Του Ρούσσου Βρανά
Πέραν του καλού και του κακού. Εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την αλήθεια για τα χρέη των χωρών. Τα αισθήματα εθνικής ντροπής ή εθνικής υπερηφάνειας είναι παραπετάσματα που την κρύβουν. Τα χρέη δεν ξέρουν ούτε από ντροπή ούτε από περηφάνια. Είναι απλώς ένα ακόμη εργαλείο για κερδοσκοπία. Κι αυτό το γνώριζαν πάντα καλά οι τραπεζίτες. Ακόμη και οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Χωρίς ντροπή η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα αγόρασε ασφάλιστρα κινδύνου για τα χρέη της Καλιφόρνιας και της Νεβάδας (καθώς και για τα χρέη προβληματικών σχολείων της Φλόριντα). Ετσι, όπως αποκάλυψε το δημόσιο ραδιόφωνο των ΗΠΑ, θα αποκομίσει αρκετά κέρδη αν αυτές οι δύο καταχρεωμένες αμερικανικές Πολιτείες βαρέσουν τελικά κανόνι. Κι αυτό συμβολίζει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: πως τα συμφέροντα του λαού δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα των τραπεζιτών- ούτε ακόμη με τα συμφέροντα των κεντρικών τραπεζιτών που ασκούν τη νομισματική πολιτική μιας χώρας. Οσο κι αν ελαφρύνει ο δανεισμός της με εξωτερική βοήθεια, δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός της. Δεν θα αυξηθούν έτσι οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις. Απλώς οι τραπεζίτες που αγοράζουν και πωλούν τα χρέη της (με κρατικά ομόλογα) θα σιγουρέψουν την «επένδυσή» τους.
Οι οφειλέτες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιδρούν. Οι πολίτες που στενάζουν κάτω από τα υπερβολικά επιτόκια, τις προμήθειες και τις αδιαφανείς συμβάσεις των αμερικανικών τραπεζών εξεγείρονται, ακόμη και με την προτροπή αμερικανών βουλευτών, αρνούμενοι να πληρώσουν. «Τι θα συνέβαινε αν τα χρεωμένα σχολικά συστήματα των αμερικανικών πολιτειών αποφάσιζαν ξαφνικά να υπαναχωρήσουν από τις δεσμεύσεις τους;» αναρωτιέται ο αμερικανός δημοσιογράφος Ματ Τάιμπι. «Τι θα συνέβαινε αν έκανε το ίδιο και η Ελλάδα;». Αν και προγενέστερα από αυτόν, ο οικονομολόγος Μάρεϊ Ρόθμπαρντ είχε θέσει ένα ακόμη πιο προχωρημένο ερώτημα: «Γιατί οι πολίτες που μοχθούν καθημερινά να είναι δέσμιοι των χρεών με τα οποία τους φορτώνει η άρχουσα ολιγαρχία;».
Οι απαντήσεις που δίνουν σε αυτές τις απορίες για τα χρέη των πολιτών και των χωρών πολλοί οικονομολόγοι, γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές τα τελευταία χρόνια. Ο Ιβανς- Πρίτσαρντ έγραφε πέρυσι στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»: «Η μοναδική διέξοδος από το παγκόσμιο χρέος ίσως να αποδειχτεί η άρνηση της πληρωμής του». Και σήμερα, ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον λέει: «Η μόνη διέξοδος από την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους είναι μια διαπραγματεύσιμη παραγραφή του. Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο "εγγυοδοτείται" με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Ομως όποτε οι οφειλέτες δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα επαχθή δάνειά τους, οι τραπεζίτες προχωρούν σε κατάσχεση πραγματικών περιουσιακών στοιχείων».
Με άλλα λόγια όσο κι αν αυτό μπορεί να φαίνεται κυνικό, ολόκληρο το σύστημα χρήματος- τραπεζών δεν είναι παρά μια απάτη που είναι επιτακτική ανάγκη να καταρρεύσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου