Του ΣΤΑΜΑΤΗ ΦΑΣΟΥΛΗ
Φοβάμαι ότι ο κύριος Σαμαράς έθεσε το θέμα στην έδρα του. Μιλώντας για τις ερχόμενες εκλογές και κοιτάζοντας στα μάτια την κάμερα, εκστόμισε το «όταν μπαίνω στο γήπεδο, δεν μπαίνω ούτε για να χάσω ούτε για ισοπαλία, μπαίνω για να νικήσω».
Κι εγώ που ανησυχούσα ότι θα εισέλθει στη Βουλή ως πρωθυπουργός. Οχι, στο γήπεδο θα πάει, που εκτός απ' το αθλητικό πνεύμα ο χώρος διαθέτει και όλη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα με χούλιγκαν, κροτίδες, πλιάτσικα, καταστροφές, λεηλασίες, τραυματισμούς, κοινώς σακατέματα, και πολύ ωραία ηχητική κάλυψη με ουρανομήκεις κραυγές, πλούσιας τεστοστερόνης και άφατης καφρίλας, του τύπου: «Είμαστε σκαστοί από την κλινική», «Παναθηναϊκοί ρουφιάνοι και κομπλεξικοί, θα σας γαμάμε κάθε Κυριακή», «Ετσι γαμάει ο Πειραιάς» και το υπέροχο εκείνο που ακούστηκε αμέσως μετά τον θάνατο του Μάικλ Τζάκσον: «Τη μισή ζωή σου μαύρος, τη μισή ζωή λευκός, Μάικλ ΖΕΙΣ για πάντα ΠΑΟΚτσής».
Ετσι και το κλίμα της εκλογικής του εκστρατείας καθόρισε και τον γηπεδικό τρόπο της ποθητής ακυβερνησίας του φωτογράφισε.
Εμαθα, δε, ότι ερίζουν τα κανάλια (άλλη κερκίδα αυτά, άλλο υψηλόν πνεύμα πολιτικής ανάλυσης κοπράνων) για το ποιος θα πάρει την πρωτιά της αναμετάδοσης του αγώνα.
«Είμεθα άτυχος λαός», που λέει και μια γηραιά κυρία της Δεξιάς στο λούσιμο του «Αγγελου». «Είχαμε τον προηγούμενο που κυβερνούσε από το γυμναστήριο, τώρα θα 'χουμε τον δικό μας να μας κυβερνάει, πρώτα ο Θεός, από το γήπεδο. Αλήθεια, στο γήπεδο το τακούνι επιτρέπεται; Ή μόνο φλατ όπως Ηρώδειο και συναφή ιδρύματα;».
Ειλικρινά, δεν ξέρω οι άλλοι αρχηγοί πολιτικών ομάδων τι θα επιλέξουν για να κάνουν τον αγώνα τους. Υπάρχουν άλλωστε τόσα αθλήματα, τόσοι χώροι, τόσοι χοροί, τόσες πλατείες με παράδοση στις πανηγύρεις, που δεν τους φοβάμαι. Είμαι σίγουρος ότι ο καθείς θα διαλέξει το χειρότερο για μας. Οπως είμαι σίγουρος πως κι εμείς τον χειρότερο θα διαλέξουμε για μας.
Λοιπόν, γεια σας και ραντεβού την Παρασκευή να συναντηθούμε όλοι στον Επιτάφιο Θρήνο.
Εγώ θα φέρω νηπενθή. Φέρτε κι εσείς καμιά βιολέτα. Κάτι να καλοπιάσουμε τον παπά μήπως κάποτε μας ψάλει και καμιά Ανάσταση. Τουλάχιστον να 'χουμε και μια δικαιολογία που θα τα τσουγκρίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου