Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Όταν πριν από ένα χρόνο άρχισε η αντικαθεστωτική εξέγερση διαμαρτυρίας στη Συρία, ο διεθνής παράγων περιήλθε σε αμηχανία, καθώς όλες οι μετά τον Ασαντ λύσεις πρόβαλαν ως πιο αβέβαιες και επικίνδυνες για την περιφερειακή σταθερότητα από ό,τι το μέχρι τότε στάτους κβο στη Δαμασκό. Η πρωτοφανής στα χρονικά της Αραβικής Άνοιξης ασυλία του Ασαντ τερματίσθηκε όταν έγινε σαφές ότι η πολιτική ακινησία και η αιματηρή καθεστωτική καταστολή οδηγεί τη χώρα όχι απλά και μόνο στην ανατροπή του ηγέτη και της στενής ομάδας συνεργατών του, όχι μόνον στην αποσάθρωση του Μπααθικού Καθεστώτος αλλά στο βίαιο τερματισμό της ηγεμονίας των Αλαουιτών προς όφελος της πλειονότητας των Σουνιτών, με ζητούμενο το στίγμα της πολιτικής της εκπροσώπησης.
Μια παρόμοια ανατροπή στη Συρία θα δυναμίτιζε τη σταθερότητα στο Λίβανο αλλά και στο Ιράκ ενθαρρύνοντας τους Σουνίτες να διεκδικήσουν πιο βαρύνουσα συμμετοχή στην εξουσία τόσο στη Βηρυτό όσο και στη Βαγδάτη.
Από τότε μέχρι και σήμερα ο διεθνής παράγων από την Ουάσιγκτον και το Παρίσι μέχρι και την Αγκυρα αλλά και τον Αραβικό Σύνδεσμο προσπαθούν ανεπιτυχώς να βρουν μια φόρμουλα ομαλής μετάβασης στη Συρία με κοινό παρονομαστή τον εξαναγκασμό του Ασαντ σε αποχώρηση, ώστε το Μπααθικό Καθεστώς και οι μηχανισμοί του να έχουν τη δυνατότητα ενός σταδιακού ελεγχόμενου ανοίγματος που να προφυλάξει τη χώρα αλλά και το Λίβανο και το Ιράκ από το σοκ θρησκευτικοκοινοτικών συγκρούσεων και ανατροπών.
Την παραπάνω γραμμή πλεύσης συμπύκνωσε προχθές από την Ουάσιγκτον ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντ. Κάμερον τασσόμενος υπέρ μιας ομαλής μεταβίβασης της εξουσίας στην αντιπολίτευση ως προτιμότερης λύσης από μια επαναστατική ανατροπή από τα κάτω.
Δυστυχώς για τη Δύση αλλά και την Τουρκία και τον Αραβικό Σύνδεσμο η ομαλή μετάβαση μετά την παρατεταμένη αιματοχυσία στη Συρία είναι εξωπραγματική επιλογή. Εκ των πραγμάτων η Ουάσιγκτον, η Αγκυρα, το Λονδίνο και το Παρίσι αλλά και το Κάιρο και το Ριάντ με την πίεση που ασκούν στο καθεστώς Ασαντ προωθούν μια ανατροπή, την επόμενη μέρα της οποίας φοβούνται, ενώ η Τεχεράνη, η Μόσχα και το Πεκίνο στηρίζουν ένα στάτους κβο με ορατή ημερομηνία λήξης.
Τα παραπάνω δίνουν και το μέγεθος των κινδύνων που συνεπάγεται η όποιας μορφής αραβική και πολύ περισσότερο εξωαραβική επέμβαση στη συριακή σύγκρουση: Μπορεί πρώτον, να δώσει στο πολιορκημένο καθεστώς το άλλοθι της αντίστασης σε ξένη εισβολή, αλλά και να εκληφθεί από το ετερόκλητο μέτωπο της αντιπολίτευσης ως προσπάθεια χειραγώγησης μιας επαναστατικής δυναμικής πλήρους ανατροπής.
Το συριακό σταυρόλεξο μοιάζει άλυτο: Μια επανέκδοση του «ανακτορικού πραξικοπήματος» του Καΐρου με την αποπομπή του Ασαντ είναι αδύνατη, καθώς ο μηχανισμός του Μπααθ είναι ταυτισμένος με την εξουσία των Αλαουιτών, ενώ τα διδάγματα της Λιβύης και πολύ περισσότερο του Ιράκ αλλά και του Αφγανιστάν καταδεικνύουν ότι μια εξωτερική επέμβαση που θα ανατρέψει φυλετικές και θρησκευτικο-κοινοτικές ισορροπίες δεκαετιών οδηγεί σε μια παρατεταμένη και άγνωστης διάρκειας αστάθεια.
Η Συρία δείχνει ότι τόσο οι εσωτερικές ισορροπίες στις χώρες του Αραβομουσουλμανικού Κόσμου όσο και οι περιφερειακές ισορροπίες στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή θα διαμορφωθούν με βάση τα τοπικά δεδομένα και όχι με καταλύτη έξωθεν παρεμβάσεις και πιέσεις. Ετσι οι αποστάσεις ασφαλείας που κρατούν η Μόσχα και το Πεκίνο στη συριακή σύγκρουση μπορεί να προβάλουν ως πιο σώφρων επιλογή
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου