Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Γράφει το ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
Κοιτάει που λέτε ο ακατέργαστος αμόρφωτος μετέφηβος που περπατάει στο δρόμο της Παγκόσμιας Κοσμόπολης, σαν τον χωριάτη που κατέβηκε από τα βουνά κάποια στιγμή τη δεκαετία του 60 από το ορεινό χωριό και βλέπει τα θαυμαστά της πλατείας Ομονοίας στη γωνία του Μπακάκου και κοντοστέκεται.
Κοιτάει ψηλά το αμόρφωτο, κοιτάει τα επιτεύγματα του Νέου Κόσμου, τα επιτεύγματα της θέλησης, της εργασίας, της μηχανικής και της επιστήμης.
Τι 30, τι 40, τι πενήντα και 100 πατώματα (Νέα Υόρκη, γαρ), βλέπει μπροστά του τη μαγεία της δημιουργικής επίτευξης και της συλλογικής προσπάθειας από αποφοίτους κανονικών πανεπιστημίων και όχι των Ελληνικών -πια- χαμαιτυπείων.
Όπου οι αρχιτέκτονες και οι πολιτικοί μηχανικοί μετάνιωσαν για αυτό που σπούδασαν και θέλουν να γίνουν γεωπόνοι και κηπουροί, διότι η Αθήνα -μας λένε- θέλει "ελεύθερους χώρους και "πράσινο", και διότι στον μέσο σανοφάγο -μας λένε- αντιστοιχούν τα λιγότερα τετραγωνικά μέτρα "πρασίνου" στην Ευρώπη. Έλα μου όμως που τελικά ακόμα και αυτά τα υπάρχοντα τετραγωνικά μέτρα "ελέυθερων χώρων" τα χαίρονται "τουρίστες" και "επενδυτές" από εξωτικές χώρες που "λιάζονται", και όχι οι αυτόχθονες Αθηναίοι.
Αλλά αυτό δε μας νοιάζει. Διότι οι δήθεν "μηχανικοί" χρησιμοποιούν την επιστημοσύνη τους όχι για να προσφέρουν τεχνικές λύσεις αλλά για να υποστηρίξουν την ιδεοληψία τους, σύμφωνα με την οποία η Αθήνα πρέπει να είναι μια κολοβή γκρίζα πόλη-μεγαλοχώρι με μικρά κτίρια, που καταλαμβάνονται από δημόσιες υπηρεσίες, πολυκατοικιούλες που κατοικούνται από δημόσιους υπαλλήλους, υπαίθριους χώρους που καταλαμβάνονται από τσιπουράδικα, και αυτό όπου δε "λιάζονται" οι "επενδυτές" από την κεντρική Ασία, γιατί αν τους στριμώχνουμε δυσφορούν οι $πονσορε$.
Όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πηγαίνουν να πιούν τα ουζάκια τους και να ευλογούν το Θεό (ή τον Μάο του οποίου το πνεύμα κάποιοι θέλουν να ζει και να βασιλεύει) και τον ΣΥΡΙΖΑ που τους κρατούν στεγνούς ενώ οι άλλοι πνίγονται.
Κοιτάζει ψηλά, που λέτε, ο αστοιχείωτος ολίγιστος. Και μας θυμίζει τον Στάλιν που επισκέφτηκε και αυτός την Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1950 και γοητεύτηκε από τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης (και τότε ήταν πολλοί που ήταν -και είναι ακόμη- κομψοτεχνήματα). Και άμα τη επιστροφή του, διέταξε (κλασικά...) να κατασκευαστούν επτά ουρανοξύστες στη Μόσχα.
Ξέρετε, είναι ίδιον των ακαλλιέργητων, όταν είναι στην "απέξω" της καλλιέργειας, της μόρφωσης, της προσπάθειας και ξαφνικά τους ανοίξει μια πόρτα, να μην μπορούν να αντιδράσουν όπως ο υπόλοιπος κανονικός κόσμος.
Οπότε μην εκπλαγείτε αν ξαφνικά, εκεί που επί πενήντα χρόνια όταν πολλοί, ιδίως "προοδευτικοί" και φυσικά "αριστεροί" άκουγαν τις λέξεις λέξη "ουρανοξύστης" και "Αθήνα" δίπλα-δίπλα και έβγαζαν σπυριά, τώρα να μάθουμε ότι με εντολή του Μεγάλου Βεζύρη θα κατασκευαστούν πέντε έξη ουρανοξύστες με απευθείας ανάθεση. Αλλιώς τι αριστεροί είμαστε, άμα είμαστε στην κυβέρνηση αλλά δεν έχουμε την εξουσία, όσο και αν "είμαστε κάθε λέξη του συντάγματος", remember?
Και από εκεί πάνε και τα "αττικά τοπία" και "το ανάγλυφο της Αττικής γης" και "ο Αττικός ουρανός" και άλλα αφελή μαργαριτάρια αλλά και οι μπακαλιάροι του αστικού ακτιβιστικού αρνητισμού της περίεργης αυτής "αριστεράς".
Κοιτάει ψηλά, που λέτε ο αστοιχείωτος. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του και προς την σωστή κατεύθυνση, παρότι...
ο ίδιος εξακολουθεί να παραμένει (ένα) λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου