Ο άρχοντας του κομπολογιού

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Σ' το λέω αλήθεια, Αγαπούλα. Είσαι παντού. Πάει μια βδομάδα που έγινες μπουχός, αλλά είσαι εδώ. Στις κουβέντες μας. Στη σκέψη μας. Μια πανταχού παρούσα απουσία είσαι, Αγαπούλα.

Δίνεις άλλοθι στον φοροφυγά («Κυνηγάνε εμένα επειδή δεν έκοβα αποδείξεις κι ο Μάκαρος κυκλοφορεί ελεύθερος»).  Συνδαυλίζεις την αγανάχτηση του αποστράτου («Κόβουνε τις δικές μας συντάξεις και αφήνουν έξω τα μεγάλα ψάρια»).  Τονώνεις, έναντι των ΜΑΤ, το φρόνημα του καταληψία («Εδώ ήρθατε να πουλήσετε τσαμπουκά, ρε; Να πάτε να πιάσετε τον Ψωμιάδη!»).

Το 'πιασες το νόημα, Αγαπούλα; Και να μην υπήρχες θα έπρεπε να σε εφεύρουμε. Θα σε είχαμε ανάγκη ως μέτρο. Για να ελαφραίνουμε τη συνείδησή μας. Για να δικαιώνουμε τους παλιούς μας τρόπους. 

Εσύ, ο μεγάλος παράνομος, κάνεις τα ανομήματά μας να μοιάζουν αμελητέες κουτσουκέλες. Εσύ, ο μεγάλος αντιεξουσιαστής, δίδαξες τη δικαιοσύνη τι πά' να πει «ύποπτος φυγής». Ετσι έδωσες τη χαριστική βολή σε μια πολιτεία που παραπαίει. Μας έπεισες να μην προσπαθούμε πια, να μην προσποιούμαστε ότι είμαστε ικανοί να συγκροτήσουμε μια κάποια πολιτεία.

Μπέσα για μπέσα, Αγαπούλα. Στο κομπολόι των ιστορικών επεισοδίων που γιγάντωσαν τον κακό εαυτό μας, εσύ είσαι η χάντρα η χρυσή. Είσαι η ενσάρκωση της πτώσης. Ο Υπερέλληνας που μας ορίζει.