Σε γνώρισα στο ΙΚΑ

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Tι ωραία που περνάγαμε όσο μας έφταιγε η Βουλή, ο ξένος μπάστακας και η ντόπια πλουτοκρατία! Τις τελευταίες μέρες δεν είναι να εκτεθείς σε συναναστροφές και εν γένει socializing χωρίς να κολαστείς από την καχυποψία και τις δεύτερες σκέψεις. 

Το θέμα της συζήτησης έχει μετατοπιστεί, κι εκεί που ασχολιόμαστε μόνο με την ύφεση, τώρα κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε για την Καμόρα της διπλανής πόρτας ή μάλλον του διπλανού γραφείου. Μήπως είμαι εγώ Κύριε;

Δεν λέω, μεγάλη εφεύρεση αυτή η Πολεοδομία αλλά και οι εύθυμες κυράδες του ΙΚΑ, εκείνες με τα επιδοτούμενα ανεμογκάστρια, που ξάφριζαν το Ιδρυμα μεταφέροντας μίζες και κλοπιμαία πάνω στο ανάκλιντρο της χαλάουας και στην τούρλα του power plate, έχουν κι αυτές δικαίωμα στο νεοελληνικό copyright.  

Επιτέλους μπορούμε άνετα να σηκώσουμε τον καθρέφτη και να απελπιστούμε: ανέβηκα σ' ένα βουνό και είδα ένα γαϊδούρι, το κοίταζα - με κοίταζε και του 'μοιαζα στη μούρη.

Πολύ κακώς μεμψιμοιρούσαμε για τη μοναξιά των πόλεων και την έλλειψη επικοινωνίας στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Σιγά. Εδώ αποδεικνύεται περίτρανα ότι όχι μόνον ήμασταν υπερκοινωνικοί, αλλά ότι γονιμοποιούμασταν κι από πάνω, αδιακρίτως και αβλεπί, μεταφέροντας τη γύρη με τα ποδαράκια μας σαν τις σφήκες.

Βρε λες να είμαι κι εγώ πολύτεκνη; Αν υποψιαστώ ότι κάποιο από τα ψευτοδίδυμα του γκισέ έχει το τούτο μου θα πάω αμέσως να κάνω εξέταση DNA. Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ, ή μάλλον γυναίκα. Και σε Ινστιτούτα αισθητικής σύχναζα και σε ουρές Οργανισμών Υγείας ξεροστάλιαζα και δεν άφηνα να πέσει χάμω ούτε ψίχουλο επιδόματος. 

Πώς το 'λεγε εκείνο το ωραίο ο Γιοκαρίνης; «Σε γνώρισα στο ΙΚΑ, στην ουρά μπροστά μου σ' είχα για τον οδοντογιατρό. Τα χρόνια σου δεκάξι, μα είχες ξεπετάξει ολόκληρο τον Κολωνό. Αχ Ευλαμπία η ασθένεια σου έγινε χρονία». Ψόφα τώρα.