ΕΚΛΟΓΕΣ: Φτώχεια και στην πολιτική διαφήμιση

Γράφει η Αλέκα Παπαδία 

(Head of Creative Services, διαφημιστικής DDB)

Η πολιτική διαφήμιση είναι ένα κατ' εξοχήν εύθραυστο πεδίο, διότι τα «προϊόντα» που διαφημίζονται, οι πολιτικοί και τα κόμματα, είναι ανθρώπινες προσωπικότητες, υποσχέσεις που δεν υπόκεινται άμεσα σε αξιολόγηση, όπως γίνεται δηλαδή όταν αγοράζεις απλώς ένα αντικείμενο και διαπιστώνεις αν εξυπηρετεί όσα υποσχέθηκε ή όχι. Είναι μία ευαίσθητη υπόθεση η πολιτική διαφήμιση, κυρίως επειδή διακυβεύονται πολλά.

Οι ιδιαίτερες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες κάνουν την πολιτική επικοινωνία των κομμάτων στην Ελλάδα ένα ιδιαίτερα κρίσιμο ζήτημα, το οποίο τα κόμματα φαίνεται ότι αντιμετώπισαν με αρκετή ελαφρότητα, αφού τα περισσότερα εμπιστεύθηκαν, απ' όσο μπορώ να καταλάβω από το περιεχόμενό τους, ιθύνοντες νόες των κομμάτων και όχι επαγγελματίες διαφημιστές.

Φτωχές τεχνικά διαφημίσεις με απλοϊκό περιεχόμενο υποτίμησαν για άλλη μία φορά την ευφυΐα των ψηφοφόρων. 

Η προσομοίωση των ανταγωνιστών με τους Ντάλτονς μπορεί να προξενεί το γέλιο, να επιτυγχάνει views και να εξασφαλίζει virality, σίγουρα όμως δεν πετυχαίνει να πείσει κανέναν για το έργο, για ένα σχέδιο. 

Η διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές που είχε τον Ευ. Βενιζέλο να υπογράφει χαρτιά σε ασπρόμαυρο φιλμ προκαλούσε κατήφεια και δυσάρεστους συνειρμούς. Στη συνέχεια, το πιο μίνιμαλ, αφαιρετικό σποτάκι με το σλόγκαν «ασφαλώς ΠΑΣΟΚ» έσωσε την κατάσταση.

Από τις πρόσφατες γκρίζες διαφημίσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ, το αίσθημα είναι αυτό της προχειρότητας στην παραγωγή αλλά και στη σύλληψη της ιδέας. Το να προσπαθήσεις να γελοιοποιήσεις έναν πολιτικό αρχηγό είναι εξαιρετικά ατυχές όταν αυτός έχει ρεύμα και αποτελεί μάλιστα στο επερχόμενο εκλογικό δίλημμα τη μη χειρότερη επιλογή. Παρωδώντας τον με ένα τόσο κακό casting στρέφεις τον ψηφοφόρο υπέρ του. Η εκβιαστική χρήση των παιδιών, επίσης, μίας δοκιμασμένης διαφημιστικής συνταγής, φοβάμαι επίσης πως είναι εξαιρετικά άστοχη στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο που διανύουμε.

Το τηλεοπτικό με την υποστολή της σημαίας αντίθετα νομίζω ότι εξυπηρετεί πολύ εύστοχα το ζητούμενο του να θέσει το δίλημμα «Ελλάδα εντός ή εκτός» και το πετυχαίνει με πολύ κομψό τρόπο, χωρίς άμεσους συναισθηματικούς εκβιασμούς, με απλό συμβολικό τρόπο που δεν δίνει πολλά περιθώρια σε κάποιον να το χλευάσει, να το αποδοκιμάσει, να του αλλάξει το σπικάζ και να φτιάξει ένα αστείο βίντεο αποδομώντας την κεντρική ιδέα του. 

Συνολικά, μιλώντας η συνεχής επίκληση κλισέ όπως η οικογένεια και η πατρίδα, καθώς και τα κακόγουστα εικαστικά που καπηλεύονται μνημεία απέχουν πόρρω από το πώς σκέφτεται ο σύγχρονος Ελληνας.

Αυτή βεβαίως είναι η ταπεινή μου γνώμη ως επαγγελματία που παρακολούθησε με βαθύ χασμουρητό τις πρόσφατες τηλεοπτικές αναμετρήσεις πολιτικών. Και μακάρι να ήμουν η μόνη.