Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
...Εβγαινε ο Ιούλιος, ο Ριχάρδος ο Τρίτος αποδείκνυε πως το σινεμά, η αγγλική και το σταριλίκι είναι αξεπέραστα στη συνείδηση του νεοέλληνα και ενώ γινόταν το «σώσε», ψηλά στις κερκίδες της Επιδαύρου ο όφις, περίεργος και παράταιρος βγήκε βόλτα.
Ενα φίδι από τα πολλά που λατρεύουν τους αρχαίους χώρους, ειδικά όταν υπάρχουν μπόλικα ζεστά μάρμαρα, θεώρησε σωστό να θητεύσει στον Σέξπιρ! Εξάλλου είχε μπουχτίσει από τραγωδίες και αριστοφανικά υποκατάστατα.
Επειδή όμως το φίδι είναι φίδι και μάλιστα στη ζωντανή εκδοχή του (δηλαδή όχι τσάντα, πορτοφόλι ή παπούτσι) δάγκωσε έναν κύριο.
Ο κύριος πήγε για τον Κέβιν Σπέισι αλλά ο όφις τον έστειλε στις πρώτες βοήθειες. Αυτά τα δραματικά με απασχόλησαν, μετά που διάβασα για το γεγονός και για πολλοστή φορά κατάλαβα πόσο σοφά πράττω που πηγαίνω στην Επίδαυρο χειμώνα. Δεν έχει βέβαια φεστιβάλ και όφεις, ούτε μεταμοντέρνες ερμηνείες του ανερμήνευτου, αλλά μόνο εκείνη την εκθαμβωτική ηρεμία του παρελθόντος, και αραιά και πού κάποιους τουρίστες της ηλικίας μου που αγαπούν τη σιωπή.
Στο μεταξύ ο Αύγουστος είχε εισχωρήσει στη ζωή μας με ατέλειωτες ηρωικές κορόνες από ταξιτζήδες και πολιτικάντηδες. Ετσι, ακόμη κι εν μέσω ύφεσης και στενότητας, οι απόγονοι του Αισχύλου, οι αισχύλοι, βρήκαν τρόπο να περιγράψουν με σαφήνεια τα πατροπαράδοτα χάλια της φυλής. Χωρίς χλαμύδα και σανδάλια. Με βαμμένα ακαζού μαλλιά, ροζ πουκάμισα και θυμό τριάντα χιλιομέτρων, στις εθνικές και ημιεθνικές οδούς. Τέλος πάντων, «ΟΛΟΙ με το δίκιο τους και το χασίς ελεύθερο», που λέει και ο λαός που ξέρει.
Το ΚΚΕ εναντιώνεται στην αποποινικοποίηση των χρηστών, άλλα πρεσβεύουν οι ειδικοί, άλλα οι έμποροι και καλλιεργητές (χαίρε Θεσσαλία, Κρήτη, Καλαμάτα και λοιπά βοσκοτόπια) και πάει λέγοντας. Εκείνο που είναι οξύμωρο και με κάνει πάντα να απορώ, είναι η ζήτηση και διαφήμιση «ουσιών» σε όλες τις ταινίες: έμποροι, χρήστες, κοσμικοί και μυστηριώδεις πράκτορες ασχολούνται μονίμως μ' αυτά τα εξόχως προσοδοφόρα μαραφέτια με επιμύθιο πάντα το «ναι μεν, αλλά». Οσο για τους σταρ του σινεμά που παίζουν εκείνους που «καταδιώκουν» τον αμοραλιστή έμπορο ναρκωτικών, δεν υπάρχει περίπτωση να μη διαβάσουμε πως μπήκαν για αποτοξίνωση και ότι τώρα πια είναι «καθαροί»...
Ολοι ξέρουμε ότι η ζήτηση είναι τεράστια εν μέσω του στρουθοκαμηλισμού τής δήθεν σοκαρισμένης κοινωνίας. Δηλώνω αδυναμία κατανόησης του θέματος και γιατί πρέπει κάποιος να τρυπιέται ή να χώνει στα ρουθούνια του σκόνες για να νιώσει καλύτερα και μετά να τρέχει να βρει μεθαδόνες και άλλα τέτοια υποκατάστατα. Μια βόλτα στην οδό Σκουφά μέρα μεσημέρι και θα δεις πόσα παλικαράκια αναζητούν πενταροδεκάρες για τη δόση τους.
Η δική μου αφέλεια και άγνοια του θέματος έχει να κάνει πιθανόν γιατί προέρχομαι από την εποχή που ουρλιάζαμε όταν βλέπαμε εκείνες τις αρχαίες νοσοκόμες με τη σύριγγα και το βαμβάκι με το τιρκουάζ οινόπνευμα...
Πόσο μόδα μπορεί να είναι ο θάνατος και ο εξευτελισμός αδυνατώ να κατανοήσω σήμερα, που, αφού ξεπεράσαμε κάθε γελοίο όριο ανοχής, επιμένουμε να ανάβουμε πράσινο φως στην ακατανόητη κατανόηση.
Αραγε η επιστροφή στον «ορθό δρόμο» γίνεται με συναίνεση του χρήστη; Και γιατί ο χρήστης έγινε χρήστης όταν βουίζει το σύμπαν για την καταστροφή που επιφέρουν αυτές οι ουσίες που άλλαξαν το χάρτη του θανάτου, της εγκληματικότητας και δεν συμμαζεύεται; Πόση δα ενημέρωση επιπλέον χρειάζεται όταν ακόμη και ροκ είδωλα -χεσμένα στο χρήμα- δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το πρόβλημα;
Είναι πρόβλημα; Είναι περιέργεια; Είναι «κακή συναναστροφή» που λέγαμε παλιά; Συγγνώμη για τα αφελή που γράφω αλλά η συγκεκριμένη επιλογή αυτοκαταστροφής μού είναι εξόχως μεταφυσική και στη μεταφυσική μπερδεύομαι. Αισθάνεσαι οργή βλέποντας δίπλα φίλους, γνωστούς, παιδιά, να ασθενούν από σοβαρά νοσήματα και να δίνουν μάχη για τη ζωή τους με πόνο ψυχής. Και δίπλα... οι «χρήστες» που τάχαμου έτσι για πλάκα ένας φίλος του φίλου -ω φίλε- του είπε δοκίμασε να φτιαχτείς για να πας μια ώρα αρχύτερα στον παράδεισο. Οπότε, μια χαρά παιδί, ο «προχωρημένος», βουτά στη φρέσκια συγκομιδή της Κολομβίας και αρχίζουν σε λίγο τα εκατό χρόνια μοναξιάς...
Μάλλον δεν έχουν σημασία αυτά που σημειώνω ή κι αν έχουν, σίγουρα υπάρχει και η άλλη δυσδιάκριτη πλευρά της σελήνης και το μαρτύριο -εννοείται- που περνά ο κόσμος πέριξ του γκρίζου ήρωα... Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Στο μεταξύ (...) έρχεται αύριο η γιορτή της Παναγίας. Μια Παναγία που στη χώρα μας μάλλον έχει αποκολληθεί απ' τα στερεότυπα της θρησκείας και ιδιωτεύει με ξεχωριστούς κώδικες στα μυαλά ενός εκάστου...
Οσο για τα θαύματα, υπάρχουν, και, ναι, είμαστε εμείς. Που ακόμη στεκόμαστε όρθιοι. Θαύμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου