Tου Γιωργου Mαντελα
Την επόμενη φορά, σε 10, 20, 30 χρόνια, που οι «αγελάδες» θα ξαναγίνουν «παχιές», κάποιος –κατά προτίμηση από το ΔΝΤ ή την Κομισιόν– ας μας κρεμάσει απέναντι μια φωτογραφία με «ισχνές». Για να μην τρέχουν αυτοί να μας ξανασώσουν και εμείς για να ’χουμε να θυμόμαστε. Το «για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη» είναι πολύ μεγάλη κουβέντα για να ειπωθεί και πολύ περισσότερο για να υλοποιηθεί στην πράξη.
Και θερμή παράκληση, ας κάνουν το ίδιο και με τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς και τους Ιταλούς. Δηλαδή, με όλα τα «γουρούνια» («PIIGS»), που ως γνωστόν έχουν την ίδια... μούρη. Οι ιστορίες από το ζωικό βασίλειο δεν είναι τυχαίες. Κι αυτό, γιατί είναι όμοιες σε όλη τη νότια Ευρώπη και όχι μόνο.
Προσέξτε, για παράδειγμα, πώς περιγράφει την κατάσταση με την ισπανική τοπική αυτοδιοίκηση (μέρες που είναι) ένας από τους τελευταίους Economists. Κι αν βρείτε καμιά διαφορά, γράψτε μου (ένα mail). Ο αντιδήμαρχος Οικονομικών του δήμου της Μαδρίτης, λοιπόν, ο αξιότιμος κ. Juan Bravo, παραδέχεται ότι «πέρυσι πλήρωνα τους λογαριασμούς του δήμου σε 60 μέρες και τώρα σε έξι και επτά μήνες». Ακόμα χειρότερα, ο δήμαρχος της La Linea de la Conception (κάπου βορειοδυτικά, αν σας ενδιαφέρει) πάει ένα βήμα παραπέρα και λέει ότι πλέον «δεν πληρώνω ούτε τα βασικά». Δηλαδή, τους εργαζομένους στην καθαριότητα.
Αυτοί οι ίδιοι, μόλις 12 μήνες πριν, «μεθυσμένοι από ρευστότητα», όπως γράφει ο Economist, έχτιζαν από σχολεία εκμάθησης Πρώτων Βοηθειών μέχρι «σπίτια φροντίδας» για τον κάθε Ισπανό «πικραμένο». Ευκαιρίας δοθείσης, κι αφού «λεφτά υπήρχαν», ο δήμος Μαδρίτης είχε αγοράσει, αντί περίπου 120 εκατομμυρίων δολαρίων, το γήπεδο της Ρεάλ, για να ισοσκελίσει τον ισολογισμό της η «βασίλισσα», η οποία απειλούνταν τότε (και τώρα) από οικονομική κατάρρευση, και για να αγοράσει τον Ζιντάν, τον Μπέκαμ, τον Ρονάλντο και τους άλλους «γκαλάκτικος». Τώρα, μπορεί να πτωχεύσουν, αλλά θα τους μείνουν οι αναμνήσεις και τα κύπελλα στις προθήκες του «Σαντιάγο Μπερναμπέου».
Αν στην Ελλάδα είχε συμβεί κάτι ανάλογο, «θα είχαν γκρεμιστεί τα τσιμέντα», για να χρησιμοποιήσουμε έναν γηπεδικό όρο. Αλλά, πάλι, εδώ γίνονταν άλλα, ίσως χειρότερα, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Για παράδειγμα, αν βρίσκονταν στη χώρα μας κάποιος ή κάποιοι από τους «γκαλάκτικος», θα είχαν διοριστεί... κηπουροί για να φροντίζουν πάρκα, παρκάκια και παρτέρια. Κι έτσι θα γινόταν πραγματικότητα το όνειρό τους, ως μέσων Ελλήνων: να «πιαστούν», με κάποιο τρόπο, από το Δημόσιο. Εναλλακτικά, άλλοι θα είχαν γίνει τροχονόμοι και παλιότερα υπάλληλοι της ΔΕΗ. Κάθε «PIIG» και οι προτεραιότητές του, δηλαδή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου