Malesuada fames (η πείνα είναι κακός σύμβουλος) έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι.
Γι’ αυτό όταν ακούς έναν υπουργό του ΠΑΣΟΚ(Παμπούκης στο Μέγκα) να δηλώνει ότι η Cosco ήταν μία καλή σύμβαση, τότε αγριεύεις.
Θυμώνεις, γιατί θυμάσαι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, έλεγε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα αναθεωρήσει τη σύμβαση. Πόσο αλήθεια κόστισαν οι αποκλεισμοί και οι διαμαρτυρίες στο λιμάνι του Πειραιά για την Cosco; Ποιος θα πληρώσει γι’ αυτά;
Αλλά και η δήλωση του κ. Παμπούκη ότι «Το Μνημόνιο έγινε για να αποδείξουμε ποιοι είμαστε» προκαλεί. Ποιοι τάχα θέλαμε να αποδείξουμε, τι και σε ποιους; Αυτό δεν διευκρινίζεται. Πάντως οι μόνοι που υφίστανται tα πάνδεινα και οι οποίοι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Είναι όσοι πληρώνουν χωρίς να ευθύνονται ούτε για το έλλειμμα ούτε για το χρέος. Είναι η νέα γενιά, η μοναδική μέχρι τώρα που πορεύεται χωρίς όνειρα, χωρίς μέλλον.
Μήπως θέλουν οι κύριοι της κυβέρνησης να αλλάξουν θέση μ’ έναν άνεργο νέο; Ή καλύτερα μ’ έναν άνεργο πατέρα που δεν έχει να πάει γάλα στα παιδιά του; Ή μήπως με την άνεργη μάνα στη Λεωφόρο Αθηνών στο Χαϊδάρι(τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας), που είναι καρκινοπαθής αυτή και τα δύο παιδιά της και κινδυνεύουν με έξωση;
Ποιο χαμόγελο να σκάσει στα χείλη αυτών των ανθρώπων; Εάν οι κυβερνώντες είναι πραγματικά ευαίσθητοι, ας σκύψουν πάνω σ’ αυτούς τους ανθρώπους με συμπάθεια. Και τότε ναι, δικαιούνται να μιλούν στον πληθυντικό ότι «το Μνημόνιο έγινε για να αποδείξουμε ποιοι είμαστε».
Δυστυχώς, για τους Her Omnes, τους κυνικούς Κυρίους Όλος ο Κόσμος του Κάφκα, αυτά φαίνονται γραφικά, συναισθηματικά, ντιλετάντικα. Κατά τη νιτσεϊκή άποψή τους, ο κόσμος προχωράει με βία και αίμα. Όχι το δικό τους, αλλά των άλλων, των «κάτω», των αδυνάτων και των φτωχών.
Κι όμως η ελπίδα χρειάζεται. Οι Γάλλοι, έγραφε ο Μπαλζάκ, έκαναν τις επαναστάσεις τους γιατί από τους φεγγίτες στις σοφίτες τους έβλεπαν ουρανό. Γιατί μια αχτίδα που σπάει την απελπισία στα δυο, ένα χαμόγελο που φωτίζει το σκοτάδι, μια νίκη είναι ικανά να εμφυσήσουν ξανά τη ζωή στην απονεκρωμένη αξιοπρέπεια και να ξαναστήσουν τον άνθρωπο όρθιο, χωρίς την ενοχή και το φόβο της «όρθιας στάσης».
Διότι χωρίς το όνειρο, χωρίς την ελπίδα η ζωή θα ήταν μία και μόνη ανάσα, ένα «υπάρχειν προς θάνατον» και όλα θα ήταν βυθισμένα στην οδύνη του Τίποτα. Μόνο με στιγμές χαράς, με μικρές καθημερινές νίκες τα χέρια βρίσκουν τη δύναμη να σηκωθούν και να γράψουν στους τοίχους: «πέρασα κι εγώ από εδώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου