρει το καθεστώς αυτό. Μια πρόταση που συζητείται είναι να
μετατρέπονται τα επιπλέον αλιεύματα σε ιχθυάλευρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου