"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Συναισθήματα παρελθόντος

Του ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ

Ερώτησα δεκαπενταετή έφηβο να μου πει, ή να θυμηθεί, κάτι από την παιδική του ηλικία. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου απαντά: «Δεν θυμάμαι τίποτα». Μια μνήμη σαν σκοτάδι.

Το παιδί δεν είχε κανένα παρελθόν, ούτε βιώματα ούτε γεγονότα με παραστάσεις. Και έτσι, τίποτα δεν το είχε εντυπωσιάσει, δεν είχε ούτε μια εικόνα να θυμάται. Γιατί ακριβώς τα παιδιά τού σήμερα, από πέντε ετών, είναι συνέχεια μ' ένα κομπιούτερ στα χέρια και με τα δαχτυλάκια τους χτυπούν τα πλήκτρα με τρομακτική ταχύτητα.

Βλέπουν στη μικρή φωτεινή οθόνη τον ψεύτικο κόσμο σαν ένα μαγικό όραμα, που δεν υπάρχει όμως στην πραγματικότητα. Ετσι, είναι φυσικό να κυριαρχεί το μαύρο χρώμα στη μνήμη τους. Γι' αυτό και στον κόσμο μας το σημερινό, μεγαλώνοντας, τα παιδιά συνθέτουν έναν κόσμο πολύ ομοιόμορφο, χωρίς παραλλαγές, χωρίς διακριτικά. Ζούνε σε μια δεδομένη πραγματικότητα με πολυκατοικίες, με μια τζαμένια πόρτα ίδια με τις άλλες. Οταν ψάχνεις να βρεις έναν φίλο που σε καλεί στο σπίτι του, ψάχνεις τις εισόδους. Και χάνεσαι στο δρόμο γιατί όλες μοιάζουν. Παλιά σου λέγανε: «Θα δεις μια πράσινη πόρτα με δύο σκαλοπάτια μαρμάρινα μπροστά», κι έτσι προσανατολιζόσουνα.

Δεν υπάρχουν πια φαντασία και οράματα. Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να πράττει όπως του έχουν καθορίσει, διαφορετικά θεωρείται αιρετικός. Κι έτσι όλοι φέρονται πανομοιότυπα. Ενώ το παιδί που μεγάλωσε με παραστάσεις και σ' ένα περιβάλλον πνευματικό, επόμενο είναι να επαναστατεί και να χρησιμοποιεί τη λογική του στα διάφορα ερωτήματα της πολιτικής ζωής, που του παρουσιάζονται. Γι' αυτό και οι ονειροπόλοι μάς προσφέρουν πάντα έναν καινούργιο τρόπο σκέψης, έναν καινούργιο κόσμο.

Ο κόσμος αυτός ο καινούργιος που βρίσκουν, είναι ο νέος δρόμος ο πνευματικός, που μας οδηγεί στην ίδια πόλη. Και γινόμαστε πλουσιότεροι γιατί έχουμε δύο δρόμους για να πηγαίνουμε στην πόλη μας. Εγώ θέλω ν' ακολουθώ τους ποιητές, τους ονειροπόλους, ακόμα και τους ονειροπαρμένους. Αυτοί είθε να μας οδηγούν.

ΥΓ.: Λυπάμαι όμως, γιατί χάθηκαν τα δρομάκια των αισθηματικών αναμνήσεων και οι γωνιές των ερωτικών συναντήσεων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: