ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Η Ρώμη τερματικός σταθμός για το Ευρώ

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Αν η κρίση στην Ισπανία ετέθη οριακά υπό έλεγχο με αυξημένο κόστος λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων των κυβερνώντων στη Μαδρίτη και στο Βερολίνο, μια κρίση δανεισμού της Ιταλίας το φθινόπωρο ή και νωρίτερα προβάλλει ως μη διαχειρίσιμη ή ακόμη χειρότερα ως απειλή ασύντακτης διάλυσης της Ευρωζώνης.

Οι παρενέργειες της διάσωσης του ισπανικού τραπεζικού συστήματος στην Ιταλία σε συνδυασμό με το αδιέξοδο της μονομερούς λιτότητας και της αποσάθρωσης της αξιοπιστίας του Μόντι, ηχούν σαν σήμα κινδύνου: Μόνον αν υπάρξει συνολική λύση στην Ευρωζώνη που να αποκαθιστά την εμπιστοσύνη των Αγορών μπορεί να αποτραπεί μια μοιραία για το κοινό νόμισμα ιταλική κατάρρευση το Φθινόπωρο.

Η σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Ιταλία ολοκληρώνει την εικόνα ενός Νότου της Ευρωζώνης που καταρρέει συνολικά ως αποτέλεσμα εν μέρει της ευφορίας και της δημοσιονομικής ελαφρότητας που δημιουργήθηκε με το φθηνό δανεισμό ελέω ευρώ αλλά κυρίως με τη σύνθλιψη της ανταγωνιστικότητάς τους εντός της Ευρωζώνης από το Βορρά, δηλαδή τη Γερμανία. Μέσα σε μια και πλέον δεκαετία κοινού νομίσματος οι περιφερειακές αποκλίσεις Βορρά-Νότου αντί να γεφυρωθούν βάθυναν με την Αθήνα, τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη εκτός Αγορών και... διασωληνωμένες στο μηχανισμό και τη Ρώμη, ντε φάκτο σε μια μη ομολογημένη δημοσίως κρίση δανεισμού να είναι στον προθάλαμο.

Όταν στις στις αρχές της δεκαετίας του 1860 το Βασίλειο του Πεδεμοντίου υπό την ηγεσία του Καβούρ προσάρτησε το Βασίλειο των δύο Σικελιών, γνωστότερο ως Βασίλειο της Νάπολης, για να δημιουργήσει το Βασίλειο της Ιταλίας στο Νότο επικρατούσε αισιοδοξία για οικονομική αλλά και θεσμική σύγκλιση με τον αναπτυγμένο Βορρά. Δέκα χρόνια μετά είχε σταματήσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα και ο Νότος της Ιταλίας ήταν μια παρασιτική επιδοτούμενη οικονομία όπου ανθούσε κάθε είδος παράνομης δραστηριότητας με τους υπαίτιους της περιθωριοποίησης την πολιτική και οικονομική ελίτ του Βορρά να απαξιώνουν καθημερινά τους οκνηρούς νότιους συμπολίτες τους, μια κατάσταση πραγμάτων που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η Ιταλία ιδρυτικό μέλος της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας των έξι από τη δεκαετία του '50 έδωσε το 1997-8 μια επιτυχή μάχη -με τη στήριξη της Γαλλίας- και έκαμψε την αρνητική στάση της Γερμανίας που δεν την ήθελε στην πρώτη ομάδα μελών της Ευρωζώνης και έτσι άνοιξε το δρόμο πρώτα στην Ισπανία-Πορτογαλία και στη συνέχεια στην Ελλάδα.

Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ad hoc λύση για την Ιταλία, ούτε συνολική προσέγγιση των κοινών προβλημάτων του Νότου με τη δημιουργία Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων ή ακόμη της συνύπαρξης ενός σκληρού ευρώ για το Βορρά και ενός χαλαρού για το Νότο.

Ο χρόνος εξαντλείται και δεν παρακολουθεί την ατζέντα των βημάτων Μέρκελ- Σόιμπλε. Η κατάρρευση της Ιταλίας μπορεί να αποτραπεί πλέον μόνο με τη δημιουργία και χορήγηση ρευστότητας από την ΕΚΤ και την παραδοχή από το Βερολίνο ότι το τίμημα της σωτηρίας του ευρώ είναι ο πληθωρισμός.

Μια ιταλική κρίση δανεισμού το Φθινόπωρο δεν απειλεί μόνον την ύπαρξη της Ευρωζώνης αλλά είναι συνώνυμη με πολιτικό αιφνίδιο θάνατο για τον Ομπάμα καθώς οι όποιες διορθωτικές βελτιώσεις που προέκυψαν από την οικονομική πολιτική του θα εξανεμισθούν σε ένα χωρίς προηγούμενο παγκόσμιο ντόμινο αποσταθεροποίησης.

HMEΡΗΣΙΑ