Oικονοµική κρίση πέρα και απ τον θάνατο

Toυ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Θυσία στην επιστήµη ή θυσία στην οικονοµία; Ολοένα και περισσότεροι Ισπανοί επιλέγουν να στερηθούν την τελευταία τους κατοικία. Ακόµη και στον θάνατο, δοκιµάζονται σήµερα από την οικονοµική κρίση.

Η ευκαιρία να εξοικονοµήσει µια οικογένεια τα έξοδα της ταφής των εκλιπόντων της δίνει στους Ισπανούς ένα ισχυρό κίνητρο να δωρίσουν τα σώµατά τους στην επιστήµη. Και είναι σήµερα αυτές οι δωρεές τόσο πολλές, που δυσκολεύονται να τις χωρέσουν τα πανεπιστηµιακά νεκροτοµεία της χώρας. Ενα σώµα τοποθετηµένο σε ένα σιδερένιο κρεβάτι. Σωληνάκια για την παροχέτευση των σωµατικών υγρών. Αντλίες που διοχετεύουν το απαραίτητο διάλυµα φορµαλδεΰδης. Εκατό τέτοια σώµατα αναπαύονται στο αυτόνοµο Πανεπιστήµιο της Βαρκελώνης και δεκάδες άλλα στιςιατρικές σχολές της Μαδρίτης, της Καστίλης και της χώρας των Βάσκων. Ακόµη και το µικρό Πανεπιστήµιο της Γρενάδας δεν χωράει πια άλλα. Ποτέ άλλοτε στην Ισπανία δενγίνονταν τόσο πολλές δωρεές σωµάτων στην επιστήµη. «Εδώ και πολλά χρόνια δεν είχαµε καµιά τέτοια δωρεά», λέει στο περιοδικό «Ινρόκς» ο Μιγκέλ Λόπες, διευθυντής του Τµήµατος Ιατρικής τουΠανεπιστηµίουτης Γρενάδας. Τα σηµάδια της οικονοµικής κρίσης έχουν φτάσει µέχρι τα νεκροτοµεία. Το 65% των Ισπανών έχουν µέσο µηνιαίο µισθό 1.100 ευρώ. Και µία ταφή κοστίζει τουλάχιστον 2.500 ευρώ. Παραδίδοντας κάποιος το σώµα του στην επιστήµη, γλιτώνει από αυτό το έξοδο. Η δαπάνη για τη διακοµιδή του καταβάλλεται από τα πανεπιστήµια. 

«Οι δωρητές µας είναι κυρίως ηλικιωµένα άτοµα», εξηγεί ο Μιγκέλ Λόπες. «Οταν έρχονται να εγγραφούν,µας εκµυστηρεύονται πως ελπίζουν έτσι να ξαλαφρώσουν κάπως τα παιδιά τους ή τους συντρόφους τους, να µην τους γίνουν βάρος µε τον θάνατό τους». Αλλοι εθελοντές το κάνουν για να εξοικονοµήσουν µερικά χρήµατα όσο είναι ακόµη ζωντανοί, διακόπτοντας την πληρωµή ασφαλίστρων ζωής για την ταφή τους. Και οι ασφαλιστικές εταιρείες προσπαθούν να τους συγκρατήσουν, υποσχόµενες ότι θα καταβάλουν τα σχετικά έξοδα στους στενούς συγγενείς τους.

Με τα µάτια στραµµένα στα χρέη και στα οικονοµικά µεγέθη των ευρωπαϊκών χωρών, εύκολα µπορεί να παραβλέψει κανείς τι συµβαίνει στις ζωές των ανθρώπων. Στην Ισπανία όµως η ανεργία είναιτόσο µεγάλη που δύσκολα µπορεί κανείς να την αγνοήσει. Ενας στους πέντε νέους κάτω των 30 ετών είναι άνεργος και ψάχνει την πρώτη του δουλειά. Και το 43% του συνόλου των νέων είναι άνεργοι – ποσοστό που ξεπερνάει τα αντίστοιχα της Αιγύπτου και της Τυνησίας.

Οι νέοι της Ισπανίας εγκαταλείπουν το πατρικό σπίτι αργότερα από ό,τι οι νέοι άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Επειδή δεν έχουν πού να πάνε. «Οι δεσµοί της οικογένειας έχουν µπει σε µεγάλη δοκιµασία», λέει η Αννα Γκίλεν, καθηγήτρια της κοινωνιολογίαςστο Πανεπιστήµιο του Οβιέδο. Η παρατεταµένη οικονοµική εξάρτηση των νέων από τους γονείς βάζει σε σοβαρές δυσκολίες ολόκληρη την οικογένεια. Και πολλοί γονείς ξέρουν πως δεν έχουν την «πολυτέλεια» να γίνουν βάρος σταπαιδιά τους ούτε καν µε τον θάνατό τους.