Φανταστείτε να μην πληρωθούν το μηνιάτικό τους τα γκαρσόνια και το άλλο προσωπικό που δουλεύουν στο εστιατόριο απέναντι στην Ακρόπολη. Και να τολμήσουν ως αντίδραση να κλείσουν τα Προπύλαια ζητώντας τα λεφτά τους και συμβάσεις αορίστου χρόνου. Η σφαλιάρα και η κλωτσιά που θα φάνε μαζί με την απόλυσή τους (μέσα σε ώρες) θα πάει σύννεφο. Αν όμως το εστιατόριο ανήκε, ας πούμε, στο υπουργείο Πολιτισμού, τότε η διεκδίκηση της μονιμότητας με κλείσιμο της Ακρόπολης θα ήταν θέμα προς συζήτηση.
Δεν τα έχω καθόλου ούτε με τους συμβασιούχους. Και ας έκαναν την Ακρόπολη τσιφλίκι τους. Ούτε με τους μόνιμους κρατικούς υπαλλήλους πάσης φύσεως. Και ας συμβαίνει να είναι εκείνοι που μας κλείνουν τις πόρτες στο δημόσιο, μας κόβουν την συγκοινωνία, το ρεύμα, το νερό, την επικοινωνία, τους δρόμους, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και ό,τι άλλο τους έχουμε δώσει ως φορολογούμενοι να το διαχειριστούν όταν απεργούν.
Αντίθετα, στον ιδιωτικό τομέα όταν απεργούν, πέρα από μια αναστάτωση στο Κέντρο κανείς δεν τους παίρνει χαμπάρι.
Σκοπός όμως του σημερινού σημειώματος είναι να περιγράψω την εικόνα των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την διαφθορά. Ταυτόχρονα να υπενθυμίσω, σε εκείνους που έχουν ασθενή μνήμη, το πώς η διαφθορά εγκαταστάθηκε διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία και κατέληξε να γίνει «κεκτημένο» του ελληνικού λαού.
Ας κοιτάξουμε 35 χρόνια πίσω, τότε που στο όνομα της δήθεν αποχουντοποίησης μεγαλώναμε ασύστολα το κράτος και κρατικοποιούσαμε τον όμιλο Ανδρεάδη, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την Ολυμπιακή, τα διυλιστήρια Ασπροπύργου, τις Χημικές Βιομηχανίες, τις Μεταλλουργικές βιομηχανίες, τις αμυντικές βιομηχανίες και άλλες πολλές…
Τότε που ο χώρος του συνδικαλισμού άρχισε να γίνεται (ολοκληρωτικά) κομματικό φέουδο και «φυτώριο» νέων πολιτικών.
Θυμηθείτε πόσους πολιτικούς δεχθήκαμε από τότε μέχρι σήμερα (με καθαρά κομματικές επιλογές) από τον συνδικαλισμό της ΔΕΗ, των Συγκοινωνιών, της Τράπεζας της Ελλάδος, της ΑΤΕ, της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ. Και σκεφθείτε τί πολιτικό αλισβερίσι είχε προηγηθεί με τους συνδικαλιστές αυτούς και τα κόμματα προκειμένου να πάρουν θέση στο ψηφοδέλτιο και στην συνέχεια στην Βουλή.
Τότε ήταν που στήθηκαν τα αιτήματα για τα προνόμια, τις υπερωρίες που δεν δουλεύτηκαν ποτέ, τα εκτός έδρας, τα ειδικά επιδόματα. Μεταξύ δε αυτών και το «θρυλικό» επίδομα μη κοπάνας...
Από τότε και, μέσα στα 35 χρόνια που πέρασαν, έγινε το ελληνικό κράτος «στρατηγικός επενδυτής» και αγόραζε κάθε μπατιρισμένη επιχείρηση, δήθεν για να την «σώσει και να την εκσυγχρονίσει».
Από τότε και μέχρι σήμερα πέρασαν στην μονιμότητα του δημοσίου όλοι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και στα άλλα κρατικά μονοπώλια.
Θυμηθείτε την καταστροφή της ΕΤΒΑ από την αναγκαστική εξαγορά των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Και σήμερα που τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι στον ιδιωτικό τομέα, έχουν απλήρωτους 3-4 μήνες τους εργάτες τους αλλά δεν ανοίγει μύτη…
Να λοιπόν ποιος έφτιαξε την διαφθορά.
Από την μια οι πολιτικοί που, ελέγχοντας κομματικά τον συνδικαλισμό, πέρναγαν την γραμμή τους με αντιπαροχή προνόμια για τους εργαζόμενους και θέση των συνδικαλιστών στα ψηφοδέλτια. Και από την άλλη οι Διοικήσεις των ΔΕΚΟ και των κρατικών βιομηχανιών που εξασφάλιζαν «εργασιακή ειρήνη» στις κρατικές επιχειρήσεις αλλά και παράταση της θέσης τους στην Διοίκηση παρέχοντας αδικαιολόγητα υψηλούς μισθούς, μαζί με εγγύηση για μονιμότητα και με προνομιακά επιδόματα.
Και οι εργαζόμενοι στις κρατικές επιχειρήσεις αισθανόμενοι μόνιμοι κρατικοί υπάλληλοι έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την εξυπηρέτηση του πολίτη.
Άλλο τώρα αν οι συνδικαλιστές που χάνουν τα προνόμια τους και την σειρά τους για την πολιτική σκηνή κόπτονται δήθεν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα του λαού…
Οι πολιτικοί λοιπόν όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών, μαζί με τους «δικούς τους» συνδικαλιστές και οι Διοικήσεις των ΔΕΚΟ και των κρατικών βιομηχανιών μοίρασαν ασύστολα προνόμια, χρήματα και μισθούς.
Την ίδια στιγμή στον ιδιωτικό τομέα, όπου υπήρχε και υπάρχει πραγματικός εργοδότης και όχι «κομματικός υπόλογος της νομενκλατούρας», τα πάντα ήταν και είναι θέμα αξιοκρατίας και παραγωγικότητας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε αξιοκρατία και παραγωγικότητα και στο Δημόσιο. Υπήρξε και υπάρχει. Η ανταμοιβή όμως είναι προϊόν κομματικής συναλλαγής και προνομιακής μεταχείρισης και όχι ανταπόκριση στην πραγματική αξία όπως στον ιδιωτικό τομέα.
Ασφαλώς το «Δια Ταύτα» του σημερινού σημειώματος μου δεν είναι η ισοπέδωση προς τα κάτω, όπως ίσχυε σε (μουσειακές σήμερα) πολιτικές τριτοκοσμικών χωρών.
Είναι η ελπίδα μου μήπως και αλλάξουν οι συνθήκες απασχόλησης και στον τεράστιο ακόμη δημόσιο τομέα, ώστε να γίνουν περισσότερο προσιτές και σε όσους χάσουν την δουλειά τους από τον ιδιωτικό. Μήπως και κυριαρχήσει λογική άρσης της μονιμότητας και της επιβολής πραγματικής αξιοκρατίας, χωρίς τους στημένους από το κράτος μηχανισμούς πρόσληψης, ώστε να ανοίξει πραγματικά η αγορά εργασίας.
Αλλά όταν βλέπεις να επικρατούν, ακόμη και στην σημερινή κρίση, τα κομματικά βολέματα με τις μετατάξεις, άντε να βρεις αξιοκρατία και άνοιγμα της πόρτας του δημοσίου σε νέους πραγματικά αξιόλογους υποψήφιους για την αγορά εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου