Tης Μαργαριτας Πουρναρα
H ύφεση μας αναγκάζει να αποχωριστούμε μια σειρά από μικρές πολυτέλειες. Να αγοράζουμε -ελαφρά τη συνειδήσει- πράγματα που δεν τα χρειαζόμαστε, να κάνουμε εκδρομές σε νησιά το Σαββατοκύριακο ή ταξίδια στο εξωτερικό, να έχουμε συχνές βραδινές εξόδους για φαγητό.
Μαζί, όμως, αποχαιρετάμε και άλλα, που δεν θα μας λείψουν καθόλου.
Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, ότι θα συναντάμε όλο και σπανιότερα αυτόν τον εκνευριστικό τύπο του νεόπλουτου Ελληνα που φυσούσε με αυθάδεια τον καπνό από τα Cohiba, μέρα μεσημέρι, ουρλιάζοντας (δήθεν μυστικά) στο κινητό τηλέφωνο, εμπιστευτικές πληροφορίες για μετοχές. Ετσι όπως τα πάει το Ελληνικό Χρηματιστήριο ακούγεται τουλάχιστον κωμικό να ισχυρίζεσαι ότι έχεις συναλλαγές.
Δυσεύρετοι θα είναι πια και εκείνοι που έπαιρναν τα γιγαντιαία τζιπ και για να κάνουν επίδειξη, έφταναν να περνάνε ξυστά από τα κεφάλια των λουομένων σε παραλίες των Κυκλάδων. Οι ίδιοι οδηγούσαν στις λεωφόρους σαν να μην υπήρχε κανένα άλλο αυτοκίνητο εκτός από το δικό τους, με τον τσαμπουκά του όγκου και των κυβικών. Ευτυχώς, η κατανάλωση βενζίνης στα μοντέλα αυτά είναι τόσο υψηλή και τα νέα χαράτσια της εφορίας αύξησαν τόσο το κόστος, που εκατοντάδες πολυτελή οχήματα βγαίνουν κάθε μήνα για πώληση.
Οι ίδιες αντιπαθείς περιπτώσεις γέμιζαν συνήθως και τα τραπέζια σε ακριβά εστιατόρια. Εκεί δεν ήταν οι θύτες αλλά τα θύματα. Ορισμένοι εστιάτορες τους χρέωναν τα φιλέτα σε αστρονομικές τιμές και κανένας δεν τολμούσε να παραδεχθεί ότι το κρέας δεν τρωγόταν, από τον φόβο μην τους πουν κομπλεξικούς. Μαζί, λοιπόν, με τους νεόπλουτους θαμώνες, ευτυχώς εξαφανίζονται και οι άρπαγες της εστίασης που θεωρούσαν ότι θα βρίσκουν συνεχώς πρόθυμους να πληρώνουν τα ρινίσματα της φάβας 20 ευρώ.
Μια βόλτα στο Κολωνάκι θα σας πείσει για την εξαφάνιση του είδους. Οι αργόσχολοι έχουν λιγοστέψει αισθητά, οι μπουτίκ κλείνουν η μία πίσω από την άλλη και όσοι ζητούσαν απίστευτα ενοίκια για τα μαγαζιά αυτά, τα έχουν αφήσει άδεια. Δυστυχώς, ανάμεσα στους πληγέντες από την κρίση είναι και εκείνες οι πωλήτριες που αντιμετώπιζαν τις πελάτισσες με εμφανή περιφρόνηση, διότι αυτό ήταν το δέον στυλ της εξυπηρέτησης. Οσο πιο ακριβά προϊόντα είχε ένα μαγαζί τόσο πιο πολύ ύφος είχαν.
Ακριβοθώρητοι θα είναι και οι ξενοδόχοι που τολμούσαν να χρεώσουν δωμάτια σε γαλαξιακές τιμές, μην έχοντας καμιά συναίσθηση της χαμηλής ποιότητας των υπηρεσιών που προσφέρουν, αλλά και της απουσίας αισθητικής.
Για να μη μιλάμε όμως μόνο γι’ αυτές τις κατηγορίες, ας πάμε σε κάτι πιο καθημερινό. Νομίζετε ότι τα επόμενα χρόνια θα δείτε οδηγό ταξί ενώ έχει σηκωμένη τη σημαία, να σας κάνει τη γνωστή φιγούρα με το χέρι (σ. σ.: «Πού πας;») και αν δεν του αρέσει ο προορισμός, να σας αφήσει σύξυλους στον δρόμο; Δεν νομίζω. Τυχαίο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου