Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Την ώρα που ο Ολι Ρεν προεξοφλεί πλέον ρητά τη λήψη νέων μέτρων για το 2011 μετά την επερχόμενη αναθεώρηση του ελλείμματος προς τα πάνω, εμείς επιμένουμε να ζούμε στον δικό μας κόσμο. Εναν κόσμο που, με αφορμή το πόρισμα για το Βατοπαίδι, ξεχύθηκε και πάλι προχθές το βράδυ στις τηλεοράσεις για να μας δείξει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ: ακόμη και τώρα που βρίσκεται μετέωρη πάνω από το κενό οι αντιπρόσωποί της εξακολουθούν να επιδίδονται στις γελοίες, φτηνές γνωστές κοκορομαχίες τους, σαν να μη συμβαίνει τίποτε...
Προχθές, λοιπόν, ένα κάρο παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου είχαν βγει στο κλαρί και σκούζανε. Δεν συζητούσαν. Σκούζανε και μαλλιοτραβιόντουσαν σαν θείτσες βγαλμένες μέσα απ΄ τον Ταχτσή... Στις ερωτήσεις που τους γίνονταν δεν απαντούσαν παρά μόνο όταν ένιωθαν ότι τους βόλευε, ενώ για τις άλλες επιστράτευαν κάτι απίθανες ατάκες: «Το θέμα δεν είναι αυτό, είναι άλλο, το άλλο να ρωτάτε» ή «να μιλάτε ως δημοσιογράφος» και τέτοια... Οι δε μεταξύ τους διάλογοι, μια τραγωδία...
Ολο αυτό το ευτελές θέαμα φυσικά θα ήταν παντελώς ανάξιο λόγου αν δεν υπήρχε μια... μικρή λεπτομέρεια: ότι εξακολουθεί να κυβερνάει τη ζωή μας.
Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που έχει μέσα της τουλάχιστον τρεις διαφορετικούς κόσμους: τον πραγματικό, τον κόσμο των κομμάτων και τον κόσμο της τηλεόρασης.Και όταν ο δεύτερος και ο τρίτος συναντιούνται, αρχίζει ο κατήφορος χωρίς φρένα.
Αυτές οι τηλεκοκορομαχίες των κομματικών στελεχών εξακολουθούν να αποτελούν την επιτομή του δημοσίου λόγου αυτού του τόπου σε μια στιγμή κατά την οποία υποφέρουμε και κινδυνεύουμε. Οι άνθρωποι δεν βάζουν μυαλό με τίποτε. Δεν αλλάζουν ό,τι κι αν συμβεί. Δεν πά΄ να χάνεται το σύμπαν κάτω από τα πόδια μας; Εκείνοι στον κόσμο τους.
Αυτοί οι δύο κόσμοι, των κομμάτων και της τηλεόρασης, έχουν κυριολεκτικά καταπιεί τον πραγματικό κόσμο. Είναι δύο τσιμπούρια που του πίνουν το αίμα κάθε μέρα.
Ποιος όμως έχει την ευθύνη γι΄ αυτόν τον απίθανο «χορό των καταραμένων»; Μεγάλη, παλιά και κουρασμένη η κουβέντα. Είναι της τάξεως «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;». Το θέμα τώρα είναι ότι σε τόσο κρίσιμες ώρες για το μέλλον αυτής της χώρας και των ανθρώπων της ο δημόσιος διάλογος, σε μέγα μέρος του, διεξάγεται με εξωπραγματικούς όρους πλήρους ευτέλειας και αποβλάκωσης. Και αυτό δεν πάει άλλο. Είναι πλέον πραγματικά επικίνδυνο. Αυτή την ώρα η χώρα τρίζει ολόκληρη. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις γελοιότητες και ας ασχοληθούμε με την ουσία του πώς θα σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί σ΄ αυτόν τον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου