Του Πασχου Mανδραβελη
Το ’παν και το ’καναν οι παράφρονες με τα κουμπούρια. Σε ένα από τα παραληρήματά τους (δημοσιεύτηκε ως προκήρυξη τον Φεβρουάριο του 2009, μετά την επίθεση στον τηλεοπτικό σταθμό «Αlter») έγραφαν: «Αν αντικρίζαμε κάποιο γνωστό δημοσιογράφο (...) να είναι σίγουροι πως μια από τις σφαίρες μας θα έβρισκε το κεφάλι του. Κύριοι δημοσιογράφοι, αυτή τη φορά ήρθαμε στην πόρτα σας, την επόμενη φορά όμως θα μας βρείτε στα σπίτια σας». Κι έτσι βρέθηκαν στο σπίτι τού, όχι και τόσο γνωστού δημοσιογράφου, Σωκράτη Γκιόλια για να τον γαζώσουν με 13 σφαίρες. Βρήκαν έναν εύκολο στόχο, όπως αποδείχτηκε τελικά...
Αν δεν υπήρχε το αίμα, η υπόλοιπη προκήρυξη θα έπρεπε να προκαλεί ένα μειδίαμα συγκατάβασης. Μοιάζει περισσότερο με εργασία δευτεροετούς φοιτητή του Παντείου, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από κάποια μεταμοντέρνα τσιτάτα και τα αναπαράγει χωρίς να έχει εμβαθύνει (π.χ. «η δημοσιογραφία δεν είναι μετάδοση γεγονότων, είναι η αναπαράσταση γεγονότων»). Αποτελεί ένα συνονθύλευμα συνωμοσιολογίας (π.χ. η φυλάκιση 8 εκδοτών για τη δημοσίευση προκήρυξης της Ε.Ο. 17Ν, έγινε για να κερδίσει η δημοσιογραφία την εμπιστοσύνη της κοινωνίας), συνονθύλευμα που δεν είναι σίγουρο ότι θα εντυπωσίαζε ούτε τους θαμώνες ενός καφενείου (π.χ. «η τηλεόραση όμως δεν επιβλήθηκε μόνο από την εξουσία. Η σχέση media και τηλε-υπηκόοων δεν ήταν απλώς σχέση πομπού-δέκτη, αλλά κι αντίστροφη. Οι τηλε-υπήκοοι αποζητούσαν περισσότερη αδρεναλίνη...).
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η κληρονομιά του Χόλιγουντ σε αυτές της προκηρύξεις. Φράσεις, όπως «η ζωή ενός μπάτσου κοστίζει όσο και μια σφαίρα» ή «οι αστυνομικοί όπως τα ντόνατς που τρώνε, δεν είναι ωραίοι χωρίς μια τρύπα στη μέση» είναι ξεπατικωμένες από ταινίες δράσης που η βαθύτερη φιλοσοφία τους εδράζεται στο «make my day». Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα της άλογης βίας που ασκεί η νέα γενιά των τρομοκρατικών οργανώσεων.
Η λειτουργία των προηγούμενων «επαναστατικών οργανώσεων» εδραζόταν στην αξιακή διαστροφή, ότι η ζωή είναι αναλώσιμη στο όνομα κάποιου ασαφούς αγαθού.
Οι ενέργειές τους, όμως, και η δικαιολόγηση της δράσης τους είχε εσωτερική συνοχή. Η νέα γενιά που τράφηκε ιδεολογικά από μεταμοντέρνα τσιτάτα και ταινίες του Χόλιγουντ δεν τρέφει καν σε εκτίμηση τις ιδεολογικές πολυτέλειες. Σκοτώνει μόνο για την αδρεναλίνη, χωρίς στόχο και σκοπό. Οπως έγραφαν και οι ίδιοι σε ένα παλαιότερο παραλήρημά τους: «Ισως κάποιοι να σοκάρονται από την κυνικότητά μας και να μιλάνε για “έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου”. Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε ή ακόμα και να επεξηγήσουμε τη δράση μας. Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο».
Πιθανότατα, νιώθουν κάτι σαν πρωταγωνιστές στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (εξ ου και οι πολλές σφαίρες σε κάθε δολοφονία), αδυνατώντας να καταλάβουν ότι χύνουν πραγματικό αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου