«Αυτεπάγγελτη» αηδία

Η σωστή ασφάλεια: δυο ντόπερμαν με διασταύρωση κροκόδειλου και σειρήνα στα κωλομέρια... (απόδοση Αντ. Κυριακούλης)

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Κρίση θα υπάρχει και στα επόμενα πενήντα χρόνια όπως φαίνεται. Απλώς το 2013 θα είναι μια χρονιά που «επετειακά» -για λόγους που ελάχιστοι θα θυμούνται- θα διαολοστέλνουμε, ΑΝ ζούμε, την κυβέρνηση που θα βρίσκεται στα πράγματα.

Ετσι, νομίζω, πως μέσα στην πληθώρα δραματικών, φιλοσοφημένων, αιχμηρών ή κοινότοπων σημειωμάτων, δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω από μια δεδομένη -ας την πω- «αυτεπάγγελτη» αηδία. Η καθημερινότητά μας, πάντως, συνεχίζει να κυλά μέσα σε δευτερεύουσες (αλλά με ξεχωριστή προτεραιότητα για τον καθένα) λεπτομέρειες. Γι' αυτό σημειώνω ακόμη κάποια πράγματα, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι σήμερα ενδιαφέρουν περισσότερους από εκατό συμπατριώτες. Εστω, λοιπόν, με απόλυτη επίγνωση τι ακριβώς σημαίνει η φράση «στα λόγια να βρισκόμαστε...», θέτω μερικά αφελή ερωτήματα:

ΚΥΡΙΕ Ραγκούση, μήπως ανάμεσα στις πολεμικές σας μηχανές και τα επιχειρήματά σας στο θέμα των ταξί, θα έπρεπε να επιβάλετε κι έναν αυστηρό κώδικα κυκλοφοριακής και οδηγικής συμπεριφοράς για τους ταξιτζήδες; Να τους εξηγήσει κάποιος αρμόδιος τη σημασία τού φλας, της ατομικής καθαριότητας, της ευαισθησίας στο θέμα του καπνίσματος κι άλλων τέτοιων αυτονόητων γρίφων; Ευτυχώς η παλιά ένδοξη γενιά που έφτυνε τις ροχάλες με αθλητικό οίστρο, ανοίγοντας στη διάρκεια της διαδρομής την πόρτα, μάλλον αποσύρθηκε... Θυμάμαι πολύ καλά πως όσοι τολμούσαν (ή τολμούν) να κάνουν παρατήρηση στον οδηγό, έπαιρναν την κάθετη απάντηση: «Δεν θα μου πεις εσύ... Είμαι επαγγελματίας».

ΟΠΩΣ πολλοί έτσι κι εγώ ξετρελαινόμαστε στην ιδέα να πέσουμε θύματα ληστείας. Απλής ή μετά φόνου. Τι πιο χαριτωμένο να γνωρίσουμε από κοντά ένα παλικάρι από τη Ρουμανία ή το Πακιστάν με ένα απ' τα μυριάδες καλογυαλισμένα καλάσνικοφ πάνω απ' το μικροαστικό προσκέφαλό μας; ΠΟΙΟΣ μπορεί να αγανακτεί για τις εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους ληστές και δολοφόνους που θα μας βγάλουν απ' τη ρουτίνα; Ούτε καν ο ευσταλής κύριος Παπουτσής, που τόσο θαυμάζω το μαργαριταρένιο του λόγο κάθε φορά που ανοίγει τα σοφά χειλάκια του. Ολοι μιλούν για ανεργία φυσικά, για δημόσια τάξη, για «προσωπικά δεδομένα», για δύσμοιρους μετανάστες (όχι απαραίτητα λαθραίους), κρατώντας με συνέπεια το νόμο της σιωπής (ομερτά) όταν πρόκειται για το άγνωστο στην ουσία πλήθος των ξέμπαρκων. Επιφανείς και μη εξαιρετέοι αποφεύγουν, απ' όσο κατάλαβα, να ξυπνήσουν το αγωνιστικό και κατοχυρωμένο ως «αντιρατσιστικό» μένος των πρωταγωνιστών εκείνων των ηρωικών ημερών της... Υπατίας.

Κι απ' ό,τι βλέπω, σύσσωμη η Αριστερά παριστάνει τη συστηματικά αόμματη, τη στιγμή που η θέση της για τον ανήσυχο μικρομεσαίο θα είχε ιδιαίτερη βαρύτητα. Οπότε οι εν λόγω μετανάστες απ' τις εξωτικές ηπείρους, καλοί ή κακοί, παραμένουν εντυπωσιακά ΑΟΡΑΤΟΙ. Η εύκολη ρητορική της φιλοσοφίας «Τζάμπα λόγια» τα ρίχνει ΟΛΑ στην ανεπάρκεια του συστήματος που ΔΕΝ προετοιμάστηκε, λέει, να... «υποδεχτεί» όπως έπρεπε τουλάχιστον δυο εκατομμύρια πακιστανο-μπαγκλαντεσιανο-νιγηριανο-ρωσο-γεωργιανο-ρουμανο-αλβανο-τσετσενοκινέζους και τα συναφή.

Αυτά, μες στην καθημερινή σύγχυση δηλώσεων των Ευρωπαίων εταίρων μας, περνούν ξώφαλτσα ΑΝ οι ληστείες (και με ντόπιους βέβαια συνεργάτες, υπόπτους αλλά και υπεράνω υποψίας) δεν έχουν θανατηφόρο φινάλε.

Ο κοσμάκης τα βλέπει στα δελτία ειδήσεων, όμως παρηγοριέται (αν και φοβάται) με τα αστυνομικά θρίλερ που αφθονούν τις νυχτερινές ώρες στα κανάλια. Γιατί στο τέλος ΠΑΝΤΑ ο καλός και συνετός ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ συνοδεία διαφημίσεων.

Αρα, τώρα εξηγείται από πού ξεφύτρωσε η ζωοφιλία του Νεοέλληνα, η σκυλομανία και η ελαφρά τη καρδία κουραδοδιακόσμηση των πεζοδρομίων. Ενα γάβγισμα ή γρύλισμα είναι πιο καθησυχαστικό απ' τους σιχαμένους συναγερμούς που τους άκουγα ένα καλοκαίρι να βαρούν χωρίς να νοιάζεται ουδείς. Και κυρίως ο επίδοξος ληστοδολοφόνος. Θα μου πεις, αυτά είναι ψιλολόγια μπροστά στη νέα ποδοσφαιρική σεζόν, μπροστά στα δράματα των λουκέτων, της ανεργίας και τον αγωνιστικό θυμό της Παπαρήγα, γενικώς.

Ο Τρισέ, ο Σόιμπλε, ο Ολι Ρεν, η Αγγελική και όλη αυτή η καθημερινή παρέα των εθνικών δεινών μας, γνωρίζουν άραγε πως το επάγγελμα με αληθινό μέλλον στη χώρα μας είναι αυτό του τατουαζίστα; Θα το ανοίξουν βέβαια αν μάθουν πόσο δημοφιλές είναι, αλλά για την ώρα δεν βγήκαν θεωρητικοί να αναλύσουν το φαινόμενο. Μόλις περάσει η μόδα του τατουάζ, φαντάζομαι πως θα ανθήσει το επάγγελμα του ξετατουαζίστα, που θα προσπαθεί να σβήσει τα περίτεχνα (προσωπικά, οι μόδες μού γυρίζουν τα έντερα) σχέδια σε κώλους, γάμπες, μπράτσα, πάγκρεας κι όπου αλλού βάζει ο νους.

Ετσι όμως, κούτσα κούτσα, σέρνεται η ρημάδα η ζωή, έστω και αν τη διαχειριζόμαστε χάλια.

Το δίλιμμα, λοιπόν, παραμένει μεγάλο: Αντικαταθλιπτικά ή ένταξή μας σε ποδοσφαιρικές συμμορίες με εκτονωτική εγκληματική περηφάνια; Φυσικά το δεύτερο, που αντιμετωπίζεται πια σαν κάτι απολύτως λογικό. Τόσοι κύριοι και κυρίες καθημερινά παπαρδελοφιλολογούν για τα μετερίζια του ποδοσφαίρου και τη ζωτικής σημασίας ανεμελιά του στο δημόσιο βίο. Λογικό μες στη φούρλα της διαταραγμένης λογικής να καλλιεργηθεί κι ένα φυτώριο μισότρελων πραιτοριανών...

Μήπως είναι προτιμότερο να μελετά κανείς τα έντυπα που ενημερώνουν το πόπολο για κάθε βήμα και κράμπα της ωραίας Μενεγάκη; Μήπως η Αυστραλία ξέρει τη λύση; Μήπως να γίνω μορμόνος με βάσιμες προοπτικές στην Τρίτη Παρουσία; Νισάφι. Διακόπτω για να ρίξω τα μακαρόνια...