Κι όμως, ζουν ανάμεσά μας

ΑΡΘΡΟ "ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ"

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πολλοί από μας τους σκεφτόμαστε, κανείς όμως δεν μιλάει πια γι' αυτούς. Ισως από φόβο, ίσως γιατί μέσα στον πανικό και τα σπασμένα νεύρα την προσοχή μας την τραβάει μόνο ό,τι ξεσηκώνει φασαρία. Ισως γιατί η κατάθλιψη έχει εξουδετερώσει τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά.

Μιλάω για τον πληθυσμό των μεταναστών που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι ένα εκατομμύριο λένε, μπορεί και παραπάνω, κανείς δεν ξέρει. 

Οπως και κανείς δεν ξέρει τι κάνουν, πού ακριβώς βρίσκονται, από πού έρχονται και πού θα πάνε. 

 Τις προάλλες ακούσαμε για κάποιους απ' αυτούς που σκοτώθηκαν σε τροχαίο στη Βόρεια Ελλάδα. Μόλις είχαν περάσει τα σύνορα. Πέρσι είχαμε την Υπατία, και μερικά μέτρα πιο κάτω, στην οδό Ηπείρου, την άγρια δολοφονία ενός ανθρώπου.

Εκτοτε τίποτε.

Ακούμε, στο περίπου, πως ομάδες μετακινούνται από την πλατεία Αγίου Παντελεήμονα στην πλατεία Βικτωρίας. Αρκεί να περάσεις από κει για να τους δεις να στέκονται όλη μέρα χωρίς να κάνουν τίποτε.  

Ψάχνουν δουλειά; Θέλουν να φύγουν; Κανείς δεν ξέρει. Ξέρουμε, επίσης στο περίπου, πως στοιβάζονται κατά δεκάδες σε διαμερίσματα μερικών τετραγωνικών στο Κέντρο της Αθήνας. Ξέρουμε, πάντα στο περίπου, πως ελέγχουν ολόκληρες περιοχές. Και από κει και πέρα δεν ξέρουμε τίποτε ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε.

Κι αυτοί τι ξέρουν για μας; Ξέρουν ότι δεν έχουμε να τους δώσουμε δουλειές. Ξέρουν ακόμη ότι δεν μπορούμε να τους δώσουμε χαρτιά για να συνεχίσουν τον δρόμο τους για την ευρωπαϊκή Δύση ή τον ευρωπαϊκό Βορρά. Το πιθανότερο είναι ότι δεν άκουσαν εκείνον τον αρχισυνδικαλιστή να απειλεί πως αν δεν εισακουσθεί θα χυθεί αίμα. Σίγουρα δεν θα έχουν ακούσει για τον κ. Ψωμιάδη και την τέχνη τού να γελοιοποιεί νόμους και θεσμούς. Σίγουρα δεν θα έχουν ακούσει και για εκείνη την περίφημη χωματερή που για να ανοίξει χρειάζονται τρεις εισαγγελικές παραγγελίες. Αυτοί βλέπουν μόνον τους όγκους των σκουπιδιών που σωρεύονται ανάμεσά μας. Σίγουρα δεν ξέρουν πως υπουργοί δεν μπορούν να μπουν στα γραφεία τους γιατί τα έχουν καταλάβει οι δημόσιοι λειτουργοί.

Αλήθεια, τι πρόκειται να συμβεί όταν τα αντιληφθούν όλα αυτά; Τι θα κάνουν όταν πάρουν είδηση πως η Αστυνομία για το μόνο που είναι ικανή είναι να παίζει κλωτσοπατινάδα με τους απανταχού καταληψίες; Με ποιον τρόπο θα διεκδικήσουν το δικαίωμα στην επιβίωση σ' έναν τόπο που τους είναι ξένος, σε μια κοινωνία με την οποία δεν τους συνδέει τίποτε, ούτε καν η γλώσσα, ούτε έστω οι αναμνήσεις καιρών που τα πράγματα ήταν αλλιώς, σε μια πόλη που ούτε οι ίδιοι οι πολίτες της δεν την σέβονται; Ποια κοινωνικά αντανακλαστικά θα ενεργοποιηθούν όταν το πάρουν είδηση πως στη χώρα οι νόμοι δεν είναι παρά προσχήματα κατάλληλα για τηλεοπτικές ιερεμιάδες;

Οσο κι αν κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, ζουν ανάμεσά μας, μέρος και αυτοί του παθητικού της ανομίας μας, κι εμείς ελπίζουμε ότι αυτό τουλάχιστον το μέρος του παθητικού μας δεν θα έρθει η μέρα να ενεργοποιηθεί.