...Κύριε Τζένγκις Χαν...

(...Μετά συγχωρήσεως τόοοση...)

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Συνήθως τον τελευταίο καιρό για τρία πράγματα απορώ.  

Πρώτα για το πώς γέρασα χωρίς να γευτώ το καλλυντικό της «εξουσίας». ΕΝΩ σωροί συνομηλίκων μου και πολύ πιο μικροί παίζουν τους ηγετίσκους ασύστολα.

Προσπαθώ να τους σκεφτώ μαθητές τέτοιες μέρες, να παρελαύνουν λόγω «ΟΧΙ» και να λένε ποιήματα φοβερής ομοιοκαταληξίας σε ανάλογες σχολικές γιορτές. Δεν το πολυκαταφέρνω, ας πούμε, να φανταστώ τι σόι ποιήματα μπορεί να απήγγελλε ο πρωθυπουργός. Πιθανόν κάτι σε: «ΟΤΑΝ θα γίνω ενήλιξ θα πολεμώ τους Βίκινγκς!..». Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να τον συνδέσω με Σοφία Βέμπο, αν και ο παππούς του ήταν φαν της αείμνηστης Σοφίας. Βλέποντας λοιπόν ΟΛΟΥΣ αυτούς τους υπουργοφέροντες νιώθω όπως τότε, που ήμουν ένα προβληματισμένο παιδάκι κι άκουγα βαρυσήμαντα επετειακά λόγια από άρχοντες των καιρών εκείνων... Κοίτα τώρα.

ΜΕΤΑ απορώ για τους συνοδοιπόρους μου στα πεζοδρόμια του αθηναϊκού κέντρου. Κάτι κακοβαμμένες ξανθές, κάποιοι κοιλαράδες με τη χυδαιότητα να κρέμεται στη μάπα τους, κάποιοι άλλοι σαν κακέκτυπα του Μπέκαμ και άλλων μεγάλων σταρ του «λάιφ στάιλ», άλλοι «καλωδιωμένοι» να αγωνίζονται να βρουν την «περίπου» σωστή λέξη ανάμεσα σε είκοσι «μαλάκα» σε μία μόνο πρόταση. Και σκέφτομαι έντρομος τι εικόνα μεταδίδω κι εγώ σ' αυτό το «ηλιοβασίλεμα» που διάγω με φόβο και θλίψη για την πιο εκπτωτική εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου που θυμάμαι...

Τρίτο και χειρότερο, αναρωτιέμαι αν μου έθεταν το ερώτημα να ψηφίσω σε υποτιθέμενες εκλογές κάποιο κόμμα ή πρόσωπο, τι θα έπραττα. Ποιον θα πίστευα, ποιον θα εμπιστευόμουν (γέλια, γέλια), ποιον θα εκτιμούσα, ποιον θα ήθελα να μου παραδώσουν σε συσκευασία δώρου τα Χριστούγεννα, ποιον θα ήθελα για ηγεμόνα ΕΚΤΟΣ, ας πούμε, του κυρίου Παπούλια που κομποζάρει έξοχα με τους καναπέδες και το χαλί στο Προεδρικό Μεγαρο.

Δεν έχω απάντηση. Ή μάλλον έχω, αλλά υποψιάζομαι ότι δεν είναι και τόσο εφικτό. Τον Τζένγκις Χαν! Γιατί ο κύριος Τζένγκις, εκτός που ήταν ένα λιτοδίαιτο αγόρι της στέπας, του βουνού και της πλαζ, πάνω απ' ΟΛΑ, κυρίες και κύριοι, ήταν αποτελεσματικός. Η ιστορία -όταν δεν μας βολεύει- κάτι τέτοιους ζωηρούς τύπους τούς βγάζει ΤΕΡΑΤΑ. Μπορεί και λόγω ενδυμασίας. Δηλαδή, ο Τζένγκις ΑΝ φορούσε «σικλαμέν» γραβάτα (ποιος βλαξ κακόγουστος έφερε στη μόδα τις σατέν κιλοτί γραβάτες και στραβωνόμαστε κάθε βράδυ στα πρόσχαρα δελτία ειδήσεων κ.λπ...) θα ήταν μια συζητήσιμη περίπτωση; 

Ποιος ξέρει, αγαπητέ Τζένγκις, που και με τα μισά σου χαρίσματα θα ήσουν ευπρόσδεκτος στη σημερινή Ελλάδα.  

Σε φαντάζομαι με το τσεκούρι να ανοίγεις κεφάλια πεφωτισμένων ηγετίσκων για να δεις τι κρύβουν μέσα εκτός από καλαμποκάλευρο ληγμένο. 

Σε φαντάζομαι να ντρεσάρεις το Λαό, φυσικά με ολίγο βούρδουλα κι άλλα σχετικά αξεσουάρ. Να του υποδεικνύεις πατροπαράδοτες δουλειές, όπως παλιά, πριν βρέξει ο ουρανός επιχορηγήσεις και πλαστικές ευημερίες. Προτού ενσκήψουν οι αυτόβουλοι δούλοι απ' τις χωματερές της Υφηλίου. 

Σε φαντάζομαι να κουρεύεις με την ψιλή ΟΛΟ το παπαδαριό και να το βάζεις να κάνει κάτι πιο χρήσιμο από... ευχολόγια για το μακάριο παρκάρισμα της ψυχής μας. Φυσικά κι εσύ ανήκεις κατά κάποιο τρόπο στον Μεσαίωνα, όπως και η παπαδίστικη «μαγιά», αλλά εσύ, κύριε Τζένγκις, με τον τρόπο σου θα τα βόλευες. Γιατί, όπως έχω διαβάσει, αν και μογγολικών προδιαγραφών, θαύμαζες τον Μεγαλέξανδρο κυρίως διότι κατάλαβε πως οι «γόρδιοι δεσμοί» ΔΕΝ λύνονται με τα κρινοδάχτυλα ΑΛΛΑ πιο δραστικά. Επίσης ξέρω εκ των προτέρων, κύριε Τζένγκις, πως θα αποκεφάλιζες ΟΣΟΥΣ συνδικαλιστές -λέω τώρα- χρησιμοποιούσαν ακαζού βαφή μαλλιών. Γιατί στον καιρό σου οι βαφές ήταν μόνο για τα κιλίμια και κανένα γιορταστικό ρουχαλάκι. Ποιος να τολμήσει να πασαλειφτεί με καραμπογιά για να δείξει τζόβενο. Το ξέρω ότι θα έφερνες τα πάνω κάτω, αλλά στο τέλος πιθανότατα να μπαίναμε σε κάποια παράλληλη λεωφόρο μ' εκείνη που περπατούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι οποίοι σήμερα μάς ξέρασαν τελείως.

Το χειρότερο, κύριε Τζένγκις, είναι πως το «ξέρασμα» το κατάλαβαν κι όσοι παρίσταναν τους ελληνολάτρες στας Ευρώπας. Βέβαια στον καιρό σου η Ευρώπη, πέρα από φυσικούς ξανθούς κατοίκους, ήταν άσ' τα να πάνε... Ούτε καν «στρούντελ» ήξερε να φτιάξει η προ-προ-προ-προ-προ-προγιαγιά της Μέρκελ. Σκέψου!

Οι νεκροί όμως δεν ήταν με το μέρος μας, κύριε Τζένγκις. Το ξέρω πως κι εσείς ως μογγολικά φύλα περάσατε τα ζόρια σας. Εμείς πάντως είχαμε τόσες και τόσες εγγυήσεις για happy end... αλλά είδατε τα χάλια μας. Βρεθήκαμε στα χνάρια της Αργεντινής που βρίσκεται στου διαόλου τη μάνα. Τώρα τι γίνεται; Είναι δυνατόν να ζήσουμε μόνο με ερωτήματα, κύριε Τζένγκις μου;  

Κάποτε προσδοκούσαμε, εν τη αφελεία μας, Ανάσταση νεκρών... για να δούμε ΑΝ όντως θα εγερθούν ο Ομηρος, ο Παπαδιαμάντης, ο Αισχύλος, ο Αλκιβιάδης ή έστω ο Βασιλάκης Βουλγαροκτόνος... Σήμερα μετά βίας σερνόμαστε ώς το φαρμακείο για χάπια που θα βελτιώσουν τη μνήμη. Ετσι για να θυμηθούμε κάτω από ποιες συνθήκες είπαμε ΟΧΙ... και σε ποιους. Εγώ κάτι θυμάμαι, αλλά υπάρχουν άλλοι που όσο κι αν ψάχνουν στον υπολογιστή τους μπερδεύονται, κύριε Τζένγκις Χαν. Αλήθεια σας λέω.