Του Δημητρη Ρηγοπουλου
Αυτή η φωτογραφία της οδού Σταδίου είναι από τις αγαπημένες μου. Δεκαετία του ’50 και ο πόλεμος, μαζί με τον εμφύλιο, είναι πίσω. Oχι πως η χώρα είχε λύσει όλα της τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε η ελπίδα πως, παρά τις δυσκολίες, τα πράγματα θα πηγαίνουν όλο και καλύτερα. Υπήρχε αυτό που μοιάζει να έχει χαθεί σήμερα. Υπήρχε αυτό με το οποίο μεγαλώσαμε όλοι.
Κι αυτό είναι μια απώλεια πρωτοφανής, ένα συλλογικό σοκ που φαίνεται ότι οξύνει τα άκρα και ενισχύει τον παραλογισμό. Πώς αλλιώς να βρεις μια στοιχειωδώς λογική εξήγηση σε αυτό που συμβαίνει σήμερα: στον σαδιστικό αποκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων από το κοινωνικό αγαθό της μετακίνησης. Σκέφτομαι ανθρώπους που θέλουν να φτάσουν σε νοσοκομεία, αποκαρδιωμένους τουρίστες σε αεροδρόμια και λιμάνια, απελπισμένους πολίτες στον δρόμο για την εργασία τους.
Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο κοινωνικής αποχαύνωσης;
Πιο πολύ από την ίδια την κρίση, τα ελλείμματα, τα χρέη, την καταιγίδα των μέτρων, τη διαπόμπευση της χώρας από τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πως θα πρέπει να συνθηκολογήσουμε με μια ακόμα πικρή αλήθεια. Οι αρμοί που μας κρατούσαν κάποτε δεμένους βολοδέρνουν στον αέρα σαν σκισμένα, ανεμοδαρμένα πανιά και το αποτέλεσμα το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Ολα πια επιτρέπονται, αδιανόητες σκέψεις απλά τώρα υλοποιούνται (όπως η ταυτόχρονη απεργία σε μέσα μαζικής μεταφοράς και ταξί).
Σήμερα η Αθήνα υποφέρει. Κυριολεκτικά. Επιστρέφω στη φωτογραφία της οδού Σταδίου για να αντλήσω κουράγιο. Και πίστη. Οι άνθρωποι είχαν περάσει πολέμους, πείνα, είδαν τον θάνατο με τα μάτια τους. Κι όμως, βρήκαν τη δύναμη να τραβήξουν μπροστά. Σε αυτές τις στιγμές χρειάζεται ψυχραιμία, συναίσθηση της πραγματικότητας και επίκληση του προσωπικού πολιτισμού που διαθέτει ο καθένας. Τα πράγματα κινούνται πάνω σε μια πολύ λεπτή κλωστή και η σημερινή μέρα είναι ένα δυνατό ακόμα καμπανάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου