Του ΜΕΡΚ
ΕΝΑ ΑΠΟ από τα πάθη του «Generalisimo» Φρανθίσκο Φράνκο, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη βία, το στρατιωτικό νόμο, την αιματοχυσία ή τον θαυμασμό για τον Χίτλερ, ήταν και ο παγκόσμιος κινηματογράφος.
Τριάντα έξι χρόνια μετά το θάνατο του Caudillo, ενός από τους πιο βίαιους και τρομολάγνους δικτάτορες της Ιστορίας, ο Καταλανός ιστορικός Τζόσεπ Καπαρός ψαχουλεύοντας, αριστερά και δεξιά, στα δωμάτια του «Ελ Πάρδο», όπου ο Φράνκο έζησε από το '39 έως και το '75, ανακάλυψε για λογαριασμό της «El Pais» λεπτομέρειες για το βίο του «στρατηγού» στα βασιλικά και πολυτελή ανάκτορα, στιλ Βερσαλιών, όπου είχαν ζήσει επίσης και δύο εστεμμένοι: το 1400 ο Ενίκος της Καστίλης και στα 1800 ο Αλφόνσος ο 12ος.
Μελετώντας τ' αρχεία του μεγάρου, μεταμορφωμένου σήμερα σε πολυτελείς κατοικίες γι' αρχηγούς κρατών και πρωθυπουργούς, ο Καπαρός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κατά τη διάρκεια της περίπου 35ετούς διαμονής του ο Φράνκο θα πρέπει να παρακολούθησε περισσότερες από 2.000 κινηματογραφικές ταινίες σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα προβολής του παλατιού.
Τις παρακολουθούσε δύο βραδιές την εβδομάδα, παρέα με την οικογένειά του και μια χούφτα έμπιστων φίλων του. Και είχε προτίμηση κυρίως στα χολιγουντιανά της εποχής, από το «Καζαμπλάνκα» ώς το «Μπεν Χουρ», στις ταινίες δράσης, τα ουέστερν, στα περισσότερα «Τζέιμς Μποντ», αλλά και στα καρτούν, όπως το «Τομ και Τζέρι» (φωτ.), που έβλεπε και ξανάβλεπε παρέα με την εγγονή του Μαρία ντελ Κάρμεν.
Ακόμη περισσότερο ενδιαφέρουσα ήταν και η ανακάλυψη ότι ο Φράνκο δεν έχανε ούτε τις ταινίες που ο ίδιος λογόκρινε για την υπόλοιπη Ισπανία και που χιλιάδες νεαροί συμπατριώτες του κατάφερναν να δουν μεταναστεύοντας σε νότια Γαλλία και Πορτογαλία.
Αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως «Καμπαρέ», «Ο Νονός», «Οι Νύχτες της Καμπίρια», «Ο Γατόπαρδος», «Καλώς ήρθες Μίστερ Μάρσαλ», «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», «Οι Δέκα Εντολές», «Ο Βόιας» ή η «Βιριδιάνα» του μεγάλου Ισπανού σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, που ο Φράνκο θαύμαζε σε τέτοιο σημείο, ώστε να του χαριστεί με την εξορία στο Μεξικό.
Σύμφωνα με τον Καπαρός, ο δικτάτορας είχε τέτοιο πάθος με το λευκό πανί του κινηματογράφου που σε νεότερη ηλικία, αλλά με το ψευδώνυμο Ζάιμε ντε Αντράντε, υπέγραψε το σενάριο της ταινίας «Ράθα», εμπνευσμένης από τον ισπανικό εμφύλιο. Αστικός μύθος ή πραγματικότητα, λέγεται ότι η ταινία άρεσε τόσο πολύ στον (σημαδεμένο, για τις ναζιστικές του πεποιθήσεις) πάπα Πίο τον 12ο, που απαίτησε την προβολή της μέσα στο ίδιο το Βατικάνο, με την παράκληση όμως να μη διαρρεύσει η χαρά του προς τα έξω.
Το χειρότερο όμως όλων; Οτι πού και πού έριχνε κι ένα βλέφαρο στα γκολ του Σουάρεθ, του Κουμπάλα και του Μιγκέλι, πρωταγωνιστών της μεγάλης, αλλά μισητής του, Μπαρτσελόνα. Αυτό κι αν ήταν αιρετικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου