Οι ήρωες και τα… σαπάκια

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ Γ. ΚΤΕΝΑΣ 

Το «Απάτσι» που έπεσε χθες σκοτώνοντας τους δύο χειριστές του δεν ήταν… σαπάκι. Ελπίζω. Ούτε εκείνο που είχε πέσει το 2008. Νομίζω. Ούτε το C130 που είχε «σκάσει» στην Οθρυ με 64 νεκρούς. 

ΜΕΤΡΩ. 150 νεκροί στην Πολεμική Αεροπορία τα τελευταία 20 χρόνια. Θυμάμαι. Πυροσβεστικά σε τελευταίες πτήσεις, μαχητικά σε αερομαχίες εικονικές, ελικόπτερα νύχτα και μέρα. Σαπάκια. 

Πολλά από αυτά δεκαετιών, μεγαλύτερα από μένα. Σαραντάρισα. Πονούν τα γόνατά μου, η μέση μου, κοιμάμαι και κόβεται η ανάσα μου. Κάθομαι. Σε μια καρέκλα, καρεκλοκένταυρος. 

Πετούν. Αυτοί πάνε ψηλά, γρήγορα, χωρίς ανάσα ή με την ανάσα βαριά όταν τραβούν τα G, όταν τα όργανα γυρνούν τρελά, όταν ο ουρανός είναι θάλασσα και το ανάποδο. Ζηλεύω. Την τρέλα τους, τη στοιχειωμένη μέρα που δεν γυρίζουν πίσω. 

Ανώνυμοι. Δεν τους θυμάται κανείς, τους δίνουμε χαϊδευτικά, τα «παλικάρια», τα «παιδιά». Οι ίδιοι λένε «απλώς, κάνω τη δουλειά μου». Κρύβονται. Αυτές τις στιγμές δεν τους παίρνεις κουβέντα. Σειρά. Το μόνο που ίσως ακούσεις: «Από τη Σειρά μου έχουν ήδη φύγει 5». Σύνταξη. Στα 35 κανονικά, συν 5 πλασματικά. Ξέρω. Και άχρηστους στρατιωτικούς και κουρασμένους σαν κι εμένα, κι αδιάφορους και κόλακες και κολασμένους. Αδιαφορώ. 

ΜΙΛΩ για εκείνους που πετούν, ψηλά ή χαμηλά, σε άρματα, σε νύχτες έναστρες, σε θάλασσες γεμάτες. Αναζητώ. Το λόγο που πεθαίνουν υπερασπιζόμενοι μια χώρα που δεν αξίζει σε κανέναν μας, μια χώρα που έχει σύνορα μα το εσώτερο είναι κενό ή απλά κοινό. Φοβάμαι. Σαπάκι κι εγώ.