Toυ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Από το περασµένο Σαββατοκύριακο, µετά την επέµβαση στη Λιβύη, ο κόσµος δεν είναι πια ο ίδιος. Οχι πάντως επειδή έγινε πιο ανθρωπιστικός. «Ο κόσµος άλλαξε» λέει σε συνέντευξή της η οικονοµική αναλύτρια τρίλµπι Λούντµπεργκ, που παρακολουθεί τις διεθνείς τιµές των καυσίµων. «Αντί να αρχίσουν να µειώνονται λόγω της ιαπωνικής κρίσης, θα τις ξαναδούµε να ανεβαίνουν». Στην Ευρώπη, η βενζίνη είναι ήδη 5% ακριβότερη από όσο ήταν πριν από δύο εβδοµάδες. Γι’ αυτό άραγε η διεθνής κοινότητα «στέκεται στο πλευρό του λιβυκού λαού που διεκδικεί τα ανθρώπινα δικαιώµατά του», όπως αναφέρει το ψήφισµα 1973 του ΟΗΕ;
Η Ιστορία ίσως γράψει κάποτε ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και που έκανε τους ∆υτικούς να επιτεθούν στον Καντάφι, ενώ µέχρι τότε τον παρακολουθούσαν απαθείς να σφάζει τον λαό του. Ηταν την περασµένη τρίτη, υποστηρίζουν οι «τάιµς της ασίας» όταν, σε συνέντευξή του στη γερµανική τηλεόραση, ο Καντάφι ξεκαθάρισε πως οι δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες θα πρέπει να ξεχάσουν τα λιβυκά πετρέλαια. Είπε:
«∆εν εµπιστευόµαστε τις εταιρείες τους που συνωµότησαν εναντίον µας. τα πετρελαϊκά µαςσυµβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες». ∆ηλαδή σε χώρες - µέλη της BRIC. ∆εν είναι λοιπόν τυχαίο που οι τέσσερις από τις πέντε αποχές στο ψήφισµα 1973 του ΟΗΕ προήλθαν από αυτές τις χώρες (Βραζιλία, ρωσία, ίνδία, Κίνα). Επιβεβαιώνονται έτσι οι «κυνικοί» οι οποίοι, πίσω από κάθε πόλεµο των µεγάλων δυνάµεων που µπορούµε να θυµηθούµε, βλέπουν πάντα το πετρέλαιο. Και απογυµνώνονται ηθικά όσοι επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεολογήµατα.
Η Λιβύη είναι η µεγαλύτερη πετρελαϊκή οικονοµία της αφρικής, πιο µεγάλη ακόµη και από τη Νιγηρία και την αλγερία. ∆ιαθέτει αποδεδειγµένα αποθέµατα πετρελαίου 46,5 δισ. βαρελιών (δεκαπλάσια από τα αιγυπτιακά), που αντιστοιχούν στο 3,5% των παγκόσµιων αποθεµάτων. Πριν ξεσπάσει ο πόλεµος παρήγε 1,5 εκατοµµύρια βαρέλια ηµερησίως, µε στόχο να φτάσει στα διπλάσια. Το πετρέλαιό της είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ χαµηλού κόστους παραγωγής (µόλις ένα δολάριο το βαρέλι).
Οταν ο Καντάφι απείλησε τις µεγάλες δυτικές εταιρείες, κατέστησε σαφές πως το παιχνίδι σύντοµα θα τελείωνε για τη γαλλική Total, την ιταλική ENI, τη βρετανική BP, την ισπανική Repsol, την ExxonMobil, τη Chevron, την Occidental Petroleum, την Hess και την Conoco Phillips. Οχι όµως και για την κινεζική CNPC, η οποία απορροφά το 11% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου. το 85% του λιβυκού πετρελαίου καταλήγει σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υστερα από αυτό το «Who is who» γίνεται κατανοητό γιατί τα µεγάλα ευρωπαϊκά και αγγλοαµερικανικά πετρελαϊκά συµφέροντα έπρεπε να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην «ανθρωπιστική επέµβαση».
Καθεµιά από τις χώρες που αντιπροσωπεύουν αυτά τα συµφέροντα έσπευσε να εξασφαλίσει µια θέση στη µετά Καντάφι εποχή. Με τεράστιες οικονοµικές επιπτώσεις για τους λαούς τους σε καιρό κρίσης, που θα τις αντιληφθούν σύντοµα µπροστά στις σόµπες τους, στις αντλίες βενζίνης και στους πάγκους των σούπερ µάρκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου