Αυτόνομοι δημοκράτες ή δημοκρατική Ελλάδα;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Δηλαδή εσείς πέφτετε ολοένα πάνω μου κι εγώ ποτέ πάνω σας;

Φ. Ντοστογιέφσκι, Αιώνιος σύζυγος

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν συνίσταται στην όποια συμμετοχική παρέμβαση του αφανούς λαού στα πολιτικά πράγματα, ούτε στη δοξολόγηση ή και μυθοποίηση της αριθμητικής λογικής της αποτελεσματικότητας ούτε στην επικοινωνιακή τεχνική του ψευδοπροφητισμού και της κενής ρητορικής του «καλού» για όλους ούτε στον τεχνοκρατικό μονόδρομο του politically correct.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το πολίτευμα στο οποίο η πολιτική ως σύνολο κοινωνικών λειτουργιών ανθίσταται στην απουσία πολιτικής από μεριάς των επαγγελματιών πολιτικών.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το πολίτευμα των συνεχών και (επ)άλληλων συναινέσεων (περί του δέοντος και του είναι).

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν είναι όμως η αναγόρευση του δικαιώματος του καθενός ως μοναδικού γνώμονα δράσης.

ΟΤΑΝ ο καθένας ερμηνεύει το νόμο «κατά βούλησιν», τότε η αταξία μετατρέπεται σε Νέα Τάξη και σε προθάλαμο τυραννίας (πραγματικής ή καλυμμένης).

ΑΚΟΜΑ και το δικαίωμα στη διαφορά έχει ως έσχατο όριο τη δημοκρατική συμφωνία.

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ και η ηθική των διαφορών εξαντλούνται όταν με τη συμπεριφορά του κάποιος (θεωρεί ότι) αποδεικνύει τη διαφορά του μη σεβόμενος τις διαφορές, τον πολιτισμό και τις ελευθερίες των υπολοίπων. Χωρίς κοινή συνείδηση δεν υπάρχει ούτε κοινωνία ούτε κράτος.

Η ΑΝΥΨΩΣΗ της πολιτικής συνείδησης πρέπει να υπερβεί τον ατομικισμό (ως συντηρητικό ή και ψευδοπροοδευτικό αυτοκαταφατικό ιδανικό του δικαιώματος στο εγώ), την περιχαράκωση της ταυτότητας μέσω των (κρυφών;) προσωπικών δεδομένων και ο καθείς αλλά και όλοι μαζί ν' αναζητήσουν το γενικό καλό, το δημόσιο συμφέρον.

Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ κομματισμός ή και συμψηφισμός πολύ συχνά καταλύει τις ελευθερίες και λειτουργεί σε βάρος της κοινής προόδου.

ΑΝΑΜΕΣΑ στην επιδέξια ψευδολογία των (συνεχώς ανατρεπόμενων) δεδομένων και στην τηλεοπτική προληπτική τρομοκράτηση υπάρχει η άρνηση. Αυτή απ-ελευθερώνει τον «ελεύθερο πολίτη» από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των διάφορων «...ισμών».

Η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΗ κοινωνία δεν θεραπεύεται κομματικο-ψυχαναλυτικά, αλλά μέσω της αναδόμησης της ίδιας της πραγματικότητας.

ΔΕΝ μας ταιριάζει να ζούμε σε κατάσταση αφασίας (δηλαδή να συμφωνούμε και να διαφωνούμε ταυτόχρονα σε όλα και με όλους) ούτε να θεωρούμε την κοινωνική αμνησία ως (χρήσιμο;) στοιχείο περαίωσης της Ιστορίας.

ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ και αντιμνημονιακοί, μνήμονες και αμνήμονες, δεν μας έχουν απομείνει πολλές εναλλακτικές λύσεις. Πρέπει να ενωθούμε (με δίκτυα, με φορείς, με διανοούμενους, με νεανικά στέκια, με τόσους μοναχικούς ανθρώπους), να ρίξουμε ένα μεγάλο όχι στην κάλπη και από το 2011 να ξαναδούμε την ελληνική δημοκρατία με άλλα μάτια, αυτά του κοινού μέλλοντος.

ΥΓ. Αναρωτιέμαι γιατί οι διάφοροι επίσημοι Ελληνες τοποτηρητές (του ΔΝΤ, των ΗΠΑ, των ευρωπαϊκών τραπεζών) γελάνε όταν βρίσκονται στα ξένα fora και μιλάνε στους ισχυρούς, ενώ όταν απευθύνονται σ' εμάς παίρνουν ύφος φίρερ.

www.giannispanousis.gr