Απο την ZEZA ZHKOY
Με ακροβασίες πανικού ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου προσπαθώντας να «διασώσουν» τη χώρα από τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα μάς παρέδωσαν στην τρόικα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποιεί με το Μνημόνιο τη μεγαλύτερη οικονομική παρέμβαση στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος που γίνεται είναι έωλος. Επειδή πρόκειται για μια εκβιαστική οικονομική παρέμβαση που θα καταλήξει σε κοινωνικό χάος. Την τραγωδία έρχεται να διασκεδάσει η ικανοποίηση του πρωθυπουργού από τους συγκυριακούς επαίνους των επιτηρητών μας και της Ουάσιγκτον, που όμως δεν συνιστούν λόγο ικανοποίησης και για τους πολίτες.
Προφανώς, ο αφόρητος δανεισμός είναι το χαμηλότερο σκαλί εξευτελισμού. Στη διάρκεια της προηγούμενης εικοσαετίας, η Ελλάδα έζησε τα οφέλη από την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της αύξησης των διαθεσίμων δανειακών κεφαλαίων. Ο συνδυασμός αυτός έφερε σταθερή αύξηση του εθνικού, οικογενειακού και προσωπικού πλούτου. Ο κύκλος αυτός έχει κλείσει.
Τώρα η χώρα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς εύκολο χρήμα. Με τα σημερινά δεδομένα, κάτι τέτοιο δεν είναι φαίνεται εγγυημένο. Εγγυήσεις, με το Μνημόνιο, υπάρχουν μόνον για τις επενδύσεις που έχουν γίνει στα ελληνικά ομόλογα. Και αυτό γιατί ένα τεράστιο μέρος των κρατικών εσόδων θα συνεχίσει να αφαιρείται από τον εγχωρίως παραγόμενο πλούτο και την εθνική αποταμίευση ώστε να εξυπηρετούνται, με τη μορφή τόκων και χρεολυσίων, τα κρατικά χρέη. Τα δημόσια ελλείμματα και τα συνακόλουθα δημόσια χρέη οδηγούν πάντοτε τον πληθυσμό της χώρας που χρεώνεται σε βαρύτατη φτώχεια. Επιπλέον, διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό και εμπεδώνουν τη μιζέρια στον πολιτισμό που βιώνουμε. Το επιτόκιο των κρατικών τίτλων παραμένει δέκα φορές επάνω από ό,τι ήταν πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου τη διακυβέρνηση της χώρας.
Φυσικά οι χώρες με τις πληγείσες οικονομίες «υποθηκεύουν» την οικονομική ανεξαρτησία τους, αποδεχόμενες την επιβολή σκληρών όρων. Ομως, η ελληνική οικονομία έχει ραγίσει σε χίλια κομμάτια με δραματικές ανισορροπίες, ενώ ο περιορισμός της κρατικής σπατάλης είναι ανέφικτος... Στη βαθύτερη ύφεση των τελευταίων χρόνων έχει βυθιστεί η ελληνική οικονομία και η συρρίκνωση του ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα είναι ακόμη μεγαλύτερη προσεγγίζοντας το 5% του χρόνου. Η αδυναμία τόσο πολλών νοικοκυριών και επιχειρήσεων να εξυπηρετήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις τους δείχνει ότι η οικονομική κρίση έχει πληγώσει την πραγματική οικονομία. Η κατάσταση που επικρατεί στην αγορά χαρακτηρίζεται ασφυκτική: επιχειρήσεις και καταστήματα βάζουν λουκέτο, ο τζίρος όσων λειτουργούν συρρικνώνεται συνεχώς, οι απολύσεις αυξάνονται καθημερινά, στις επενδύσεις επικρατεί πλήρης άπνοια. Ηδη υπολογίζεται ότι η ανεργία θα εκτοξευθεί μέχρι το τέλος του 2011 στο 20%, δηλαδή θα έχουμε περίπου ένα εκατομμύριο ανέργους.
Η ελληνική οικονομία και η κοινωνία νιώθει σε όλο της το μεγαλείο τις επιπτώσεις καθώς «τελείωσαν τα ψέματα».
Ποια είναι τα ψέματα: Η ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία τριάντα χρόνια στηρίχθηκε κυρίως σε δύο πηγές χρηματοδότησης: στις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στα δανεικά. Οι επιδοτήσεις σταματάνε οριστικά το 2015 και τα δανεικά τέρμα. Με λιγότερες επιδοτήσεις και λιγότερα δανεικά το χρήμα που εισέρχεται από το εξωτερικό στη χώρα έχει εξαφανιστεί. Επίσης, μειώθηκαν οι δημόσιες δαπάνες. Αυτό σημαίνει τη φτώχεια όλων μας. Επιπλέον οι αυξήσεις των φόρων, άμεσων και έμμεσων, επιφέρουν και αυτές με τη σειρά τους μείωση των χρημάτων που μπορούμε να ξοδέψουμε για κατανάλωση. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι το βιοτικό μας επίπεδο ήδη έχει αρχίσει να μειώνεται επικίνδυνα ελλείψει χρήματος.
Η μεταλλαγή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε κρίση δημοσίου χρέους έγινε το όχημα για να επιβληθεί μία αντιστροφή στην κατανομή των βαρών. Σήμερα, καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος οι έντιμοι αστοί και τα μικρομεσαία στρώματα, που ευθύνονται λιγότερο για την κρίση. Αντιθέτως, αυτοί που έχουν τη μερίδα του λέοντος των ευθυνών καλούνται να πληρώσουν αναλογικά πολύ λιγότερα.
Ο καπιταλισμός μεταλλάσσεται, ο πολιτικός κόσμος αλλάζει. Η οικονομία δεν μπορεί να είναι ασύνδετη από την πολιτική και κόντρα στο γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με την τρόικα γκρεμίζει τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μία δυναμική ανατροπής, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο. Kαι η Eλλάς; Mονίμως αυτοκαταστρέφεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου