"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Οχι άλλη κάθαρση

Tου Παντελη Μπουκαλα

Αφού μας έπιασε πάλι ο πόνος να εξυγιάνουμε το ποδόσφαιρό μας, και τον αθλητισμό γενικότερα, έτσι όπως μας ξανατύλιξαν οι κασέτες σαν τα φίδια τον Λαοκόοντα, ας παρακάμψουμε (ως βαρύτατα φιλοσοφικό) το ερώτημα αν είναι δυνατόν η κόπρος του Αυγείου να καθαριστεί από τον ίδιο τον Αυγεία και ας δούμε πώς πορεύεται μια άλλη εξυγιαντική και καθαρτήρια ιστορία: η δίκη δύο ανθρώπων που απέσπασαν τον παντοειδή έπαινο του δήμου και των αρχόντων κα ύστερα, λόγω ενός τροχαίου, αποκαθηλώθηκαν ταχύτατα. Τον κ. Κώστα Κεντέρη εννοώ και την κ. Κατερίνα Θάνου, η δίκη των οποίων αναβλήθηκε προχθές για πολλοστή φορά.

Εξίμισι χρόνια μετά τα συμβάντα ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την πορεία των πραγμάτων. Ελάχιστοι; Θυμάμαι το λαμπρό και δοξασμένο 2004. Τη βραδιά του τελικού των εκατό μέτρων γυναικών ήμουν κι εγώ στο Καλλιπλάστικο της Καλογρέζας. Οχι τυχαία. Σίγουρος, όπως όλοι, πως η κ. Θάνου θα είναι παρούσα για να διεκδικήσει το χρυσό, είχα βγάλει έγκαιρα τα εισιτήριά μου. Αλλά η κ. Θάνου δεν ήταν εκεί. Ηταν όμως εκεί οι θαυμαστές της, που, απολύτως βέβαιοι για τον ανθελληνικό αμερικανικό δάκτυλο, ζητωκραύγαζαν την απούσα κ. Θάνου (αθωώνοντάς την δίκην λαϊκού δικαστηρίου) και γιουχάιζαν τις Αμερικανίδες.

Αυτοί οι εξήντα, οι εβδομήντα χιλιάδες θεατές, οι πεπεισμένοι για την αθωότητα της κ. Θάνου, και οι ισάριθμοι θαυμαστές του κ. Κεντέρη δεν πρέπει να νιώθουν καλά όλα τούτα τα χρόνια που η δίκη πάει από αναβολή σε αναβολή (η κ. Θάνου μάλιστα την περασμένη εβδομάδα εμφανίστηκε στο δικαστήριο ύστερα από αλλεπάλληλες σχετικές διαταγές της έδρας).

Θα σκέφτονται, τι άλλο, ότι όσοι είναι σίγουροι για την αθωότητά τους, δεν χρονοτριβούν, δεν κωλυσιεργούν, δεν απέχουν, δεν ποντάρουν στην παραγραφή, στη λήθη. Επιμένουν, πεισματικά, να δικαστούν μια ώρα αρχύτερα, να αποδοθούν άσπιλοι, όπως πιστεύουν πως είναι, στην κοινωνία, δηλαδή στους μυριάδες που τους αγάπησαν, τους αποθέωσαν, τους υπεράσπισαν ακόμα και την ώρα της πτώσης τους.

Μόνο που αυτοί πράττουν τα εντελώς αντίθετα. Το γιατί είναι ένα επιπλέον ερώτημα φιλοσοφικής τάξεως.

Δεν υπάρχουν σχόλια: