Της Μάρθας Καϊτανίδη
Είχε στρωµένη δουλειά σε λογιστικό γραφείο µεγάλης εταιρείας. Ούτε οι σπουδές της όµως µετρούσαν, ούτε η προϋπηρεσία της. Ο µισθός της παρέµενε χαµηλός. Προσδοκίες για άµεση βελτίωση δεν είχε.
Υπέβαλε την παραίτησή της.
Η είδηση έσκασε σαν «βόµβα». Οι περισσότεροι βιαστήκαµε και αρχίσαµε την κριτική. Σε τέτοιους καιρούς η παραίτηση είναι «αυτοκτονία». Ποιος θα της προσέφερε δουλειά; Και µε τι µισθό;
Να, όµως που εκείνη ήξερε καλύτερα. Εβγαλε άµεσα εισιτήριο: προορισµός η Καραϊβική.
Οχι, δεν αποτρελάθηκε. Οι διακοπές δεν ήταν η άµεση προτεραιότητά της. Πήγε να κυνηγήσει το πρόσφατο όνειρο της: να κερδίζει ικανοποιητικά χρήµατα. Ο αδερφός της εργάζεται εκεί ως σεφ, ανοίγοντάς της τους ορίζοντες.
Μια φορά και έναν καιρό, πίστευε πως η πανεπιστηµιακή της εκπαίδευση θα της άνοιγε τις «πόρτες» και πως η αναγνώριση των προσόντων θα της διασφάλιζαν παχυλές αποδοχές.
Επειδή όµως το παραµύθι έλαβε τέλος, οδηγήθηκε σε αναγκαστική αλλαγή πλάνου. Το να γίνει λαντζέρισσα και να κερδίζει 2.500 ευρώ το µήνα στην Καραϊβική φαντάζει πλέον πιο δελεαστικό, από τα να µένει στην Ελλάδα και να αποθεώνει τα πτυχία της που κρέµονται στο τοίχο κενά υποσχέσεων.
Επόµενος στόχος είναι να γίνει πωλήτρια: και όποιος σκέφτεται πως το επιθυµεί γιατί δεν θέλει να κάνει τη λάντζα είναι βαθιά γελασµένος.
Η προοπτική των 7.000 ευρώ (µήνας µπαίνει, µήνας βγαίνει) είναι αυτό που την έχει πεισµώσει. Και θα το καταφέρει αφού µιλά άψογα αγγλικά βασική προϋπόθεση για την άρτια εξυπηρέτηση των τουριστών.
«Παγώσαµε» µε τα νέα. Σκεφτήκαµε πως το νέο κύµα ελλήνων µεταναστών που αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό έχει ήδη ξεκινήσει µε τους «δικούς» µας ανθρώπους να κυνηγάνε την αξιοπρέπειά τους εκτός Ελλάδας. Ή µήπως εκείνοι την έχουν βρει και άλλοι την ψάχνουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου