Τώρα, ετεροδοσοληψία τέλος

Γράφει ο Θεοδόσης Π. Τάσιος

(ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου)

1. Στο πλαίσιο της μεγάλης Εθνικής Αναστροφής που διαφαίνεται, έστω και ως πίστη και ως ενθουσιασμός, κόντρα στην απαισιόδοξη προοπτική των πραγμάτων και των επαναστάσεων (ά, σ΄ αυτές είμαστε οι καλύτεροι όλων- και μάλιστα των μονίμων επαναστάσεων, τριάντα χρόνια τώρα), λέω σήμερα να θυμηθούμε οτι έχομε μπροστά-μας μιάν ακόμη λαμπρή ευκαιρία ανάκαμψης: Να κόψουμε απ΄ τη ρίζα το άλλο εκείνο (περήφανο κι αυτό;) εθνικό ρεζιλίκι της παντοειδούς ετεροδοσοληψίας, που ακούει σε τριάντα άλλα ονόματα (όπως όλοι οι απατεώνες), ως μπαχτσίσι, δωροδοκία, διαπλοκή, διαφθορά, λάδωμα, συναλλαγή, γρηγορόσημο, φακελάκι, χρηματισμός, μίζα, κ.λπ., κ.λπ.

Ξέρω. Ο νούς-σας πάει στις μεγάλες εταιρίες της Γερμανίας (γνωστού κήνσορος της οικονομικής αρετής) ή στις προμήθειες όπλων ή έστω σε μεγαλομοναστικές επιχειρήσεις. Λοιπόν, όχι, δέν πρόκειται γι΄ αυτά τα μεγαλοφαινόμενα της διαφθοράς της Χώρας μας. Ή, ακριβέστερα, όχι μόνον σ΄ αυτά. Γιατί όχι;

Πρώτον, διοτι όλο το παλλαϊκό αλισβερίσι-μας θα εύρισκε πρόσχημα τις μεγαλοκομπίνες της κεφαλής- κι η εξυγίανση του σώματος θα αναβαλόταν γι΄ άλλη μιά φορά.

Δεύτερον, διοτι αυτές οι μεγαλοκομπίνες είναι μέρος (μικρό μέρος, εντάξει) του πολιτικάντικου κατεστημένου της Χώρας. Δηλαδή μικρό (αλλ΄ αδίστακτο) μέρος των 20.000 προσώπων που στριφογυρίζουν γύρω απ΄ το γλειφιτζούρι της κεντρικής εξουσίας. Αλλά το ευρύτερο πρόβλημα της πολιτικής Τιμιότητας είναι ήδη απο μόνο-του ενα άλλο θέμα- παρ΄ όλον οτι δέν είναι ξέχωρο της δικιάς μας πολιτικής τιμιότητας ως λαού.

2. Σήμερα όμως επιθυμώ να θέσω στην κρίση όσων (ολίγων μάλλον) δέν βαρέθηκαν την κατα καιρούς αγωνιστική μεμψιμοιρία αυτών των γραμμών πολλά χρόνια τώρα, να υπενθυμίσω λέω το άλλο εκείνο φαινόμενο του παγκοίνου λαδώματος- που είναι μεγάλο κατ΄ έκταση, κι όχι κατ΄ αιχμήν.

Συμφωνώ ν΄ αρχίσομε απ΄ τα σχετικώς μεγαλύτερα λαδώματα, υπο τον όρον όμως οτι θα δεχθείτε να φθάσομε μέχρι τα καθημερινά μικρολαδώματα όλων μας, διοτι ετούτα είναι και τα πιό διαδεδομένα. Εντοπίζομε λοιπόν πρώτα τον γνωστό χρηματισμό μικρού μέρους ειδικευμένων επαγγελματιών και διευθυντικών στελεχών: Μέσου και μικρού μεγέθους προμήθειες (κρατικών, ημικρατικών, δημοτικών- αλλα καί ιδιωτικών επιχειρήσεων). Απ΄ τα μηχανήματα νοσοκομείων λ.χ., μέχρι τη γραφική ύλη ή τις προσυμφωνημένες μαζικές υπηρεσίες ταξί. Να πάμε ύστερα σε κάμποσα τεχνικά έργα: Προσοχή. Η ρεμούλα συνήθως δέν γίνεται (όπως νομίζουν πολλοί) στην ανάθεση, αλλα κατα τη διάρκεια της κατασκευής - εξαιτίας ελαττωματικών συμβατικών τευχών και, κυρίως, λόγω υποτονικών θεσμών Επίβλεψης (κι ας όψονται οι πολιτικές ηγεσίες που επικαλούνται το... κόστος των έργων!). Στην περίπτωση των Μελετών των έργων, φαίνεται πάντως οτι ο χορός κρατάει καλύτερα στις αναθέσεις- όσο μικρό κι αν είναι το ποσοστό των επιόρκων αρμοδίων.

Να πάμε τώρα επιλεκτικώς στην έως εσχάτως αδιάφθορη δικαστική εξουσία- παρέα με τα αναποφεύκτως ομότεχνα εξωτερικά βαποράκια; Το ποσοστό των επιόρκων εδώ είναι συντριπτικά μικρότερο, όπως φαίνεται- αλλα οι συνέπειες της επιορκίας δυνητικώς δυσανάλογα μεγάλες. Κι οι Πολεοδομίες; Δέν σεμνύνομαι για την ομοτεχνία-μου, παρ΄ όλον οτι φαίνεται οτι η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά εκεί. Κι ο άμεσος ή έμμεσος δεκασμός εισαγωγής στα νοσοκομεία; Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρότερα, επειδή αφορούν πολύ μεγαλύτερα και πολύ ασθενέστερα στρώματα του λαού μαςενώπιον εξαιρετικώς ανεπαρκών υπηρεσιών (ανεπαρκών, όχι μόνον λόγω οικονομικών, αλλα και λόγω κάμποσων επαγγελματικών δεοντολογικών ελλείψεων).

Να πληρώσουν οι φοροφυγάδες, λέει. Ερώτηση: Ποιός θα τους αναγκάσει εις τούτο; Οι εφοριακοί, οι αστυνομικοί, οι δικαστικοί, (οι συμβολαιογράφοι ίσως)- καθώς κι οι τυχόν ρουσφετολογικώς παρεμβαίνοντες εξωτερικοί παράγοντες; Λογαριάσατε ποτέ πόσες μυριάδες είναι όλοι αυτοί που «επιτρέπουν» το εθνικώς αυτοκτονικό ρεζιλίκι της τρελλής Φοροδιαφυγής; Και πόσα εκατομμύρια μπαχτσίσια κυκλοφορούν κάτω απ΄ αυτό το φαινόμενο; Εγώ δέν είδα να δημοσιοποιούνται οι προς τούτο εμβριθείς μελέτες των κομμάτωνούτε του εθνικού κέντρου κοινωνικών ερευνών.

Κι επειδή ο χώρος τελείωσε, πηδάω γρήγορα στην πανελλήνια συνήθεια του καθημερινού μικροδεκασμού «για καλύτερη εξυπηρέτηση» (απ΄ το θέατρο, έως το μανάβικο): Φιλοδώρημα το λέμε, αλλα είναι δωροδόκημα αισχρό...

3. Καλά, και τί να κάνομε; Η πρώτη πράξη που συνιστάται απο πολλές μεριές σήμερα είναι: Τα έξη εκατομμύρια των ενεργών πολιτών να πάρομε όρκο (στην τιμή των θυσιών του 1940 λ.χ.) οτι θα πάψουμε να ετεροδοσοληπτούμε. Προς τούτο οργανώστε τηλεμαραθώνιους- και θα ιδείτε κατάπληκτοι τη συμμετοχή του αναθαρρημένου λαού και πάμπολλων υποψήφιων επιόρκων. Δεύτερον, όλες οι χιλιάδες των συνδικαλιστικών, επαγγελματικών, επιστημονικών και καταναλωτικών συλλόγων, οργανώνουν έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις με τούτο το μοναδικό θέμα. Και παίρνουν αποφάσεις ομοψηφικές. Και προβλέπουν και (νομικώς ασφαλείς) μηχανισμούς εσωτερικών καταγγελιών- με σκοπό το κοινό συμφέρον της συντριπτικής πλειονότητας των μελών. Και τα ΜΜΕ καταγράφουν (αδαπάνως) κάθε μέρα τα ονόματα των ευαίσθητων Συλλόγων, το ποσοστό συμμετοχής των μελών τους, συνοπτικώς τις αποφάσεις των, κ.λπ.

Και μετά; Μετά θα δείτε που θα ζηλέψουν και τα (αμαρτωλά αλλ΄ αναγκαία) Κόμματα, και θα οργανώσουν κι αυτά Εκτακτα Συνέδρια με μόνον θέμα την ετεροδοσοληψία (αντί για τις γνωστές πιά μπερλίνες που παίζουν μεταξύ των μελών τους). Για να μπορέσουμε να αυτοχρηματοδοτηθούμε με πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Στόχος πολιτικός μέγιστος!

Το νέο σύνθημα που ακούγεται είναι «Πίστη, αντί για Πίστωση».