Τον πυροβόλησαν και τον παράτησαν.
Ηταν ένας τερματοφύλακας αλλά σήμερα είναι ο κύριος «κανένας». Χωρίς δουλειά κι ούτε ηθική ή οικονομική αποζημίωση. «Ευτυχώς που όλους αυτούς τους μήνες στάθηκε δίπλα μου ο Εμάνουελ: πλήρωσε από την τσέπη του για τις τέσσερις επεμβάσεις, την αποκατάσταση και τις φυσιοθεραπείες. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος, γιατί εάν περίμενα από τη FIFA, την αφρικανική συνομοσπονδία (CAF) ή την ομοσπονδία της χώρας μου, το πιθανότερο είναι πως θα βρισκόμουν σήμερα σε κάποιο παγκάκι, παρατημένος κι από την οικογένειά μου».
Η κραυγή αγωνίας ακούγεται από το κέντρο αποκατάστασης του Κερπαπέ, στη Βρετάνη, και την απευθύνει urbi et orbi, στην πόλη και τον κόσμο, ο 26χρονος (δυστυχώς, πρώην πλέον), τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας του Τόγκο, Κοντζοβί Ομπιλάλε. Ενας από τους διεθνείς που γαζώθηκαν από τις σφαίρες τρομοκρατών, στην Αγκόλα, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή Καμπίντα, ανήμερα της πρεμιέρας του Copa Africa.
Ηταν η 8η του περασμένου Ιανουαρίου, το λεωφορείο που μετέφερε τους διεθνείς έγινε ξαφνικά στόχος τρομοκρατών ή, πιθανολογείται κι απλών ανταρτών, σαμποτέρ του νοτιοαφρικανικού Μουντιάλ. Τ' αυτόματα ήχησαν κι οι σφαίρες μετέτρεψαν τις λαμαρίνες σε σουρωτήρι αφαιρώντας, στην τυφλή τους πορεία τις ζωές τριών ανθρώπων: του διερμηνέα και δύο μελών, ανάμεσά τους ο μασέρ της αποστολής του Τόγκο.
Κι όλα αυτά, υπό τα έντρομα βλέμματα του Ομπιλάλε και του Αντεμπαγιόρ και βέβαια του Εμάνουελ που ανέφερε πιο πάνω, που κάθονταν δίπλα δίπλα.
«...Και ξέρετε τι έγινε δέκα μήνες μετά τη φονική επίθεση; Απολύτως τίποτα. Η CAF δεν έχει ακόμη αποσύρει την 4ετή ποινή αποκλεισμού της εθνικής μας, μόνο και μόνο γιατί αρνηθήκαμε (και τι άλλο να κάναμε;) να λάβουμε μέρος στη συνέχεια της διοργάνωσης. Και φυσικά, ούτε φρόντισε για την υγεία μου ή την οικογένειά μου. Και τους ερωτώ: Ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, 8 και 2 ετών; Τι θ' απογίνω στα 26 μου, χωρίς δουλειά και κατά το ήμισυ ανάπηρος;»
Πρώην παίκτης της Ποντιβί, στην 4η κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος, ο Ομπιλάλε δεν γνωρίζει ακόμη εάν θα καταφέρει να (ξανα)περπατήσει ή αν θα κάθεται για όλη του τη ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι.
«Είναι ακόμη πολύ νωρίς για την οριστική γνωμάτευση. Θα χρειαστώ και μία 5η επέμβαση για να μου πούνε, με βεβαιότητα, τι θα συμβεί. Για την ώρα, πάντως, δεν αισθάνομαι πλέον το πόδι μου από το γόνατο και κάτω κι αυτός είναι ήδη ένας πολύ κακός οιωνός».
Η κραυγή και το ξέσπασμά του όμως έχουν κι άλλους αποστολείς: την κυβέρνηση του Τόγκο, που αρχικά του πρόσφερε 13.000 ευρώ, αλλά που δεν έφταναν ούτε για μία από τις τέσσερις επεμβάσεις και που ύστερα από εννέα μήνες, νομικών διεκδικήσεων του πρόσφερε κι άλλες 53.000 ευρώ. Την CAF, που δεν τον αναζήτησε ούτε μία στιγμή. Φυσικά και τη FIFA, που επίσης αποδείχθηκε παντελώς απούσα κι ανίκανη να τον βοηθήσει, καλύπτοντας έστω τις νοσοκομειακές δαπάνες.
«Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι γεμάτος από υποκριτές. Να 'ναι καλά ο Εμάνουελ. Και μόνο εκείνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου