Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Όποιος έχει μπει στον κόπο να διαβάσει λίγο (ή και πολύ)
ιστορία γνωρίζει πως ο συνδυασμός της Αριστεράς με την εξουσία είναι
ένας συνδυασμός που σκοτώνει. Τις περισσότερες φορές κυριολεκτικά.
Όπως
φαίνεται η μοίρα κάθε επαναστάτη είναι να γίνει δικτάτορας (πράγμα όχι
πολύ περίεργο αν κανείς σκεφτεί ότι αυτό που έχεις κερδίσει με τα όπλα
και με κίνδυνο της ζωής σου δεν το παραδίδεις έτσι εύκολα) και οι
υποσχέσεις για δικαιοσύνη και ελευθερία περιορίζονται στους στίχους
ύμνων που από επαναστατικοί γίνονται φιλοκυβερνητικοί και διδάσκονται
υποχρεωτικά στα σχολεία.
Όποιος δεν τα έχει καλά με την
ανάγνωση μπορεί να παρακολουθήσει το βίντεο του ηγέτη της Βενεζουέλας,
του συντρόφου Μαδούρο, να απολαμβάνει τις κρεατάρες και την πουράκλα του
στο εστιατόριο του Τούρκου σελέμπριτι μάγειρα Σoλτ Μπαέ (ή καπως έτσι).
Το θέαμα θα ήταν απλώς κιτς αν οι άνθρωποι που έχουν την ατυχία να
απολαμβάνουν την ηγεσία του συντρόφου Νικολάς δεν λιμοκτονούσαν και δεν
ζούσαν σε μια χώρα της οποίας την οικονομία θα μπορούσα να περιγράψω σαν
σαπιοκάραβο που βουλιάζει αν ήθελα να την εξωραϊσω.
Μέχρι
πριν πολλά χρόνια οι ηγέτες των επαναστάσεων που πετύχαιναν μπορούσαν
να απολαύσουν τα αγαθά της κυριαρχίας τους ανενόχλητοι και μακριά από τα
βλέμματα των αφελών θαυμαστών τους. Δυστυχώς στον 21ο αιώνα σχεδόν όλα
αποκαλύπτονται γρήγορα και ο μύθος του αριστερού ηγέτη που νοιάζεται και
συμπάσχει με τον λαό του...
δεν είναι –δυστυχώς για τους εμπόρους της
επανάστασης– η εξαίρεση. Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου