Είναι εύκολο να λες ότι τα σύνορα της χώρας σου, και της Ευρώπης,
είναι ανοικτά. Και ο Σώρρας έλεγε ότι διαθέτει εξακόσια δισεκατομμύρια
και κάτι ψιλά για να εξοφλήσει το χρέος και μάζευε λεφτά από
λογαριασμούς του ηλεκτρικού και συνδρομές στον όμιλο των ευγενών που
ίδρυσε.
Το δύσκολο είναι να αναλάβεις την ευθύνη των ανοικτών συνόρων.
Αλλιώς τα «ανοικτά σύνορα» μένουν ξεκρέμαστα, ένα εύηχο ιδεολόγημα χωρίς
κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Και ευθύνη των «ανοικτών
συνόρων» σημαίνει ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη των ανθρώπων που τα
διασχίζουν για να ζητήσουν καταφύγιο στην επικράτειά σου. Τους
εξασφαλίζεις τροφή, στέγη, ιατρική περίθαλψη, ασφάλεια, ενδεχομένως δε
και εργασία. Αν μάλιστα η πολιτεία σου θέλει να λέγεται δημοκρατική,
οφείλεις να προστατεύσεις και τους πολίτες της ώστε να μη γίνει
καταναγκασμός η συμβίωση με πληθυσμούς που δεν έχουν ζήσει ούτε την
ειρήνη που αυτοί απολαμβάνουν, δεν ξέρουν τι είναι και πώς λειτουργεί η
δημοκρατία τους και η αντίληψή τους για τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι
μάλλον ανύπαρκτη.
Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνον ήταν
ανέτοιμη να αναλάβει την ευθύνη των «ανοικτών συνόρων» της, αλλά και
τόσα χρόνια μετά, και με τόση σωρευμένη πείρα, δεν είναι σε θέση να
επεξεργαστεί ένα από τα κεντρικά ιδεολογήματα της συγκρότησής της. Με
τον δείκτη της δεξιάς προτεταμένο καταδικάζει τον Ορμπαν, χωρίς να
λαμβάνει υπ’ όψιν ότι κοινωνίες που δεν τις κυβερνάει ο Ορμπαν όλο και
περισσότερο αντιδρούν στα «ανοικτά σύνορα». Ο διδακτισμός της πολιτικής
ορθότητας ακυρώνεται από μια πολιτική πραγματικότητα που όλο και
περισσότερο της γυρίζει την πλάτη.
Στους αντίποδες της Ουγγαρίας του Ορμπαν βρίσκεται η χώρα μας. Η
Ευρώπη ανησυχεί για τον εθνικισμό και τον δεξιό λαϊκισμό, όμως δεν είναι
σε θέση να δει τον αριστερό λαϊκισμό. Μάλλον επειδή αυτός ο τελευταίος
χρησιμοποιεί στη ρητορική του τις ηθικές επιταγές της πολιτικής
ορθότητας. Και αίφνης ανακαλύπτει ότι στη Μόρια οι μετανάστες –διότι
μετανάστες είναι πλέον ως επί το πλείστον– ζουν σε συνθήκες πολύ
χειρότερες απ’ αυτές που άφησαν στις πατρίδες τους. Σήμερα μόλις μάθαμε
πως τετρακόσια παιδιά είναι άστεγα. Μερικά δε απ’ αυτά αγνοούνται. Είναι
τα θύματα της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων». Οσοι στοιβάζονται στα
κοντέινερ και στις σκηνές του στρατοπέδου δεν μπορούν παρά να μισήσουν
τη χώρα που τους υποσχέθηκε φιλοξενία και τους ξεγέλασε. Η κοινωνία της
Λέσβου που υφίσταται τον βιασμό συγκαταλέγεται επίσης στα θύματα της
πολιτικής των ανοικτών συνόρων.
Η μόνη λύση είναι...
η Ευρώπη να εγκαταλείψει το ιδεολόγημα των «ανοικτών συνόρων» και να κοιτάξει την πραγματικότητά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου