Το ’παν κι έγινε

Tου Παντελη Μπουκαλα

Η μεμψιμοιρία και ο αρνητισμός, αυτά θα μας φάνε. Η απροθυμία να δούμε το φως στην άκρη του τούνελ κι ας μας το δείχνουν τόσα δάχτυλα και τόσοι πρωτοπόροι. Φως μάς δείχνουν κι εμείς βλέπουμε στάχτη. Θαρρείς και αποφασίσαμε να πορευόμαστε με οδηγό τον Σεφέρη στις πιο απαισιόδοξες στιγμές του, στο «Τετράδιο γυμνασμάτων»:

«Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.

Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.

Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη».

Κάπως έτσι. Αν όχι και χειρότερα.

Κι όμως. Αν βγούμε λίγο έξω από τις προκαταλήψεις μας, αν αποδεσμευτούμε από τα στερεότυπά μας, ίσως δούμε ότι τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και πιστέψουμε ότι οφείλουμε λίγη θετική σκέψη και ότι δικαιούμαστε λίγη αισιοδοξία.

Μας έλεγαν λοιπόν προεκλογικά ότι ξέρουν πού βρίσκονται τα αναγκαία χρήματα και θα τα βρούνε. Αστόχησαν; Οχι βέβαια. Τα χρήματα τα βρήκαν – στις περικοπές των μισθών και των συντάξεων και στους καινούργιους φόρους. Είχαν μήπως προσδιορίσει από πού θα τα αντλήσουν; Οχι βέβαια, τόσο αφελείς δεν ήταν. Αρα το φταίξιμο δεν είναι δικό τους· δικό μας είναι, που ακούσαμε αυτά που θέλαμε ν’ ακούσουμε.

Είπαν έπειτα πως, μόλις πάρουν την εξουσία, θα φροντίσουν να μην υπάρχει πια και να μη βασανίζεται η «γενιά των επτακοσίων ευρώ». Και πράγματι. Με γενναιοδωρία ισότιμη της κοινωνικής έγνοιας τους, εξάλειψαν από τον κοινωνικό χάρτη αυτό το απαράδεκτο στίγμα, αναβαθμίζοντας (για λέξεις πρόκειται, όποιο νόημα θέλουμε τους δίνουμε) τη γενιά των επτακοσίων ευρώ σε γενιά των εξακοσίων, αν όχι και των 550

Είπαν ότι βασική τους προτεραιότητα θα είναι η εξίσωση ανδρών και γυναικών. Ε, το ’παν και το ’καναν: Γυναίκες και άνδρες θα βγαίνουν στη σύνταξη στην ίδια ηλικία, ώστε κανείς να μην ευνοείται ούτε να νιώθει αδικημένος.

Είπαν επίσης ότι θα αναστήσουν την άμεση δημοκρατία των προγόνων. Και όντως, τίποτα δεν μεσολαβεί ανάμεσα στη σκέψη του πρωθυπουργού και στις εντολές που δίνει, ούτε καν το υπουργικό συμβούλιο ή η Βουλή· μόνο το ΔΝΤ παρεισδύει, αλλά αυτό είναι ξένο και δεν μετράει, γιατί τι δουλειά έχουν οι ξένοι με την άμεση δημοκρατία και τους προγόνους μας.

Είπαν ακόμα ότι θα θεσπίσουν την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, για να απλουστευτούν τα πράγματα. Και ιδού. Χωρίς τη βοήθεια της πιο μοντέρνας τεχνολογίας, τις τηλεδιασκέψεις, τα e-mail κ.λπ., πώς θα μπορούσε ο πρωθυπουργός, στα αλλεπάλληλα της ζωής του ταξίδια, να καθοδηγεί τους υφισταμένους του;

Είπαν επιπλέον ότι θα θεμελιώσουν τη διά βίου μάθηση. Και το ’καναν. Ποιο σχολείο καλύτερο από τη ζωή, ποια μάθηση πολυτιμότερη από την εμπειρική; Γι’ αυτό και αποφάσισαν να δουλεύουμε ώς τις έσχατες μέρες μας. Για να μαθαίνουμε, όχι για να παθαίνουμε.

Μα τι άλλο θέλουμε πια οι ανικανοποίητοι;