Του ΓΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Δουλειά των δημοσιογράφων είναι να πληροφορούν, να σχολιάζουν και να κριτικάρουν τις πράξεις και τις παραλείψεις των πολιτικών.
Αυτό, βέβαια, δεν αρέσει στους πολιτικούς, τους αρέσει μόνο να ακούνε και να διαβάζουν όσα συμφωνούν μαζί τους. Υπάρχουν και λίγες τιμητικές εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οι πολιτικοί έχουν ασυλία. Ετσι, αν τους μηνύσει ένας πολίτης, δεν πάνε στο δικαστήριο, όπως οι πολίτες. Πρέπει να άρει την ασυλία τους η Βουλή. Δεν συμβαίνει συχνά.
Οι ίδιοι, όμως, με βάση τον ισχύοντα νόμο, μπορούν να μηνύουν εφημερίδες και δημοσιογράφους ακόμα και για αδικήματα λόγου! Και να ζητούν, μάλιστα, τη σύλληψή τους, αφού τα αδικήματα Τύπου χαρακτηρίζονται αυτόφωρα!
Κάπως έτσι πριν από μερικούς μήνες ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ζήτησε και πέτυχε τη σύλληψη ενός δημοσιογράφου που τον θεωρεί πολιτικό αντίπαλό του, για μια ανάρτησή του στο facebook
Kάπως έτσι χτες Σάββατο ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος ζήτησε τη σύλληψη άλλων δημοσιογράφων για ένα δημοσίευμα
Πρόκειται για άθλια πρακτική, που στηρίζεται σε έναν άθλιο νόμο.
Γιατί είναι άθλια:
Πρώτον, διότι ο πολιτικός έχει τη δυνατότητα να απαντήσει και να απαιτήσει να δημοσιευθεί η απάντησή του. Αν δεν δημοσιευθεί, η εφημερίδα απειλείται και με υψηλές χρηματικές ποινές.
Δεύτερον, διότι η πρακτική αυτή δεν αποσκοπεί στην προστασία των πολιτικών. Εχει στόχο τον εκφοβισμό των μέσων ενημέρωσης, ώστε να αποφεύγουν να ασχολούνται με τα έργα και τις ημέρες στους.
Τρίτον, διότι δεν υπάρχει ισονομία στα όπλα. Οι δημοσιογράφοι μπορεί να συλληφθούν και να δικαστούν, οι πολιτικοί ποτέ ή σπανίως. Εχουν ασυλία. Και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Ποια είναι η λύση;
Να καταργηθεί ρητά η αυτόφωρη διαδικασία στα αδικήματα Τύπου.
Να προβλέπεται, επίσης ρητά, ότι το έντυπο υποχρεούται να δημοσιεύει αμέσως την απάντηση του θιγόμενου και να ανακαλεί το δυσφημιστικό δημοσίευμα, αν είναι τέτοιο.
Αν επιμείνει, πρέπει να το τεκμηριώνει, αλλιώς το λόγο θα έχουν τα δικαστήρια.
Οι αυτόφωρες συλλήψεις έτσι κι αλλιώς δεν προσφέρουν τίποτα. Συνήθως η υπόθεση πάει σε τακτική δικάσιμο ή στο αρχείο.
Και στο παρελθόν είχαμε εκφοβιστικές και λογοκριτικές παρεμβάσεις στον Τύπο, με διάφορες αφορμές (ένα παράδειγμα εδώ). Όμως, τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει.
Ειδικά ο πολιτικός τυχοδιώκτης Καμμένος, ο οποίος στο παρελθόν έχει συκοφαντήσει ασύστολα κόμματα και πολιτικούς αντιπάλους του, έχει εξελιχθεί σε Τυποδιώχτη. Τον ενοχλεί το παραμικρό και κάνει σωρηδόν μηνύσεις και αγωγές (ένα παράδειγμα εδώ).
Επειδή από το κόμμα του εξαρτάται η βιωσιμότητα της κυβέρνησης, είναι ανεξέλεγκτος.
Ο Πρωθυπουργός, ο οποίος ακούει και διαβάζει πολύ περισσότερα που στρέφονται εναντίον του, αλλά δεν καταφεύγει-ευτυχώς- στην ίδια άθλια πρακτική, δεν μπορεί να τον (συμ)μαζέψει. Μπορεί, όμως, να κάνει κάτι άλλο:
Να δώσει εντολή στο νέο υπουργό Δικαιοσύνης να καταργήσει την αυτόφωρη διαδικασία στα αδικήματα Τύπου. Θα είναι μια έμπρακτη απόδειξη ότι, τουλάχιστον σ’ αυτό, διαφέρουν από τους καθεστωτικούς προηγούμενους. Αν δεν το κάνουν, απλώς θα επιβεβαιώσουν ότι τους μοιάζουν και σ΄αυτό, είναι πια-κι αυτοί- καθεστώς.
Όποιος ισχυριστεί -πόσο μάλλον ένας δημοσιογράφος- ότι τα μέσα ενημέρωσης είναι καλύτερα από τους πολιτικούς, κατανοώ ότι θα συναντήσει (το λιγότερο) χάχανα. Δικαίως. Όμως, οι πολίτες πρέπει να κατανοούν ότι ακόμα και ο κίτρινος Τύπος είναι προτιμότερος από τους ασύδοτους πολιτικούς.
Ο Αλμπέρ Καμί το είχε πει έτσι πριν από πολλές δεκαετίες: «Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός. Όμως, χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι παρά μόνο κακός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου