"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Oι ΗΡΩΕΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ των Νοσοκομείων Παίδων.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί», ξεκίνησε το τραγούδι του «Μικρού ήρωα» ο Γιώργος ο δάσκαλος. Κρατούσε την κιθάρα, η καθηγήτρια μουσικής τον συνόδευε στο πιάνο. Με μάσκα στη μύτη και στο στόμα, από το διάδρομο ο Δημήτρης, οκτώ χρονώ, με πιτζάμες πράσινες και τον ορό στο χέρι, έμοιαζε διστακτικός να μπει στη μαθητική συντροφιά.

«Ελα», τον παρότρυναν οι φίλοι του. «Θα τραγουδήσουμε μαζί», του έλεγαν οι δάσκαλοι. Κάτωχρος από τη θεραπεία, αδυνατισμένος, με τη βοήθεια πατερίτσας, έμοιαζε να έχει κέφι για νάζια. Ο διάδρομος με τις πολύχρωμες ζωγραφιές είχε γεμίσει από γονείς που τον ενθάρρυναν να μπει στο μουσικό δωμάτιο. Νότες, φωνές, μελωδίες που ξεχύνονταν έως έξω. Ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε χαμόγελα ίσαμε κάτω και ο δάσκαλος ο Γιώργος έτοιμος για τη δεύτερη στροφή του «Μικρού ήρωα»: «Εσύ να παίζεις με το θάνατο κρυφτό, κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα, μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό, εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα».

Με τα πολλά, ο Δημήτρης αποφάσισε να συμμετάσχει στα προεόρτια της εθνικής εορτής για την 28η Οκτωβρίου. Βρήκε τη στιγμή όταν το κέφι απογειωνόταν. «Βάζει ο ντούτσε τη στολή του», «ο Σταμούλης ο λοχίας», «στα κακοτράχαλα τα βουνά»... Τελειωμό δεν είχε το πανηγύρι. Δεν ήταν μια απλή μαθητική πρόβα. Το ιατρικό πρωτόκολλο είχε τους κανόνες του. Αλλο παιδί αποχωρούσε κουρασμένο, άλλο ετοιμαζόταν για θεραπεία...

Στις «Εκπαιδευτικές μονάδες» του «Αγία Σοφία» και του «Αγλαΐα Κυριακού», πάνω από σαράντα ήρωες-εκπαιδευτικοί, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, με πύρινη ψυχή, αψηφούν την εξευτελιστική συμπεριφορά της πολιτείας με τους γλίσχρους μισθούς που τους παρέχει, επιμένοντας να λειτουργούν με ασίγαστο φρόνημα δίνοντας χαρά, ανακούφιση, ελπίδα και γνώση στα παιδιά που νοσηλεύονται στα ογκολογικά, αιματολογικά, χειρουργικά και παιδοψυχιατρικά τμήματα των δύο νοσοκομείων στο Γουδή.

Το «σχολείο» στο νοσοκομείο δεν διαθέτει αίθουσες διδασκαλίας. Οι εκπαιδευτικοί εργάζονται με τους μαθητές τους πρόσωπο με πρόσωπο στο κομοδίνο ή δίπλα στο κρεβάτι όπου οι μικροί ασθενείς υποβάλλονται σε θεραπεία.

Σύνολο εκπαιδευτικών γύρω στους σαράντα, για τις ανάγκες του νηπιαγωγείου, των Δημοτικών, του Γυμνασίου και του Λυκείου. «Σε μια αίθουσα κάνουμε μαθήματα Μουσικής ή Αγγλικών και σε θαλάμους εξατομικευμένη διδασκαλία», μας λέει ο Γιώργος Πίπης, ο κιθαρωδός, με δώδεκα χρόνια θητεία στο «Αγία Σοφία». «Ολα εδώ είναι συγκλονιστικά. Ο αγώνας των παιδιών για ζωή, η αγωνία των γονέων, η μάχη για να καλυφθούν οι ανάγκες των νοσηλευόμενων παιδιών. Προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να νιώσει πως δεν αποκόβεται από το σχολικό του περιβάλλον, τους φίλους του και τους συμμαθητές του».

Λίγους μήνες μετρά ως διευθύντρια του 6θέσιου Δημοτικού «Αγία Σοφία» η Εύη Παπασπυρίδου. «Εδώ δεν έχουμε συγκεκριμένο αριθμό μαθητών, αλλάζει καθημερινά. Η διδασκαλία είναι ευέλικτη, προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες νοσηλείας. Ο μαθησιακός στόχος δεν είναι ο πρωταρχικός. Θέλουμε να φτιάξουμε "νησίδες φυσιολογικότητας", να μην αποκόβονται τα παιδιά».

«Το μάθημα τις περισσότερες φορές γίνεται στο κρεβάτι του θαλάμου», μας λέει η Φωτεινή Γεωργίου. «Τα παιδιά μάς λένε τι μάθημα να τους κάνουμε. Αλλοτε Γεωγραφία, άλλοτε Μαθηματικά άλλοτε Γλώσσα. Πλένουμε τα χέρια όταν μπαίνουμε και όταν βγαίνουμε, φοράμε γάντια και ειδική ποδιά. Τα βιβλία μετά το μάθημα αποστειρώνονται. Να και σε κάτι που βοηθά το ψηφιακό σχολείο με τα κομπιούτερ και τους διαδραστικούς χάρτες. Σε αυτά τα σχολεία γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Θυμάμαι ένα παιδί, το είχαν εγκαταλείψει οι γονείς του και με φώναζε "μαμά"».

Καθηγήτρια Αγγλικών εδώ και τέσσερα χρόνια η Ελένη Κοπανάκη, μας εξηγεί πως κάθε σχολείο είναι οργανωμένο σε τμήματα ευθύνης, τα οποία αντιστοιχούν σε κλινικές του νοσοκομείου. «Κάθε τμήμα έχει και ένα δάσκαλο υπεύθυνο, ο οποίος επικοινωνεί με την προϊσταμένη, τους γιατρούς, τους ψυχολόγους, τους γονείς. Το μάθημα γίνεται σε ατομικό επίπεδο στο θάλαμο νοσηλείας, σχεδιάζουμε εξατομικευμένο πρόγραμμα εργασίας με τελικό σκοπό την επανένταξη. Εγγράφουμε και επιτρέπουμε την παρακολούθηση των μαθημάτων και στα αδέλφια των μαθητών κάτω από ειδικές περιστάσεις. Δάσκαλοι, γιατροί, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, ειδικοί ψυχαγωγίας είμαστε στο πλευρό των παιδιών».

Ο Βασίλης Χαρίτος, διευθυντής στο 6θέσιο του «Π.& Α. Κυριακού», το οποίο κάθε χρόνο εξυπηρετεί πάνω από 250 παιδιά, προσθέτει: «Σε ένα ιατρικό περιβάλλον οι δραστηριότητες του σχολείου, στις οποίες οι μαθητές συμμετέχουν με προθυμία, επιδιώκουν να παρέχουν ένα βαθμό καθημερινής ομαλότητας και απόσπασης της προσοχής από τον πόνο και το άγχος της θεραπείας. Στο τέλος της νοσηλείας χορηγείται μαζί με το εξιτήριο και βεβαίωση παρακολούθησης μαθημάτων».

«Μαθαίνεις από τη δύναμή τους»
Διευθυντής του Γυμνασίου Παίδων στο «Αγία Σοφία», ο Νίκος Σαρμάς θυμάται την πρώτη μέρα στο θάλαμο του Ογκολογικού. «Συγκλονίζεσαι στη θέα του άρρωστου μαθητή. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τι θα κάνεις. Το χρέος σου είναι να στηρίξεις το παιδί με κάθε τρόπο. Οπλίζεσαι με δύναμη και προχωράς. Μαθαίνεις από τη δύναμή του. Στόχος σου, να κερδίσεις το χαμόγελό του. Με αυτό προχωράς και εσύ και αυτό. Ενα διωράκι την ημέρα, δύο τριαντάλεπτα, είναι μαθήματα ζωής».

Ο 14χρονος Πέτρος
Η συζήτηση διακόπτεται από την είσοδο του δεκατετράχρονου Πέτρου που κατέβηκε στο ισόγειο του «σχολείου» για να δανειστεί από τη Βιβλιοθήκη τον «Μάγειρα του μαγεμένου τσίρκου», του Ευγένιου Τριβιζά. Την περιπέτεια με τον παντοδύναμο παλαιστή, που αντί να μασάει τανάλιες και αμόνια, μασάει άχυρα και σφουγγαράκια, τον θηριοδαμαστή, που αντί να δαμάζει λιοντάρια, δαμάζει κουνέλια. Μια σπαρταριστή ιστορία γεμάτη απρόοπτα και ξεκαρδιστικές εκπλήξεις που τόσο έχουν ανάγκη αυτά τα παιδιά.

Η περίπτωση Ακη
Στον πίνακα με τις φωτογραφίες οι εκπαιδευτικοί στέκονται ενθουσιασμένοι στην περίπτωση του Ακη, που έμεινε για θεραπεία στο «Αγία Σοφία» έξι χρόνια. «Εδώ είναι με τον καθηγητή Στέλιο Γραφάκο, τον αιματολόγο, ντυμένο Αγιο Βασίλη», μας λένε. «Ο Ακης, παρά την αρρώστια, ήταν ένα παιδί που διψούσε για ζωή και για μάθηση. Βγήκε από εδώ, γύρισε ξανά στο σχολείο, έγινε σημαιοφόρος. Αυτός εδώ είναι, τον καμαρώνουμε».

EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: